Od autorki: z miłością, Anna Vedi Wyścig z egzystencją Kiedy miałam około 8 lat, moja mama lubiła mnie ostrzegać przed „złymi rzeczami”. Mogą mieć złe intencje. Nie chodź po ulicach do późna. Unikaj pustych ulic. „I ucieknę” – odpowiedziałam i naprawdę zirytowałam mamę moją niepoważną postawą. Czas jest ulotny i nieubłagany. Teraz zdałam sobie sprawę z niedosłownego znaczenia tego, przed czym mnie ostrzegała i przed czym, byłam pewna, że ​​ucieknę. Kazała mi się schować, a ja miałam uciekać. To jest istnienie! Człowiekowi spieszy się do życia. Boi się, że nie będzie w stanie czegoś zrobić lub ucieknie od siebie. Skrywa się przed niewytłumaczalnym uczuciem pustki i strachu, przed poczuciem bezsensu życia, samotnością w tym świecie i niezrozumieniem, przed strachem przed śmiercią. Aby uciec i ukryć się, wykorzystuje społecznie akceptowalne lub niedopuszczalne sposoby bycia - rodzinę, pracę, telewizję, radio, sieci społecznościowe, alkohol, jedzenie, narkotyki, zakupoholizm i wiele innych. Osoba boi się przestać. Zatrzymanie oznacza śmierć. Boi się zostać sam na sam z poczuciem wewnętrznej pustki, bezużyteczności, beznadziejności, strachu. Wypełnia swoje życie normami i zasadami kulturowymi, usprawiedliwiając się, że wszyscy tak żyją. Tak powinno być. Rodzina, praca – bez tego nie można być kompletnym. Oprócz obowiązków otacza się światem wirtualnym, spędzając czas na portalach społecznościowych i forach. Nie wysypia się, jest zmęczony. Jest bardzo zajęty. Jego życie jest pełne sensu. I nie daj Boże odczuć tę bolesną, przytłaczającą, napełzającą zawsze i ze wszystkich stron, niewidzialną, pełzającą, przyprawiającą o mdłości egzystencję. Najczęściej przychodzi w ciszy, we śnie, w samotności, w bezsensie życia, w strachu przed śmiercią, w wolności. Osoba ucieka przed nią, ale ona zawsze jest w pobliżu. Nie ma znaczenia, jak i czym wypełnia swój czas. Boi się jej, bo ona graniczy z szaleństwem. Tylko żeby nie zwariować, żeby być jak wszyscy. Zawsze się uśmiechaj, w przeciwnym razie ktoś będzie podejrzewał, że coś jest nie tak. I człowiek ucieka od siebie. Istnienie to istota człowieka, jego istnienie, uchwycenie głębokiego doświadczenia emocjonalnego, psychologicznego, zanurzenie się w sobie, świadomość. Ale raz na zawsze przychodzi taki moment, że nie ma już dokąd uciec i gdzie się schować. Ten moment przychodzi dla każdego. Najczęściej, gdy człowiek staje w obliczu śmierci. Bo śmierć jest przeciwieństwem istnienia – istnienia. Czasem jest to śmierć bliskiej osoby, przyjaciela, bohatera, czasem poważna choroba, a czasem sama osoba jest o krok od śmierci. A najczęściej jest to śmierć osobista. Ale w chwili umierania jest już za późno na docenianie życia, może poza jego ostatnimi chwilami. Bardzo bym chciała, żeby człowiek nie popychał się do granic i skrajności swojej egzystencji. Aby człowiek nauczył się żyć chwilą obecną, tu i teraz. Bez uciekania i ukrywania się przed sobą. Każde cierpienie można przetrwać. Zawsze jest wyjście. Wciąż żywy. Podczas gdy serce bije, a mózg pracuje. Chociaż możliwe jest przekazanie swoich myśli i uczuć za pomocą słów lub pisma.