Myślenie neurotyczne. O sile materii i psychiki Rzeczywistość jest rzeczą wieloaspektową i zmienną, w zależności od tego, jak na nią spojrzeć. Nawet rzeczywistość materialna, która ma pewne cechy, może być bardzo niestabilna, jeśli spojrzysz na nią przez pryzmat cech mentalnych. Istnieją prawa fizyczne i istnieje subiektywna percepcja, która zniekształca prawdę. Jeśli dziecko zostało wychowane przez rodziców o neurotycznym myśleniu, to w wieku dorosłym są już wyposażeni w pewne zniekształcenia w postrzeganiu rzeczywistości materialnej. „Tyle książek masz na parapecie – zaraz się stłucze!”, „Tak mocno oparłaś się o deskę do prasowania – ona nie wytrzyma!”, „Widziałam, że dzisiaj bujałeś się na krześle – ty” poczekam, aż się stłucze!” Tak naprawdę parapety, deski do prasowania i krzesła są znacznie trwalsze, niż niektórym rodzicom się wydaje. Ale dziecko jeszcze o tym nie wie. Czuje, że nic złego się nie stanie, jeśli przez trzy minuty będzie bujał się na krześle lub położy na parapecie kolejną książkę o Harrym Potterze, ale skoro rodzice powiedzieli, że kłopotów się nie uniknie, to znaczy, że tak jest. Oczywiście, w dalszym ciągu będzie chciało zrobić coś „zakazanego”, ale zawsze będzie to budzić poczucie, że jego postępowanie może być destrukcyjne. A im częściej dziecko słyszy takie sformułowania od rodziców, tym bardziej jest przekonane, że musi kontroluj wszystko, aby nie stłuc parapetu, deski do prasowania i krzesła. A przy takim podejściu do rzeczywistości materialnej nie jest się daleko od obsesji i kompulsji. Bardzo trudno jest zawsze pamiętać o prawdziwych ideach rzeczywistości i praw materialnych. Dlatego rzeczywistość każdego człowieka zawsze będzie miała cechy wyróżniające i cechy związane z wychowaniem. Niektórzy ludzie mają więcej szczęścia, ponieważ ich rodzice mają obiektywne wyobrażenia o świecie, inni zaś mają mniej szczęścia. Ale w każdym wieku człowiek ma szansę stać się bardziej świadomy i spojrzeć na rzeczywistość na własne oczy. Obrona i atak Myślenie paranoiczne może objawiać się tym, że dana osoba uważa innych ludzi za potencjalnie niebezpiecznych – myśli np. o czyjejś nieodpowiedzialności i konieczności ukarania za takie zachowanie. Pragnienie kary może objawiać się w pewnej fazie świadomości, kiedy paranoja ucieleśnia się w kłótni, konflikcie, groźbie itp. Napastnik czuje, że jego rozmówca jest potencjalnie niebezpieczny, bo nie można na nim polegać, i zaczyna wypracowywać całą teorię na temat nieodpowiedzialności i niedopuszczalności takiego zachowania. W rzeczywistości nieodpowiedzialność „ofiary” może nie być aż tak wielka warto gonić tak gwałtownie. Ale faktem jest, że osoba o paranoicznym myśleniu czuje się tak, jakby była prześladowana, dlatego zaczyna atakować jako pierwsza, powodując niezrozumienie i dezorientację u ofiary. Z zewnątrz może to wyglądać jak relacja między rodzicem a dzieckiem - „rodzic” uczy „dziecko” odpowiedzialności, aby było mu łatwiej w życiu, ale w rzeczywistości po prostu boi się, że nieodpowiedzialność z dzieciństwa mu zaszkodzi, i próbuje się chronić. „Dziecko” może przez całe życie czuć się nieodpowiedzialne, bo „rodzic” lepiej wie, co robi źle i za co należy go ukarać. Rozpoznanie takiego paranoicznego myślenia jest bardzo trudne. Jeszcze trudniej odróżnić je od rzeczywistej chęci wychowania i wpajania adekwatnej postawy życiowej. Jedyne, o czym musisz pamiętać, to to, że w paranoidalnej fazie świadomości człowiek boi się przede wszystkim o siebie. Boi się krzywdy, jaką może mu wyrządzić cudza nieodpowiedzialność. To odróżnia paranoiczne pragnienie kary od rzeczywistej chęci udzielenia komuś cennej porady pedagogicznej Konsultacje online (WhatsApp, Telegram), umówienie się pod numerem telefonu 8-905-664-66-15✓ Na moim kanale Telegram można znaleźć jeszcze bardziej przydatne. informacje na temat psychologii: https://t.me/psy_clinical✓ W grupie VKontakte udostępniam również przydatne