Mój chłopak/dziewczyna nie chce żyć. Co robić? Temat samobójstwa jest najtrudniejszy w psychologii. Temat ten rzadko jest poruszany w trakcie bezpośredniej lub offline pracy z psychologiem. Temat ten pojawia się na „liniach zaufania” lub infoliniach, ale „wyskakuje” także, gdy znajomi, przyjaciele i krewni osoby, która nie chce utrzymywać kontaktu na żywo. Psycholog nie widzi tej osoby i nie jest w stanie tak naprawdę ocenić sytuacji. Po prostu nie może działać pośrednio, na ślepo. Ale co robić? Jak pomóc bliskiej osobie, która nie chce żyć? Jeśli jesteś bezpośrednim świadkiem działań samobójczych, wezwij pogotowie. Pierwszą i chyba najważniejszą rzeczą jest zmotywowanie samej osoby, aby przynajmniej poprzez pomoc zwróciła się do specjalisty bezpłatne usługi telefoniczne. W każdym razie pracują tam specjalnie przeszkoleni ludzie. Szybciej i lepiej rozumieją problem. Zdarzają się przypadki, gdy dana osoba jest odwiedzana przez psychiatrę i psychoterapeutę, ale nie są oni w stanie jej pomóc. Po drugie, nie mniej ważne, nie bierz odpowiedzialności za życie drugiej osoby. To nie jest twój obszar odpowiedzialności, ale innej osoby. To jest jego życie i on sam jest za nie odpowiedzialny. I jakiekolwiek działania podejmie dana osoba, jest to jego wybór. Nie oznacza to, że nie powinieneś próbować pomóc przyjacielowi w takiej sytuacji, ale musisz jasno wiedzieć, że nikt nie może kontrolować myśli i emocji drugiej osoby popełnić samobójstwo z powodu depresji, alkoholizmu, choroby psychicznej lub osoby w ostrej sytuacji kryzysowej. Jak możesz pomóc osobie mającej myśli samobójcze. Porozmawiaj z nim. Przede wszystkim słuchaj spokojnie. Zadawaj pytania, dając mu szansę na rozmowę. Podczas takiej rozmowy możesz zalecić kontakt z psychologiem lub psychoterapeutą. Możesz spróbować przełączyć osobę na pozytywne wspomnienia z życia. Decydując się na samobójstwo, człowiek nie dąży do śmierci, ale do wyzwolenia od nieznośnego bólu psychicznego, jedynego zbawienia, jakie widzi w wyjściu z życia człowieka, poszerzasz jego „wizję tunelową”, uspokajasz go, zachęcasz i okazujesz zainteresowanie jego sprawami i problemami. Ale powtarzam jeszcze raz, tylko on sam jest odpowiedzialny za swoje życie. I tylko specjalista może mu pomóc.