Nie mogę zaakceptować swojej agresji, ale nie mogę też jej odpuścić. Znowu zaczynam się obrażać i złościć. On mi coś powie, to mnie obraża. Jestem oburzony, zirytowany - to jak obrona. Jestem Amazonką, chronię małą Lenę. Lena ma zaledwie kilka miesięcy, jest bardzo ograniczona i przywiązuje się do ojca. Tata mówi mamie coś złego, a mała Lena rozumie, że musi mieć rację. Ale nie chcę mieć racji!!! Mam w sobie demona!!! Czuję, że mam to w 90%, a tylko w 10% chcę mieć rację. Prowadzę niepełne życie, ponieważ większość mnie jest przygnębiona. Demon jest czarną otchłanią, to jest to, co łączy mnie z moim ojcem. Tata był bardzo zły i okrutny. I jestem taki sam. Ale otchłań jest tylko w połowie moja, druga połowa należy do taty. Ale nie chcę dawać tego ojcu. Jeśli to oddam, przestanę być znaczący, stanę się zwyczajny! (Ciekawy wniosek, prawda? A potem robi się jeszcze ciekawiej!) Tata jest wyjątkową, bardzo utalentowaną osobą. Znalazł się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwym czasie i dlatego nie był w stanie wykazać się swoją wyjątkowością. Nie chcę rezygnować z jej wyjątkowości i stać się szarą i zwyczajną. Ale muszę zachować jego agresję, bo to właśnie poprzez agresję ujawnił się talent mojego ojca. Któregoś dnia w głowie małej dziewczynki zakręciło się zamieszanie. Wiedziała na pewno, że jej tata jest utalentowaną osobą, zresztą wszyscy wokół mówili, że jest taka jak on, a zatem również obdarzona zdolnościami twórczymi. Ale! Dziewczynka uznała, że ​​złość tatusia też jest częścią jego talentu, chociaż tak naprawdę złość tatusia pojawiła się właśnie dlatego, że nie był w stanie zrealizować swojego talentu. Ale dziewczyna dorosła, stała się dorosła i nie może uwolnić się od gniewu (wewnętrznego demona), bo wierzy, że jej talent może ujawnić się tylko poprzez gniew. Bardzo cierpi z tego powodu. Nie jest w stanie ujawnić swoich zdolności, ponieważ wiele energii poświęca na powstrzymywanie gniewu, który należy okazać, a okazywanie gniewu oznacza życie w samotności, bycie w konflikcie ze wszystkimi. Generalnie kompletny chaos i zamęt w głowie. Co robić? 1. Oddziel talent taty od gniewu taty i zrozum, że złość powstała w wyniku niezrealizowania talentu. Możesz też wyobrazić sobie tatę i powiedzieć, że może całą swoją energię gniewu przekuć w twórcze działanie, zacząć coś robić i nie złościć się na wszystkich wokół. 2. Oddziel gniew taty od swojego i oddaj mu jego gniew, a zwróć sobie to, co gniew zdeptał. (Zamiast otchłani pojawiła się zielona trawa.) 3. Zaakceptuj swój gniew jako źródło energii i przekształć go w twórczą energię. I wpuść tę twórczą energię do wnętrza siebie jako części siebie. Głównym zadaniem jest zrozumienie, że gniew nie idzie w parze z kreatywnością, gniew powstaje jako sygnał o braku realizacji kreatywności: są zdolności, talent, ale nie ma realizacji, w tym momencie pojawia się gniew. Często zdarza się, że osoba kreatywna, która nie ujawnia swojego potencjału, popada w złość, jest niezadowolona z siebie i życia, zaczyna pić i się poniżać. Zgadzasz się ze mną? Wykonano interesującą pracę? Wiedzieć jak żyć!