Jak sprawić, by dorastanie było bezbolesne? Nastolatki często stają się niekontrolowane, niegrzeczne, kwestionują autorytet swoich rodziców, a to nie jest pełna lista towarzysząca dojrzewaniu. Dlatego rodzice zastanawiają się, jak się zachować i co zrobić, żeby uniknąć tego całego koszmaru. Obawiam się, że Was rozczaruję odpowiadając – NIE MA SZTUKI. A dokładniej powiem, dlaczego przy zdrowej wersji swojego rozwoju dziecko zbuntuje się przeciwko rodzicowi! W trakcie dorastania i stawania się jednostką wizerunek rodziców odgrywa inną rolę –️W okresie niemowlęcym (do roku) , dziecko nie wykształciło samoświadomości, on i jego matka stanowią jedną całość, dziecko nie oddziela obrazu swojej matki od własnego. W tym wieku rodzic pełni rolę pośrednika między dzieckiem a światem zewnętrznym, ponieważ dziecko zlewa się z dorosłym, a wszystkie jego czynności są powiązane z czynnościami rodzica.〰️Później (1-3 lata), kiedy dziecko uczy się chodzić, zyskuje autonomię psychiczną. W trakcie rozwoju zachodzą także procesy oddzielania się obrazu „ja-rodzic”. Teraz rodzic nie jest już mediatorem, ale asystentem, bo dziecko może samodzielnie poruszać się i poznawać ten świat, ale nadal nie jest w stanie wszystkiego zrobić samodzielnie – nie może do czegoś dotrzeć, może nie otwierać czegoś itp., dzięki czemu rodzic jest aktywnym asystentem w interakcji dziecka ze światem.〰️W wieku 3-7 lat dziecko nie potrzebuje już zawsze wspólnych zajęć z osobą dorosłą, ma swoją własną przestrzeń osobistą, zainteresowanie rówieśnikami, staje się bardziej niezależne, w tym wieku dziecko nabywa umiejętności pracy społecznej. W tym okresie rodzic jest dla dziecka wzorem do naśladowania, dziecko często odgrywa w zabawie przykład zachowania osoby dorosłej. 〰️Kontekst społeczny młodszego ucznia (7-11 lat) całkowicie się zmienia, a teraz główny dorosły w swoim życiu nie jest rodzicem, ale nauczycielem. Ponieważ w tym okresie najważniejsza dla dziecka jest nauka i wiedza, uwaga zostaje przeniesiona z rodzica na nauczyciela. Wreszcie w okresie dojrzewania (12-17 lat) komunikacja z rówieśnikami staje się główną (wiodącą) aktywnością dziecka. Zadaniem tego okresu jest poznanie siebie, swojej tożsamości – odnalezienie swojego miejsca wśród rówieśników, odkrycie i zaakceptowanie swoich wartości, poglądów na świat i wytycznych. W tej chwili dziecko rozumiało tylko wartości swoich rodziców, ale teraz eksperymentuje, bo aby zrozumieć to, co jest mu bliskie, trzeba spróbować zaakceptować inne zasady. Dlatego dewaluuje wszelkie rodzicielskie postawy, koncepcje i styl życia. Również w tym wieku dziecko rozwija chęć postrzegania siebie w roli osoby dorosłej; chce być traktowane jak dorosły. Dlatego musi wstrząsnąć autorytetem rodzica, zrównać się z nim na tym samym poziomie, komunikować się na równych zasadach. To właśnie determinuje bunt nastolatka – tylko przeciwstawiając się zasadom rodziców, dziecko może odnaleźć swoje. Pod koniec tego etapu dziecko jest oddzielone, czyli całkowicie (psychologicznie) oddzielone od rodziców i jest już gotowe do dorosłości. Nie staraj się przejść przez ten etap „bezboleśnie”, bo jeśli Twoje dziecko się nie buntuje, to znaczy, że nie przechodzi przez etap dorastania. Wspieraj swojego nastolatka i pamiętaj, że jest to przejściowy etap w jego dorastaniu!