Od autora: Pojęcia miłości, uczucia i zależności są często mylone. Spróbujmy to rozgryźć... Ile mówimy o miłości, a o jej spotkaniu marzy niemal każdy człowiek... Kiedy kochamy i jesteśmy w ramionach ukochanej osoby, czujemy się bezpiecznie, komfortowo, żyjemy pełnią życia, ciesząc się poczuciem pewności i błogości. A miłość tę można metaforycznie porównać do wiosennej kropli w słoneczny dzień, do śpiewu ptaków o świcie lub do tęczy po ciepłym letnim deszczu. Mając nadzieję na przeżycie choć kilku chwil takiego szczęścia, zanurzenie się, doświadczenie tego magicznego stanu, człowiek marzy o prawdziwej, nieskazitelnej miłości i do niej dąży. Ale często spotyka drugą stronę snu: ból, oddzielenie ukochanej osoby, strach, kłamstwa, zdradę, rozstanie. A sen o miłości zamienia się w koszmar, pomalowany na czarno i szaro. Czy to miłość? Albo coś innego? Spróbujmy to rozgryźć. Na czym opiera się miłość? Oczywiście na zaufaniu. Gdzie to się zaczęło? W początkach życia ludzkiego. Zaufanie i nieufność to uczucie, stan, który osiągamy w procesie kontaktu ze światem. A naszymi przewodnikami po świecie są nasi rodzice, a przede wszystkim mama. Od pierwszych minut życia, łącznie z poczęciem, dziecko jest „przywiązane” do niej niewidzialnymi nićmi. I jest to naturalne, ponieważ całkiem niedawno stanowili jedną całość, w doskonałej intymności, w stanie Edenu. Przywiązanie jest dostępną, wrodzoną potrzebą, w którą wrodzona zdolność do miłości przekształca się natychmiast po wejściu dziecka na ten świat (społeczeństwo). Przywiązanie to chęć nawiązania bliskości emocjonalnej i chęć utrzymania tej bliskości. Jednocześnie przywiązanie jest ważną cechą społeczno-psychologiczną. Powstaje we wczesnym dzieciństwie jako potrzeba bliskości fizycznej i psychicznej. Pierwsze przywiązania dziecka można uznać za prototyp relacji międzyludzkich, które będzie ono później budować w dorosłym życiu. Jest to pierwszy kontakt niemowlęcia z osobą dorosłą, charakteryzujący się silnymi powiązaniami, uczuciami i ważnymi relacjami emocjonalnymi, które wpływają na rozwój fizyczny, seksualny i psychiczny dziecka. Zdrowe przywiązanie postrzegane jest jako źródło bezpieczeństwa i radości. Aby być głęboko przywiązanym, dziecko musi czuć się całkowicie bezpieczne. Dzieci, które już w młodym wieku nawiązały bezpieczne przywiązania, są bardziej wesołe, wrażliwe, niezależne i łatwo przystosowują się do społeczeństwa. Mają odpowiednią samoocenę, poczucie samowystarczalności i oczywiście zdrowe „ja”. Dzieci dorastające w niedostatku od najmłodszych lat rozwijają w sobie neurotyczne przywiązanie z towarzyszącymi mu konsekwencjami – wielką chęć potwierdzenia w sobie dowodów miłości. na wszelkie, często destrukcyjne sposoby. Przywiązanie ma charakter biologiczny i jest sposobem na utrzymanie intymności. Miłość również mieści się w definicji przywiązania, ponieważ można ją scharakteryzować jako „bliską więź emocjonalną” lub „istotny związek”. Opierając się na naukach S. Freuda, ciepło emocjonalne jest oznaką ciepłej, miękkiej matki. Chłód, dystans - zimna, martwa matka. Miękka, ciepła matka zapewnia dziecku komfort emocjonalny i ma ogromne znaczenie w kształtowaniu się miłości i uczucia. Jeśli spojrzysz głębiej, miłość nie powstaje, ale istnieje wraz z narodzinami dziecka (od samego poczęcia). Dla zdrowia wystarczy mu możliwość ciągłego wyrażania go, wzmacniania i doskonalenia w tym. Obserwujemy jednak dzieci, a potem dorosłych, którzy nie są w stanie urzeczywistnić miłości. Nie wiedzą, jak to dawać i otrzymywać. Co się za tym kryje? Strach. Tylko strach powstrzymuje miłość. Strach jest potężną blokadą przepływu miłości. Im bardziej człowiek doświadcza strachu, tym mniej jest w stanie okazywać miłość. Konsekwencją doświadczanego lęku są patologie przywiązania i zależności. Przyjmuje się (co udowodnili Lorenz, Bowlby i in.), że dziecko rodzi się z pewną wrodzoną wadą.potrzeba intymności (według Fromma – potrzeba jedności), jako potrzeba