Dlaczego obecnie tak dużo mówi się o odstawieniu od piersi – kiedy, w jakim wieku i jak?.. To naprawdę bardzo ważny punkt. Powiem ci, jak jest to postrzegane w psychoanalizie. Dziecko na samym początku swojego rozwoju nie rozróżnia jeszcze siebie od innych ludzi, świata zewnętrznego. Raczej postrzega wszystko przez pryzmat swoich doznań, nawet nie rozumiejąc, że są to właśnie doznania wewnętrzne, a raczej po prostu postrzega je jako wygodne, sprawiające przyjemność - a wtedy to, co się z nimi wiąże, jest również odbierane jako „dobre” lub niewygodne, przynosząc niezadowolenie – a potem odpowiednio „złe” – co będzie się z nimi wiązać. Kiedy matka przychodzi nakarmić dziecko i daje mu pierś, wynikające z tego uczucie sytości, ciepła i satysfakcji jest postrzegane jako kojarzone z „dobrem”. ” pierś, ale kiedy trzeba „pierś” przywoływać przez dłuższy czas lub ta „pierś” karmi się zbyt długo, powodując uczucie przejadania się - wtedy ta pierś wydaje się być „zła”. Dziecko jeszcze nie rozumie, że to ta sama pierś, po prostu kojarzy ją ze swoim obecnym stanem. Stopniowo dziecko gromadzi doświadczenia, gdy „zła” pierś (np. matka spóźniła się, choćby tylko na kilka minut, na wołanie głodnego dziecka) stała się „dobra” i może już tego oczekiwać po „zły” może nadejść „dobry”. Ale przy tym wszystkim wciąż pozostaje na etapie, kiedy w rzeczywistości matka nie jest jakąś indywidualną osobą, ale zbiorem pewnych obiektów, które wywołują uczucie przyjemności lub niezadowolenia (jej piersi, głos, spojrzenie itd. ), odpowiednio, w pewnym okresie życia (już w pierwszych miesiącach) matka dla dziecka jest albo całkowicie „dobra”, albo całkowicie „zła”. Kiedy matka odstawia dziecko od piersi, dziecko zyskuje możliwość widzenia sama matka (i doświadcza tego cieleśnie, fizycznie) jako inna osoba, nie jako pierś dająca mleko, ale jako inna osoba, oddzielona od siebie, z własnymi intencjami, czynami, zainteresowaniami, nie zawsze związanymi z nią samą dać w przyszłości? Zrozumienie, że jedna i ta sama osoba może połączyć zarówno konwencjonalnie „złe” – to, co jest doświadczane jako przynoszące nieprzyjemność, jak i „dobro” – przynoszące przyjemność, doświadczanie drugiego jako odrębnej osoby w całej jego integralności umożliwia bycie w związkach przepełnione różnymi uczuciami, a nie tylko dychotomicznym „złym” – „dobrym”. Być nie tylko w „dobrych” relacjach, w których jest miejsce jedynie na wzajemne zrozumienie, jedność wartości i poglądów, i nie tylko „złych, wrogich”, ale także w relacjach, w których jest miejsce na nieporozumienia, rozbieżności, i przyjaciel, który spóźnił się pół godziny (przykład bardzo konwencjonalny i prosty, a sytuacje są oczywiście zwykle znacznie bardziej złożone) lub ktoś, kto zrobił coś, co dla mnie jest nieprzyjemne, nie zostaje wymazane z życia, nie stać się osobą, z którą związek nie jest już możliwy. A dla danej osoby przyjaciele z dzieciństwa stają się możliwi w życiu - ludzie, z którymi można przejść przez różne sytuacje, doświadczać zarówno wspólnych zainteresowań, jak i nieporozumień, długotrwałych relacji z ukochaną osobą, które nie przybierają formy „huśtawki” od idealizacja do dewaluacji... Tak naprawdę odstawienie od piersi to pierwsza strata w życiu człowieka, która paradoksalnie nie staje się stratą, ale szansą, otwartymi drzwiami do znalezienia wielu różnych źródeł zaspokojenia swojego „głodu”, ale nie dosłownie , ale symbolicznie - znaleźć przyjaciół, innych ludzi, którzy również mogą sprawić mi przyjemność (z komunikacji, interakcji z nimi). I jest tu dużo mniej frustracji, bo gdy jest tylko jeden obiekt, który mnie satysfakcjonuje (np. piersi), to muszę pozostać z nim w fuzji, a jego brak przynosi znacznie większy dyskomfort niż wtedy, gdy mam inne możliwości i metody. gdzie mogę się dobrze bawić i zaspokoić swoje potrzeby.