Wczoraj byłam na pogrzebie mojej ukochanej ciotki. Nie będę opisywać przeżyć swoich i moich bliskich, jak to jest, kiedy ktoś nieoczekiwanie odchodzi, „nieplanowany” dla nas, naszych bliskich. Szczególnie, gdy ta osoba jest „wesoła” i „roześmiana”... Przez ostatnie kilka lat zrządzeniem losu musiałam „ignorować” pogrzeby moich dobrych znajomych, którzy jeden po drugim umierali na nowotwór. A ostatnio często słyszę od ludzi, że jeśli jest możliwość nie pójścia na pogrzeb, to na pewno z niej korzystają. Strach przed spotkaniem z „trudnym” doświadczeniem, bólem, słabością i bezbronnością siebie i bliskich najczęściej „włącza” mechanizmy obronne człowieka, zwłaszcza unikanie. Śmierć kogoś innego zawsze prowokuje do zastanowienia się nad naszym życiem, nad naszą skończonością. A potem pojawiają się pytania, których tak naprawdę wszyscy nie lubimy: jak ważne są w obliczu śmierci wszystkie wartości, według których teraz żyję? Jak ważne są wszystkie skargi, które noszę w życiu? Czy moi rodzice lub dzieci naprawdę są aż tak źli, że nie dają mi czegoś? Czy mam prawo żądać od Życia zamiast prosić? Unikanie myśli o śmierci, szczególnie o własnej, daje iluzję własnej wszechmocy i życia wiecznego, w którym czujemy się tak komfortowo i spokojnie. Dopiero wczoraj stało się dla mnie jasne, dlaczego KONIECZNIE jest uczestniczyć w pogrzebie pójść na pogrzeb, żeby pożegnać osobę, która nią nie jest, stało się to faktem. I prawie wszyscy z tego właśnie powodu chodzimy na pogrzeby. Uważa się też, że aby przeżyć żałobę, trzeba WIEDZIEĆ, że dana osoba naprawdę umarła, czyli trzeba zobaczyć ciało i postawić „ptaszka”. myśl, że tej osoby już NIE ma. Dlatego tak trudno jest bliskim i przyjaciołom zmarłych, których z uwagi na okoliczności nie można było zobaczyć i pochować ich ciał. Proces pożegnania nie został zakończony, a trauma bliskich nie została całkowicie „zamknięta”, żal nie został przeżyty, dlatego życie człowieka nie trwa dalej, ale „zatrzymuje się”. Uważa się również, że na pogrzebie płaczemy dla siebie, bo „bije dla nas dzwonek”. „Oczywiście, to wszystko prawda. Ale chcę, bardzo krótko, podzielić się moim doświadczeniem, tym, co widziałem i czułem. Zatem... na pogrzebie byli różni ludzie.1. Byli ludzie, którzy płakali. Płakali bardzo cicho, tylko w niektórych momentach płynęły łzy, których nie można było powstrzymać. Zapewniam, że ci, którzy płakali – wnuk, wnuczka, synowie, mąż – płakali nie tylko za siebie. Wnuki płakały z powodu utraty ogromnego zasobu – babcia zawsze oszczędzała dla nich niezły grosz, smakowity poczęstunek, miły upominek. słowo. Swoją drogą, czasem przeklinali bezlitośnie! Ale to nie ma znaczenia. Płakali za związkiem, który teraz nie będzie dla nich dostępny. Mój mąż ma 85 lat. Otarł oczy chusteczką, nie dla siebie i nie dla niej. Ze względu na to, co ich łączyło - ze względu na ich związek, ze względu na wspólne życie, ponieważ część jego duszy odeszła wraz z nią. Synowie, dorośli mężczyźni, płakali z miłości. O miłości, którą już otrzymali i która zawsze z nimi pozostanie. Oczywiście każdy płakał z powodu jakiejś części siebie, która umarła wraz z ukochaną osobą, ale widziałem, że wszyscy płakali z Miłości i ze stanu Miłości. .2. Byli ludzie, którzy nie płakali. Powstrzymali się. Stoikom tego świata wydaje mi się, że dla nich było to najtrudniejsze, bo odłożyli swoje uczucia „na później”. To niemożliwe na oczach wszystkich. Być i pojawiać się to dwie różne rzeczy, a dla nich ważne było, aby pojawić się w tym momencie. Bo być to słyszeć swoją Duszę i dusze innych, tych, którzy pogrążyli się w żałobie. Oni też się smucą, ale nie pozwalają sobie na to, o co prosiła Dusza - na wyrażenie żalu.3. A potem nie było najbliższych krewnych, ale tych, którzy po prostu byli w pobliżu przez całe życie i z którymi cała rodzina była blisko. O co płakali? O relacjach, których już nie będzie. O rodzinie, która teraz stanie się inna, ponieważ odejście któregokolwiek członka rodziny zmienia cały system rodzinny. O tym, o czym nie mieliśmy czasu porozmawiać, o tym, czego nie mieliśmy czasu przyznać i czego żałować. Wiesz, nad czym płakałam? Także o związkach! Pamiętam, że zawsze, gdy ciocia przychodziła z wizytą.