Od autorki: Artykuł na stronie Historia kogoś innego „Był taki epizod w moim życiu. Trwało to sześć miesięcy. W tym momencie pojawił się kryzys z moim mężem, co nigdy wcześniej się nie zdarzało. To nie jest dobre i złe. To po prostu inna historia. A więc: spieszyłem się. Rzuciła pracę i wyjechała z miasta. Myślałam o zorganizowaniu swojego życia w nowy sposób. W innym mieście też było mi ciężko i wróciłem. Dostałam pracę z wyjazdami służbowymi, przez co praktycznie nie mogłam być w domu. Nowe miejsce pracy nie dawało mi spokoju. To było ekscytujące. Ale po pewnym czasie zdałem sobie sprawę, że oprócz pracy mam inne zainteresowania. I to on zainspirował mnie do życia. Uwielbiam obserwować ludzi. Jak radzą sobie z trudnościami, jak wyrażają się w życiu, co mogą adoptować, czego mogą się nauczyć. A w pracy, jak wiadomo, największe trudności są z szefem. Szef był postawnym i wysokim mężczyzną. Ciekawe, niesamowite, pod każdym względem. Zarówno zewnętrznie, jak i jako osoba. Zachowywał się dobrze, jego głos był szorstki i uśmiechał się. Piękny sposób mówienia. Zrelaksowany i spontaniczny. Bardzo szanujący kobiety (w dosłownym tego słowa znaczeniu, bez wulgaryzmów). Wszystkim, bez wyjątku. To coś tak nieuchwytnego, że trudno to przekazać. To jest edukacja. Poza tym wygląda męsko. Przy nim zapomina się o wszystkich swoich niedociągnięciach. Znał się na swojej pracy, ale był pracoholikiem. Pracował niestrudzenie i nie dawał innym wytchnienia. I pomimo 12-godzinnej ciężkiej pracy, z przyjemnością zabrałem się do pracy. Pojawiła się motywacja do życia. Tak, tak się stało – po prostu się zakochałam. Zakochałem się w szefie. To była romantyczna miłość. Co więcej, wydawało mi się to jednostronne. Nie odwzajemnione, bo nikt nie spodziewał się odpowiedzi. Jest to niesamowity stan euforii, kiedy szczerze kochasz i NIE CIERPISZ. Nie wiem jak to się nazywa. Ale nie ma absolutnie żadnego uzależnienia od narkotyków, nie ma potrzeby go widzieć, słyszeć ani myśleć o tym, czy cię kocha. Nie trzeba kontrolować: z kim jest, kogo kocha, z kim się spotyka, co robi, gdzie jest. Wystarczy, że ta osoba mieszka z Tobą w tym samym mieście, na tej samej planecie. Wystarczy, że po prostu żyje, że po prostu JEST. Później zrozumiałam, że moje uczucia nie były nieodwzajemnione – były wzajemne. Ale my, dwoje dorosłych, zrozumieliśmy, że nie mają żadnych perspektyw, nie dlatego, że on był dziesięć lat młodszy, a ja starsza. Po prostu tego nie zrobili... i dlatego nie rzucili się do basenu. Po prostu cieszyliśmy się naszymi niewinnymi uczuciami. Zdając sobie sprawę, że to nie może trwać wiecznie, sześć miesięcy później rzuciłem pracę i więcej się nie widzieliśmy. Minęło już pięć lat, a ja, nie, nie, pozwól mi przypomnieć sobie ten epizod w moim życiu, jak coś wielkiego i jasnego, rozgrzewa moją duszę. To taka niedokończona powieść. I z jakiegoś powodu przypomniały mi się słowa z piosenki Iriny Allegrovej: ...Płatki śniegu na rzęsach stopiły się, I czytaliśmy zaczarowani. Piękna niedokończona powieść O miłości bez zdrady. Ale wszystko kiedyś się skończy. Zostawmy więc teraz los, Zostawmy niedokończone powieść Na ławce w parku. W tej historii poruszyło mnie uczucie, jakiego doświadczyła bohaterka. Po prostu kochała bez cierpienia, nie licząc na nic. A miłość inspirowała i dawała siłę. Rzeczywiście, miłość jest magicznym uczuciem i najlepszym lekarstwem. Z poważaniem, Rezeda Buyavchi.