Trauma narusza wewnętrzną integralność i tworzy luki w postrzeganiu siebie i świata. Powrót do zdrowia po traumie to przywrócenie integralności świata wewnętrznego. Która promuje synchroniczne zdrowienie i jego zewnętrzne aspekty. Jedną z najlepszych książek na temat traumy, zespołu stresu pourazowego i rozwoju potraumatycznego, z jakimi się spotkałam, jest „Co nas nie zabija” Stephena Josepha. Jak widać na poniższym zdjęciu, nawet mój kot domowy się z tym zgadza. Najwyraźniej ta książka zrobiła na niej wrażenie: Stephen Joseph jest profesorem psychologii i jednym z czołowych światowych ekspertów w dziedzinie traumy i rozwoju potraumatycznego. Jego koncepcja jest taka, że ​​jesteśmy uwarunkowani do postrzegania traumy jako problemu to nie tylko problem, ale także rozwój. Zatem jego zdaniem w procesie zdrowienia po traumie bardzo ważne jest, aby w jakiś sposób dopasować ją do swojej historii życiowej. Istotą traumy i zespołu stresu pourazowego jest pewna część doświadczenie, coś tak nieznośnego, że ulega dysocjacji, to znaczy oddziela się i zaczyna żyć własnym, odrębnym życiem. Witaj Cieniu. Stwarza to dla człowieka szereg problemów, od ciągłego niepokoju i koszmarów, po powtarzanie traumatycznej sytuacji życiowej, takiej jak „zły los”. Ale jeśli myślisz w tym kierunku, wówczas „przekleństwem traumatycznego” jest rozpad, rozszczepienie. A wyjściem z tego jest właśnie integracja oddzielonych, można to nawet uznać za integrację Cienia (Archetypu). W baśniach i mitach integracja Cienia jest inicjacją. Test, który musi przejść bohater baśni lub mitu. Ale nie tylko przechodzi przez to, by cierpieć, bohater w końcu w jakiś sposób zostaje odnowiony, rośnie i rodzi się na nowo. Ten sam rozwój potraumatyczny. Zatem istotą leczenia traumy jest integracja czegoś oddzielonego, oddzielonego. To, co jest odczuwane, ale nie zrealizowane. Podejście narracyjne pozwala zarówno urzeczywistnić, jak i zintegrować. Chodzi o to, aby historię swojego życia, łącznie z traumatycznymi wydarzeniami, ułożyć w spójną całość. Opisz szczegółowo tę historię, dopatrz się w niej nowych znaczeń, a może nawet kulturowego, archetypowego podtekstu, który łączy nas z głębokim poziomem nieświadomości zbiorowej i jest źródłem zasobów do odbudowy. To taki poziom transpersonalny, ale mający na nas ogromny wpływ, choć na pierwszy rzut oka niezauważalny. Kultura (w jej skład wchodzą mity i baśnie) jest silnie powiązana z poziomem archetypowym i pomaga go dostrzec. Oglądanie obrazu na poziomie symbolicznym jest jak oglądanie własnego mitu, baśni, przeznaczenia, czyli inaczej scenariusza życia. I tutaj bardzo przydatne będą różnorodne metody i techniki pracy z archetypami nieświadomości zbiorowej..