Jak trudno jest nam ukrywać swoje uczucia. Byłem zły, trudno było zrozumieć dlaczego, byłem po prostu zły i tyle. Zacząłem słuchać swojej złości i pozwoliłem sobie „złościć się do syta”. Poczułem złość i nagle zdałem sobie sprawę, że tak naprawdę po prostu się boję (oczywiście wiem, że strach często kryje się za agresją, ale co innego wiedzieć, a co innego się martwić). Zdałam sobie sprawę, że boję się samotności, chociaż w tym momencie byłam z bliskimi mi ludźmi. Pozwalając, aby to uczucie trwało, „bałem się”, aż stałem się nieznośnie przestraszony. Wtedy pomyślałem: co jeśli wyobrazię sobie siebie zupełnie samotnego? Psychicznie znajdując się zupełnie sam, odkryłem, że bycie samemu, bez bliskich mi osób, sprawia, że ​​staję się tym, kim naprawdę jestem. Samotność uwolniła mnie od codziennych masek. Poczułam się otwarta i prosta, pozostawiona mojemu celowi. Okazało się, że samotność, której tak się boję, może być moim wiernym pomocnikiem w zrozumieniu kim jestem i dlaczego.