Dzieciństwo i dorosłość wpływają na percepcję doświadczeń i myśli o śmierci. Dojrzała, dorosła koncepcja śmierci obejmuje zrozumienie, że śmierć jest ostateczna i nieodwracalna, że ​​śmierć reprezentuje koniec życia i że wszystkie żyjące istoty umierają. Większość badaczy odkryła, że ​​w miarę dorastania dzieci rozwijają coraz dojrzalsze rozumienie śmierci. Dzieciństwo Większość badaczy twierdzi, że niemowlęta nie mają nawet podstaw pojęcia śmierci. Jednakże, gdy niemowlęta przywiązują się do opiekuna, mogą doświadczyć straty lub separacji i towarzyszącego temu niepokoju. Jednak małe dzieci doświadczają czasu inaczej niż dorośli. Nawet krótkie rozłąki można uznać za całkowitą stratę. W przypadku większości niemowląt powrót opiekuna zapewnia ciągłość istnienia i zmniejszenie niepokoju. Niewiele wiemy o tym, jak w rzeczywistości niemowlęta doświadczają żałoby, poza tym, że utrata rodzica, zwłaszcza jeśli nie zaradzi się problemowi rodzicielstwa, może negatywnie wpłynąć na zdrowie niemowlęcia. Nawet dzieci w wieku 3–5 lat nie mają o tym zielonego pojęcia lub nie mają go wcale sens śmierci. Mogą mylić śmierć ze snem lub pytać zdezorientowani: „Dlaczego się nie porusza?” Przedszkolaki rzadko denerwują się na widok martwych zwierząt lub wzmianki o czyjejś śmierci. Wierzą, że człowiek może zostać spontanicznie wskrzeszony poprzez magię lub podając mu jedzenie lub lekarstwo. Małe dzieci często wierzą, że naprawdę umierają tylko ci, którzy chcą umrzeć, czyli ludzie źli lub nieostrożni. Mogą także obwiniać się za śmierć kogoś, kogo dobrze znają, nielogicznie racjonalizując, że wydarzenie to miało miejsce w wyniku nieposłuszenia zmarłemu. Czasami w środkowym i późnym dzieciństwie te nielogiczne sposoby konceptualizacji śmierci otwierają możliwości bardziej realistycznego zrozumienia śmierci. W jednym z wczesnych badań dotyczących postrzegania śmierci przez dzieci dzieci w wieku 3–5 lat nie chcą zaakceptować istnienia śmierci, dzieci w wieku 6–9 lat wierzą, że śmierć istnieje, ale zdarza się tylko niektórym osobom, a dzieci w wieku 9 lat i starsze akceptują skończoność i powszechność śmierci Większość psychologów twierdzi, że szczerość jest najlepszą strategią podczas rozmów o śmierci z dziećmi. Choć postrzeganie idei jako obscenicznej jest uważane za niewłaściwą strategię, większość z nas dorastała w społeczeństwie, w którym rzadko mówiło się o śmierci. W jednym badaniu oceniano postawy wobec śmiertelności 30 000 młodych dorosłych. Ponad 30% stwierdziło, że nie pamięta rozmów o śmierci w dzieciństwie; ta sama liczba stwierdziła, że ​​choć dyskutowano o śmierci, toczyła się ona w niekomfortowej atmosferze. Mniej więcej jeden lub dwóch respondentów stwierdziło, że śmierć dziadka była ich pierwszym spotkaniem ze śmiercią.__________________________________________ Źródła: „Life-Span Development”, John W. Santrock