Uważa się, że terapia Gestalt działa w przestrzeni pomiędzy zjawiskiem a słowem (E. Kaliteevskaya). Definicja ta bardzo trafnie opisuje, na czym skupia się praca terapeuty Gestalt, gdyż nerwicę charakteryzuje utknięcie w biegunie definicji i utrata związku pomiędzy nimi a doświadczeniami generatywnymi. Trudność klienta polega na tym, że próbuje on wpłynąć ze strefy świadomości do strefy świadomości. Dosłownie mówi co następuje: Wszystko rozumiem, ale nic nie mogę z tym zrobić. Sama prośba „zrób coś z tym” jest niemożliwa, ponieważ przejście od (A) do (C) jest jednokierunkowe. Klient jest zdenerwowany wynikiem, ale traci dostęp do procesu. Zadanie terapii Gestalt jest zatem bardzo proste – bada, co dzieje się w tej luce pomiędzy fenomenologią a interpretacją. A dokładniej, jak dochodzi do poszerzania się tej luki, a co za tym idzie do utraty integralności? Poniżej spróbujemy rozważyć sytuacje, w których idea tego, co się dzieje, zostaje oderwana od tego, co faktycznie się dzieje, staje się sztywna i niezdolny do aktywnych modyfikacji. Lukę pomiędzy (A) i (C) można opisać różnymi modelami i terminami, na przykład jako utratę „preferencji twórczych”, w której moja obecna wiedza o sytuacji znacznie ogranicza zdolność bycia. otwarty na coś nowego, a wówczas Jaźń jako proces kontaktu zostaje zniekształcona przez funkcję Osobowości, redukując wrażliwość na zjawiska polowe. W strefie (C) dominuje myślenie przyczynowe, w którym zdarzenia są zdeterminowane jednoznacznie. Tutaj pojawiają się pytania – co zrobić, żeby to i tamto się wydarzyło, czy przestało się dziać (A) jest otwarte na paradygmat pola systemowego. Ma tendencję do postrzegania tego, co się dzieje, jako wyniku połączonego działania wielu sił, których nie można kontrolować. Oznacza to akceptację faktu, że najlepszym wsparciem rozwoju jest poleganie na własnej autentyczności. Co pogłębia przepaść pomiędzy tymi procesami i sprawia, że ​​(C) izoluje się od (A)? Lukę pomiędzy (A) i (C) dobrze ilustrują takie mentalne mechanizmy obronne, jak introjekcja i projekcja. W obu przypadkach materiał, którym jestem nasycony lub którym koloruję rzeczywistość, nie odnosi się do sytuacji kontaktu „tu i teraz”, jest wyrwany z kontekstu jej zaistnienia i blokuje możliwość asymilacji Nowa. Można powiedzieć, że te obrony są efektem „przedwczesnej indywiduacji”, kiedy jeszcze nic się nie wydarzyło, a ja już wszystko rozumiem. Wtedy ten gotowy symbol przestaje być figurą kontaktu, pozostając na poziomie autystycznej egzystencji, w której Inny nie jest potrzebny. Różnica między symbolem a znakiem polega na tym, że drugi bezpośrednio wskazuje na przedmiot, z którym się kojarzy to pierwsze wymaga starannej procedury dekodowania, w wyniku której badana jest sytuacja generacji powiązań pomiędzy przedmiotem a jego oznaczeniem w postaci symbolu. Tutaj także bezpośredni determinizm nie jest możliwy, gdyż wkraczamy w strefę niepewności i wielowartościowości sytuacji. Ta przestrzeń indywidualnej twórczości, wypełniająca lukę pomiędzy „teraz” a „później”, wymaga zmiany paradygmatu swoich badań: od „Ty” jako uczestnika wydarzenia do „Ja” jako samo wydarzenie, czyli jego przeżywanie . (C) jako określenie sytuacji „Ty” jest w ten sposób rozbiciem ciągłej historii życia na odrębne modele tożsamości, natomiast (A) opowiada się za powrotem do proceduralnego charakteru świadomości kontakt zostaje przerwany. Może nawet nie przerwa, ale zbyt szybkie zakończenie. Bo w tym przypadku pojawia się zbyt wiele zniekształceń, a doświadczenie zaczyna być kodowane nie tylko na podstawie własnych doświadczeń, ale także pod wpływem sygnałów pochodzących z obcych konstruktów. W momencie przerwania wydaje mi się, że tracę coś ze swojego i zanieczyszczam terytorium autentyczności czymś, co nie jest moje. Poczucie trudności lub problemu, z którym trzeba coś zrobić, pojawia się dlatego, że na jednym nie bardzo cudowny moment, w którym człowiek traci dostęp do treści swoich przeżyć. Ta sytuacja.