Wszystkiego najlepszego Od urodzenia cały czas się uczymy i rozwijamy. Uczymy się rzeczy, które przydadzą nam się w życiu. Maluch uczy się samodzielnie raczkować, chodzić, jeść....mówi pierwsze słowa...liczyć, czytać, pisać...Uczymy się coś robić. Rozwijamy się i doskonalimy umiejętności. I wszyscy rozumieją, że nic nie dzieje się ot tak, nic się nie robi i nie dzieje, ale wszystkiego można się nauczyć. A po skończeniu studiów ludzie zaczynają pracować. I tam szkolenie trwa, przejście do szkolenia praktycznego. Człowiek przez całe życie angażuje się w samorozwój, tj. proces uczenia się nie kończy się. Nowe umiejętności, doskonalenie starych. Nowe doświadczenie, nowe spojrzenie na stare rzeczy. Dotyczy to wszystkich dziedzin życia. W tym miejscu dokonam małego wyjaśnienia: dalej porozmawiamy głównie o mężczyznach, a w mniejszym stopniu o kobietach. Nadchodzi czas na poważny związek, założenie rodziny ze wszystkimi tego konsekwencjami dokonany wybór. Co więc widzę? Ludzie nie są na to gotowi. A raczej są gotowi na związek, ale nie wtedy, gdy są gotowi na odpowiedzialność. Jesteśmy gotowi razem udać się do urzędu stanu cywilnego, ale nie jesteśmy gotowi na wspólne przeżywanie trudności. Gotowa na posiadanie dzieci, ale nie gotowa na ich wychowanie. Nie jest gotowy na nowy etap życia, który wiąże się ze zmianami. Prowadzi to do tego, że odsetek rozwodów w naszym kraju jest wysoki (kto chce znaleźć liczby w Internecie, nie będę ich tutaj podawać, statystyki są naprawdę smutne); duża liczba rodzin niepełnych; W związkach zdarzają się kryzysy i nieporozumienia. Nie chodzi o to, abyśmy żyli idealnie, ale powinniśmy żyć zarówno w radości, jak i smutku. Dlaczego tak jest? Ponieważ kwestie przygotowawcze, m.in. Większość ludzi nie ma psychologicznego podejścia do związków, a tym bardziej do życia rodzinnego. W tym miejscu pojawiają się trudności. Nawet w procesie życia rodzinnego, gdy często pojawiają się nieporozumienia, partnerzy nie zawsze potrafią znaleźć rozwiązanie problemu lub zwrócić się do specjalisty, przyznając, że problem istnieje. O wiele łatwiej jest powiedzieć, że problem tkwi w jednym z partnerów i dalej żyć tak, jak jest. Uważam, że bardzo przydatne byłoby, gdyby ludzie przeszli szkolenie psychologiczne przed rozpoczęciem życia rodzinnego oraz, jeśli to konieczne, w czasach kryzysu. Byłoby wspaniale, gdyby licealiści poświęcali czas na wyjaśnianie zagadnień związanych z przyszłym życiem rodzinnym. Tym bardziej na uniwersytetach. Warto przed złożeniem wniosku do urzędu stanu cywilnego wysłać osoby na specjalne kursy lub szkolenia, a rejestrując się w poradni przedporodowej także na kursy dla „przyszłych ojców”. Przecież ojciec to nie ktoś, kto może kupić synowi zdalnie sterowany samochód czy telefon, ojciec jest przykładem, ojciec to coś więcej. Dlaczego o ojcach? Kobiety moim zdaniem poważniej podchodzą do kwestii rodzinnych, chociaż we współczesnych trendach „otwartych związków” zaczynam w to wątpić. A ja osobiście chcę, żeby mężczyźni byli nie tylko wojownikami i żywicielami rodziny, ale także bardziej wrażliwymi i wyrozumiałymi. Waszym żonom czasami po prostu brakuje banalnej troski i uwagi, a tego właśnie dzieci naprawdę nie mogą się doczekać. A wychowywanie dzieci nie jest tak prostą sprawą, jak mi się wcześniej wydawało. Z biegiem czasu zmienia się także podejście. Wszystkiego trzeba się nauczyć. To, co zadziałało w przypadku pierwszego dziecka, nie sprawdzi się w przypadku trzeciego. Dzięki temu jest ciekawiej.