uczucia i poprzez nią realizowana. To początkowe przywiązanie jest uważane za neutralne i stanowi swego rodzaju punkt wyjścia. Dlatego najważniejszymi cechami matki lub innego pierwszego wychowawcy są otwartość i receptywność. Dziecko po prostu promieniuje miłością na świat. A mama jest dla niego ważna jako obiekt przyjmujący, wspierający jego miłość i pomagający ją okazywać, zaczynając od uśmiechu i kontaktu wzrokowego. Przy zdrowym wychowaniu i rozwoju przywiązanie staje się zdrowym doświadczeniem zaufania, relacji i podstawą sfery interpersonalnej. A w dorosłym życiu potrafi odróżnić swoje uczucia od uczuć innych, łatwo nawiązuje kontakt, ufa innym, nabiera pewności siebie i łatwiej radzi sobie z przeżyciami; mniej zazdrosny i zazdrosny, nie podatny na lęki i panikę; Okazuje miłość i przywiązanie do innych. W przeciwnym razie, jeśli tworzenie przywiązania zostanie zakłócone w dzieciństwie, u dziecka rozwinie się patologia przywiązania (neurotyczna). Cały ten bagaż zabiera ze sobą w dorosłość. Jako dorosły człowiek nie jest w stanie nawiązywać długotrwałych relacji miłosnych, okazywać miłości w „akceptowalnej” formie. Jednocześnie zostaje pozbawiona zdrowej akceptacji, rozwoju, radości i czułości. Na pierwszym spotkaniu tacy ludzie wydają się czarujący, otwarci i zaangażowani w relacje, jednak jeśli chodzi o bliskie i trwałe relacje, pojawia się ich nieufność do partnera, kontrola, „prowokacje” do kłótni oraz nieumiejętność okazywania i akceptowania w życiu czułości i troski. relacje natychmiast stają się oczywiste, a brak podstawowego zaufania do świata jest pierwszą i najtrudniejszą do zrekompensowania konsekwencją matczynej deprywacji (oddalenie, ignorowanie potrzeb dziecka). Rodzi strach, agresywność, nieufność do ludzi i siebie, niechęć do uczenia się nowych rzeczy i uczenia się. Rezultatem jest dualizm: jeśli punktem wyjścia jest przywiązanie, to na biegunie ujemnym pojawia się zamknięcie, agresja, strach; na biegunie pozytywnym – zaufanie, aktywność poznawcza i miłość. Tutaj jest także otwartość, otwartość (ze strony dorosłych), aktywność poznawcza i twórcza (ze strony dziecka). Człowieka uważa się za zdrowego, jeśli ma pewien poziom lęku. A ponieważ dziecko ma kontakt z czynnikami deprywującymi i zastraszającymi, rodzicami i innymi osobami, które często same są zależne (współzależne), zaczyna życie nie z czystą kartą, nie z zerem czy plusem, ale z jakimś „normalnym minusem”. ”. Używając prostego i skutecznego mechanizmu przeniesienia, dorosły skutecznie przenosi swoje lęki i niższość na dziecko. A kiedy się zakorzenią, zaczyna to „pomagać”. Z obserwacji Bowlby’ego wynika, że ​​strach i niepokój dziecka są bardzo często bezpośrednim odzwierciedleniem lęku rodziców. Niezdrowe wychowanie i interakcje z dorosłymi stawiają dziecko w bardzo niekorzystnej sytuacji, gdzie strach kontroluje, często pochłaniając, i tworzy się zależność, podstawa neurotycznej miłości. Pojęcia miłości, uczucia i zależności są często mylone. Przywiązanie i zależność powstają wraz z rozwojem osobowości. Jednak w niesprzyjających okolicznościach przywiązanie we wczesnym dzieciństwie przekształca się w zależność. Jest napędzany strachem i może pozostać lub rozwinąć się w każdym wieku. Przywiązanie znika z pola widzenia psychologów pod koniec dzieciństwa. Zdrowe przywiązanie istnieje po to, aby złagodzić uzależnienie. Jeden się troszczy, drugi jest pod opieką. Czasami używane w miękkim słownictwie, jako łagodniejszy synonim uzależnienia. Miłość rodzi się wraz z dzieckiem i jest definiowana w systemie dojrzałych uczuć i dorosłych relacji. I objawia się to w czterech aspektach: 1. Przyjęcie. Kochająca osoba całkowicie akceptuje obiekt miłości (partnera) z jego zaletami i wadami, takim, jaki jest tu i teraz.2. Rozwój. Miłość karmi i rozwija człowieka.3. Radość. Miłość jest źródłem radości i szczęścia.4. Czułość. Jedna z podstawowych emocji. Jest wyjątkowy, ponieważ nie można go opisać innymi pojęciami, ale, 2007