Właściwie kwestię wyboru można rozważyć w ten sam sposób – czy powinienem być szczęśliwy, czy nieszczęśliwy? – Wybieram bycie szczęśliwym. No cóż, czy wybieram bycie obrażonym, czy też nie. – Wybieram poczuć się urażonym. Brzmi dziwnie, prawda. Czujemy się urażeni przez coś konkretnego. Kiedy decydujemy, czy chcemy się obrazić, czy nie, w ogóle nas to nie obchodzi. W tej chwili nie czujemy się urażeni, to znaczy, że coś nam powiedziano, może jest to nam bliskie. I zadajemy sobie pytanie: „Czy warto się tym obrażać?” Po pierwsze, jeśli o to pytamy, to nie czujemy się obrażeni. Dlatego można to w sobie wykształcić tylko sztucznie. Przy okazji opiszę jeden przypadek. Klient siedział ze znajomymi w restauracji. Odbyła się swego rodzaju rozmowa. W tym czasie przy ich stole usiadł facet i jakoś nie mówił zbyt dobrze. Mówił i mówił, że klient nie zwrócił na to uwagi. Ale obok niego siedział starszy mężczyzna, który powiedział, że facet obraził klienta. I byłby go za to zbił. I tutaj wydawało mu się to zbiorowym umysłem. Klient wtedy nie był u mnie na terapii, a dzisiaj milczał lub wstawał i wychodził. Ale w tym momencie poczuł się nieswojo, słysząc te słowa starszego mężczyzny. Pomyślał: „No cóż, jak to możliwe? Jestem takim młodym łosiem, a ten człowiek żałuje, że nie uderzył tego łajdaka w twarz. A potem wstał, wyszedł, znalazł tego gościa i uderzył go w twarz. Pytanie brzmi – dlaczego? Przecież początkowo wcale nie był urażony. Ale oczywiście schrzanił siebie. Przecież zdarzają się sytuacje, kiedy nie wiesz jak się zachować i myślisz: „Pozwól mi się obrazić? Co więcej, starsi mówią mi, że to musi być obraźliwe”. Ale kiedy naprawdę poczujemy się urażeni, takie pytanie nie pojawia się. Jaką decyzję powinienem podjąć? Obrażać się czy nie? Od razu czuje się niechęć. Możesz także zastanowić się nad faktem, że gdy ktoś próbuje obrazić, zwykle nie robi nic podobnego do tego, co zrobiła osoba, którą chce obrazić. W związku z tym obrażony nie zrobił tego, co zrobił sprawca. Oznacza to, że są wobec siebie równoważne, a uczucie urazy może minąć, myśląc, że sprawca nie rozumie, co mówi, nie jest w pełni świadomy. Bardzo pomaga, gdy powiesz komuś: „Słuchaj. obraża mnie to, o czym ty mówisz, mówisz. Komunikowaliśmy się normalnie.” A najważniejsze, żeby nie odpowiadać obelgą na zniewagę. Nigdy nie lustrzanie. Potem może pojawić się poczucie zemsty, a to już kolejna trudna historia..