Od autorki: Czy martwią się Państwo atakami paniki? Powrót do normalnego życia jest łatwy. Jednym z dość powszechnych problemów, z jakimi ludzie zgłaszają się na psychoterapię, są różnego rodzaju zaburzenia psychosomatyczne. Wydaje się, że nikt nie zaprzecza powiązaniu psychiki z ciałem. Choć nie tak dawno temu był taki przypadek, gdy w przychodni niedaleko mojego domu zapytałam, czy potrzebują psychoterapeuty na etat, kierownik ośrodka tak energicznie potrząsnął głową i z uśmiechem odpowiedział, że „wszyscy mają normalne” i „takich pacjentów” nie zaobserwowano! I zauważę to, miasto Dołgoprudny, 4 km od Moskwy i taka kolosalna niekompetencja! Całkowita niewiedza, że ​​„klasyczne” choroby psychosomatyczne od dawna klasyfikowane są jako: choroba niedokrwienna serca, nadciśnienie, astma oskrzelowa, wrzód dwunastnicy, nieswoiste wrzodziejące zapalenie jelita grubego, reumatoidalne zapalenie stawów i neurodermit. Udowodniono, że czynniki psychogenne są często wyzwalaczem zaostrzeń i modulatorami przebiegu tych chorób. Byłoby zabawne, ale raczej smutne, że wiele osób, w tym niektórzy lekarze, nadal uważa psychikę za coś ulotnego lub czegoś, czego należy się wstydzić, jakby objawy były wynikiem pewnego rodzaju „rozwiązłości” osoby, która nie jest może nie myśleć o objawach lub braku inteligencji. I ludzie to czują, upewniając się, że nie mają oznak konkretnej choroby, nawet się denerwują, chociaż wydawałoby się, że mogliby być szczęśliwi, bo zjawiska psychofizjologiczne można korygować i redukować skuteczniej niż wiele chorób, które mają tendencję do przechodzenia w stan przewlekły . W tym artykule nie będę poruszał mechanizmów klasycznej psychosomatozy, głębokich aspektów psychiki leżących u podstaw występowania tych objawów, cech osobowości i aleksytymicznych cech charakteru, które często są nieodłączne u pacjentów podatnych na reakcje psychosomatyczne. Cel artykułu jest o wiele bardziej prozaiczny, aby pokrótce odpowiedzieć na pytanie, które pojawia się wśród pacjentów cierpiących na zaburzenia autonomicznego układu nerwowego, często w ramach zespołu lęku napadowego, oraz ich bliskich: czy objaw jest wymyślony, czy naprawdę istnieje i dlaczego to się ciągle powtarza? Częstość występowania ataków paniki jest dość wysoka i waha się od 1,9 do 5%. Nie zaglądałem do statystyk dla poszczególnych miast, ale uważam, że im intensywniejszy jest tok życia w mieście, im bardziej dynamiczna jest jego struktura, tym częściej pojawiają się te zaburzenia. W Moskwie częstość leczenia nimi jest bardzo wysoka. Kryteria diagnostyczne PA według ICD-10. Powtarzające się, nieprzewidywalne ataki (nie ograniczające się do żadnej konkretnej sytuacji) silnego lęku (paniki) Autonomiczne objawy bólowe towarzyszące lękowi, derealizacji i depersonalizacji Wtórny strach przed śmiercią i szaleństwem. Wtórne unikanie sytuacji, w których pojawił się atak paniki. Wtórny strach przed samotnością, zatłoczonymi miejscami, powtarzającymi się atakami paniki. Główną diagnozą jest brak fobii jako zaburzenia pierwotnego. w przeciwnym razie atak paniki jest uważany za oznakę ciężkich fobii). Do wiarygodnego rozpoznania zespołu lęku napadowego konieczne jest obserwowanie kilku poważnych napadów lęku przez co najmniej miesiąc i spełnienie następujących warunków: Lęk napadowy pojawia się w okolicznościach niezwiązanych z celem. zagrożenie (prawdopodobnie lęk przed atakiem). Lęk napadowy nie ogranicza się do znanej, przewidywalnej sytuacji. Występowanie okresów wolnych od lęku pomiędzy atakami. Spróbujmy zrozumieć choć część czynników składających się na patogenezę tych zjawisk. Być może analiza ta będzie przydatna do zrozumienia tych zjawisk. Przecież często jesteśmy tak skonstruowani; kiedy lepiej rozumiemy jakieś zjawisko, mniej nas to przeraża. Zacznijmypierwszy atak PA. Czynnikiem wyzwalającym może być wszystko, co ogłupia organizm lub wywołuje strach: ktoś nie śpi i nie przygotowuje się do egzaminu, jazda metrem po ciężkim dniu w pracy, stan wycofania po „wczorajszym dobrze spędzonym wieczorze”, choroba lokomocyjna w podróży, koszmar i gwałtowne przebudzenie Nie sposób wymienić wszystkiego. W pewnym momencie pod wpływem spustu następuje awaria układu autonomicznego, np. przy gwałtownym obróceniu głowy – zmiana ciśnienia obwodowego nie ma czasu na reakcję i osoba odczuwa lekkie zawroty głowy. Lub reagujemy mechanizmem współczulno-nadnerczowym „ucieczka lub walka” (uwolnienie adrenaliny i następujący efekt: bicie serca, podwyższone ciśnienie krwi, uwolnienie lub skurcz jelit itp.) na jakiś czynnik, który uważamy za niewystarczająco poważny za tak silną reakcję organizmu. Naturalnie odczuwaliśmy zmiany w pracy układu wegetatywnego, pewne zmiany i objawy wcześniej, jest to praktycznie norma jego pracy, ciągła dynamiczna zmiana w tym lub innym kierunku w zależności od sygnałów z zewnątrz lub od wewnątrz; Ale to właśnie tego dnia rozwinęły się indywidualne warunki, kiedy zauważyliśmy i zdaliśmy sobie sprawę z tego ruchu! I nie tylko zdawali sobie z tego sprawę, ale także bardzo się bali! Tym samym te zjawiska, które wcześniej trafiały do ​​folderu „spam” w mózgu (który, jak to mówią, po prostu nie przyjdą do głowy, które nie przyjdą do głowy), przeniosły się do folderu „WAŻNE”. Wartość tego folderu jest naprawdę ogromna. Selekcjonuje informacje i zjawiska, które odpowiadają za nasze istotne potrzeby i bezpieczeństwo. I człowiek idzie do lekarza, dowiadując się, jakie są te nowe objawy i czy istnieje zagrożenie dla zdrowia. Na tym etapie wszystko jest logiczne. Dowiedziawszy się, że ze zdrowiem wszystko jest w porządku, niektórzy ludzie uspokajają się i być może, nieco dostosowując swój styl życia do zdrowszego, nadal żyją spokojnie. Dlaczego u niektórych osób objawy nadal występują? W końcu wydaje się, że wszyscy wiemy, że nowy odruch warunkowy, nowy nawyk, można nabyć średnio w ciągu zaledwie 21 dni. A potem pierwszy atak paniki zostaje zapamiętany na długo i rozpoczyna łańcuch powtórzeń. Odpowiedź leży w strukturze naszych reakcji neurobiologicznych. Odruchy warunkowe, które odpowiadają za nasze bezpieczeństwo, a nawet wyuczone na wysokim poziomie emocjonalnym, czasami kształtują się nawet już po jednym razie! (Na tym opiera się technika zakotwiczenia w NLP) Pamiętaj, że kiedy już zostałeś poważnie poparzony, a potem przez długi czas byłeś ostrożny. Tak jest w tym przypadku. Jeszcze jeden aspekt. W naszej pamięci, czyli w korze mózgowej, zdarzenie/objaw, który nas przeraził, zapisane jest w łańcuchu połączonych ze sobą neuronów. I wtedy zjawisko staje się zrozumiałe, gdy tylko pociągniemy chociaż kawałek tego łańcucha, podniecenie rozprzestrzenia się na inne jego części i w efekcie odczuwamy uruchomienie całego kompleksu symptomów. Co więcej, o stopniu podobieństwa decyduje nasze ciało. Podam przykład z praktyki. Pierwsze PA pacjenta miało miejsce na wakacjach, kiedy podczas sztormu na marnej łodzi nie do końca rozumiał, czy utonie, czy będzie pływał. Wrócił bezpiecznie do Moskwy, wsiadł do tramwaju i najmniejsze drgania tramwaju w trakcie jazdy spowodowały powtórny atak. Idźmy dalej… Skoro informacja o tym, czego doświadczyliśmy i jak się tego czuliśmy, jest przechowywana w mózgu w postaci połączeń neuronowych, wówczas takie zjawisko staje się całkiem zrozumiałe i oczywiste. Kiedy ten łańcuch zostanie wzbudzony (wyzwalaczem może być cokolwiek, niekoniecznie powiązane logiką z pierwotnym zdarzeniem i objawami), znów poczujemy się tak samo jak w pierwszym PA. Dlatego dla pacjentów z PA jest to tak niejasne i nie wierzą, że objaw jest dziełem psychiki. Przykład z praktyki. Pacjentem był młody mężczyzna z wrodzoną wadą serca, który wiedział z pierwszej ręki, czym jest ból serca. Przeszliśmy operację serca i ból na jakiś czas ustąpił. Następnie, w obliczu rosnącego obciążenia instytutu, ekscytacji przed egzaminami, znów zacząłem odczuwać ból w sercu, zupełnie klasyczny, jak przed operacją, promieniujący do lewego ramienia! Powrót rodziców do kardiologa - pełne badanie - .