Skąd dziecko czerpie wiedzę, jak zachować się w danej sytuacji? Z przykładów. Przechodzi przez najdrobniejsze sceny z życia, zostawiając podświadomy ślad: to prawda, to fałsz, to możliwe, to nie tak... Najczęściej kopiuje takie historie od rodziców: mama powiedziała to, tata odpowiedział w ten sposób. Albo z codziennych sytuacji: w autobusie, w sklepie, na ulicy. Jak starsi chłopcy będą się zachowywać na podwórku, co zrobią ich koledzy z klasy. Zapamiętywanie i powtarzanie. Doświadczenie kogoś innego jest także doświadczeniem, jednak większość codziennych przykładów jest nieco niewyraźna i niespecyficzna. To albo sprawa książki. Tam jest jasne, co jest dobre, a co złe. Bohaterowie tak się zachowują, tak odpowiadają, robią tak... Każdy dodatkowy przykład dodaje małemu człowiekowi trochę pewności siebie, daje, choć słabe, pojęcie, jak się zachować. Dorastanie składa się z tysięcy takich maleńkich pomysłów. Nasze pokolenie, które dorastało na podwórkach, miało tysiące codziennych ilustracji, kreślących ogólną księgę życia „według pojęć”, niezależnie od tego, czy byli to chłopcy, chłopcy, czy skazańcy. Najważniejsze, że istniały takie zasady. Rodzinne obiady i wieczory dały nam zestaw zdjęć z życia małżeńskiego/rodzicielskiego. Wiedzieliśmy, co i jak powtórzyć. Dostaliśmy wszystko, czego brakowało w książkach. Myślę, że „Trzej Muszkieterowie” zrobili więcej dla rozwoju nastolatków niż wszyscy nauczyciele razem wzięci. Jaki problem, moim zdaniem, ma obecne pokolenie dzieci? Nie mają przystępnych i zrozumiałych przykładów. Ich wyobrażenie o dorosłym życiu jest niejasne i niewyraźne. Zakres sytuacji dydaktycznych jest mocno ograniczony. Rodzice często żyją we własnym małym świecie, a nawet w swoim smartfonie. Książki? Kto teraz czyta książki? Jest powolny, długi i głupi... Klip, wideo, tweet – taki format jest postrzegany. Internet nie dostarcza jednoznacznych przykładów. Z milionów ocen w Internecie nie powstają pojęcia, nie tworzy się pewność. Sieć WWW nie odpowiada na pytanie „Co jest dobre, a co złe”… Wszystko to prowadzi do zmiany okresu dorastania na dość poważny okres. W rezultacie trzydziestoletnie dzieci siedzą przy klawiaturze, zajadają się pierogami przygotowanymi przez matki i boją się wyjść do realnego świata, bo aby wziąć na siebie odpowiedzialność, potrzebują pewności w słuszność swoich działań. Ale jej tam nie ma… Albo się mylę?