Dzieci, którym w dzieciństwie nie udało się być dziećmi, bo musiały dbać o uczucia rodziców, nie mają tendencji do dorastania i dojrzewania. Takie jest prawo życia - nie można niczego „przeskoczyć”, wszystko toczy się swoim biegiem, wiosna po zimie, dorosłość po dzieciństwie, dorastaniu, młodości. Nazywam zagubionymi dziećmi te, które po wymianie prawdziwego siebie, swoich uczuć, swoich pragnień z miłości do rodziców przeżyli, ale zatracili się. Jeśli rodzice nie potrafią dawać bezwarunkowej miłości, w świadomości dzieci następuje straszna metamorfoza – zaczynają wierzyć, że na miłość można zasłużyć, zapracować, że ten świat nie jest dla nich łaskawy bez powodu, że na dobre trzeba sobie zapracować, a na złe można uniknąć, jeśli zachowuje się dobrze (nie zdarza się to dobrym chłopcom i dziewczynom!). Fizycznie takie dzieci dorastają, ale w ich duszach żyją zranione, niedorosłe dzieci. Najbardziej podłym ciosem, jaki zadaje porzucenie w dzieciństwie, jest poczucie braku wartości i znaczenia. Następnie rozpoczyna się poszukiwanie poprzez to, co zewnętrzne, widzialne. Jako rekompensatę przychodzi rozwój zewnętrznych atrybutów, które mówią o wartości na tym świecie: odnieść sukces, zostać bogatym, sławnym, superprofesjonalistą, kimś wyjątkowym (nawet w sensie kryminalnym) itp. – kto jest dobry we wszystkim. Rośnie „cena zewnętrzna” – budzi to pozytywne emocje i.. często wzmaga podziw dla tych, którzy mają mniej, gorzej, słabiej… Zewnętrzne osiągnięcia zmieniają samoocenę na poziomie świadomym. Czy osiągnięcia społeczne zmieniają głębokie poczucie siebie (poziom nieświadomy)? Poczucie wartości pojawia się i znika poprzez relacje. Nikt i nic nie jest w stanie nas zdewaluować, jeśli w środku człowiek ma mocne przekonanie o swojej wyjątkowości i wartości i odwrotnie, obserwuję, jak ludzie nakręcają się „pół obrotu”, bo w czyichś słowach lub czynach (często naciąganych) kryje się był zamachem na godność osobistą. Godność zewnętrzna jest rzeczą raczej delikatną; gdy tylko ktoś zbliży się do wrażliwego punktu (na przykład władzy), w odpowiedzi pojawia się irytacja i niezadowolenie. Jeśli nie ma wewnętrznego głębokiego poczucia wartości, działania i słowa innych ludzi są postrzegane jako atak i mogą być przedstawiane jako zagrożenie dla EGO. Osiągnięcia w społeczeństwie są bardzo warunkowe: dziś śpiewają twoje pochwały, ale jutro wszystko może się zmienić. Głębokie poczucie siebie pochodzi ze zrozumienia swojej istoty, wtedy nie musisz koncentrować się na zewnętrznych przejawach, możesz po prostu BYĆ. walka pozycyjna w partnerstwie następuje na skutek braku wewnętrznego poczucia własnej wartości wśród partnerów, gdy działania i słowa drugiej osoby dotykają głębokiej rany, wywołując urazę, ból, złość i chęć zemsty – dewaluacji, upokarzać, ustanawiając w ten sposób siebie, wywyższając się i czując się „lepiej”. Ci, którzy są zdewaluowani, zdewaluują. Ci, którzy zostali upokorzeni, upokorzą. Ci, którzy nie są szanowani, okażą brak szacunku dla świata i ludzi. Ludzie dają tylko to, co otrzymali. Wszystkie najwyższe osiągnięcia razem wzięte nie są w stanie odzwierciedlić wartości duszy, ponieważ jest ona bezcenna! Warunkowa miłość i akceptacja paraliżuje duszę, przypomina raczej wyzysk, a dusza odczuwa niesprawiedliwość i kłamstwo, nawet jeśli jest to dusza małego człowieka. Ludzie zasługują na taką miłość. Prawdziwe zdziwienie i podziw pojawiają się, gdy w drugim widzimy to, co istotne, gdy w drugim widzimy „ikonę”, choć zniszczoną, ale odzwierciedlającą Boską Istotę (A. Surozhsky). Często spotykam się z pytaniem: jak nauczyć się kochać siebie? Odpowiadam jak wielu innych moich kolegów, którzy potrafią czytać i pisać: musisz być dla siebie dobrym rodzicem! Ale to tylko jedna strona medalu. Ludzie zaczynają kochać siebie, gdy widzą swoje odbicie z miłością w oczach osoby, na której im zależy i aby w pełni odpowiedzieć na pytanie „kim jestem?” musisz usłyszeć „kim jestem dla ciebie?” Każdy człowiek inaczej pojmuje swoje istnienie i nadaje mu sens, ale jedno wydaje się oczywiste: jesteśmy tutaj, aby uczyć się kochać i szerzyć „Boskiego wirusa miłości”, w bardzo podobny sposób sposób jak