Między ojcami i dziećmi jest mur nieśmiałości, wstydu, niezrozumienia, zranionej czułości. Aby zapobiec wzrostowi tego muru, potrzebne są wysiłki, które ledwo wystarczą w życiu człowieka. Ale dzieci urodzą się nam w czasie, gdy będziemy jeszcze pełni siebie, spaleni ambicjami, a od dzieci prosimy nie tyle o zaufanie, co o pokój. Ojców oddzielają dzieci od własnych pasji. Jeśli pamiętasz swoje grzechy, o co śmiesz robić wyrzuty swojemu synowi? Francois Mauriac. Wspomnienia Coraz częściej w praktyce poradnictwa spotykam się z problemem nieporozumień, wrogości, niezgody w relacjach, a czasem z dość poważnym konfliktem w relacji pomiędzy najbliższymi osobami. I to najczęściej, jak wynika ze statystyk , konflikt powstaje pomiędzy dzieckiem, które stało się już dorosłe, dorosłym mężczyzną i jego matką. W tym artykule nie zamierzam rozważać prawdziwych czynników i przesłanek konfliktów między rodzicami a ich dorosłymi dziećmi; kolejna publikacja. Nie dowiem się, kto komu jest winien. Z reguły konflikt powstaje na skutek niechęci rodziców do ograniczania kontroli nad swoimi już dojrzałymi dziećmi. Jedną z najważniejszych potrzeb dorastania u dzieci jest potrzeba wyzwolenia się spod kontroli i opieki rodziców, nauczycieli, rodziców. starsi w ogóle, jak i ci z ustalonych mają zasady i nakazy. A jeśli rodzice lub inni znaczący dorośli zignorowali tę potrzebę rosnącego dziecka, wówczas czynnik ten jest jedną z przyczyn przyszłych konfliktów z dorosłymi dziećmi. Teraz moim zadaniem jest dać skonfliktowanym stronom możliwość spojrzenia na swój konflikt z drugiej strony, od strony logiki i znaczenia zasad i przekonań, na których opierały się skonfliktowane strony. Przyjrzyjmy się jednemu z listów, które nadeszły do mnie na maila z prośbą o pomoc Witam! Nazywam się Roman. 27 lat. Niezamężny. Bez względu na to, jak bardzo próbowałem znaleźć podobną sytuację z tych wcześniej opisanych na stronie, nie zadziałało. Mam wrażenie, że jestem jedyną osobą na świecie, która ma ten problem! Dlatego proszę Was o pomoc i radę! Mam konflikt z mamą! Poważne problemy w zderzeniu poglądów i opinii zaczęły pojawiać się już bardzo, bardzo dawno temu. Wciąż w szkole. Najprawdopodobniej zaczęły się pojawiać, gdy zaczęła się kształtować moja własna opinia jako osoby. Matka jest osobą dość dominującą. W rodzinie - głowa. I wierzy, że bez jej bezpośredniego przewodnictwa nikt nie jest w stanie prawidłowo żyć. Stara się wpasować wszędzie. A jeśli coś okaże się niezgodne z jej zdaniem i pragnieniami, wybuchnie histeria i skandal, któremu towarzyszy rzut rękami i przekleństwa! Jakoś się do tego przyzwyczaiłem i po prostu nie zwracałem na to uwagi. Ale teraz to już wygląda na prawdziwą paranoję! Spróbuję wyjaśnić bardziej szczegółowo. Kilka lat temu poznałem dziewczynę, w której się zakochałem. Matka była temu przeciwna. Rozumiem, że zrodziło się w niej uczucie zazdrości, poczucie, że to nie ja wybrałem dziewczynę, której pragnęła. Ale to był mój wybór. Bez względu na wszystko nadal się spotykaliśmy! Zaczęli wynajmować osobne mieszkanie. Oświadczyłem się jej i mieliśmy się pobrać. Nasz związek został wystawiony na poważną próbę! Moja matka próbowała wielu sposobów, aby nas rozdzielić. Na wczesnym etapie próbowała przekonać ją o swoich dwulicowych uczuciach do mnie. Potem mówiono, że w ogóle nie jest dla mnie odpowiednia i jak tylko się pobierzemy, to będzie mi się nią znudziło. Potem groźby, telefony i listy z obelgami i przekleństwami. Grozi, że obleje ją kwasem lub wyrządzi inną krzywdę. Zacząłem chodzić do wróżki. I wiele więcej... Nie wymieniam tego wszystkiego, żeby pokazać, jaką mam mamę. I żeby było widać, przez co przeszła nasza miłość! Trwało to trzy lata. Być może, gdybym był trochę twardszy, wszystko można by rozwiązać, wysyłając wszystkich do piekła! I stwórz własną rodzinę z osobą, którą kocham. Ale dręczyły mnie wyrzuty sumienia, obowiązek syna wobec rodziców i po prostu chęć rozwiązania wszystkiego pokojowo, bezwrogość. I był też strach! Strach, że matka rzeczywiście jej coś zrobi. W końcu pewnego dnia się poddałem! Coś we mnie pękło i przestałam się opierać. Wpuściłam wszystkie złe myśli. Że mnie i mojej narzeczonej nic nie wyjdzie, że nasza miłość została przeklęta, że ​​moich rodziców nie będzie na naszym ślubie, że nasze dzieci nie będą miały dwóch babć… Krótko mówiąc, wszystko pojawiło się w czarnym świetle! Przestałem wierzyć i mieć nadzieję na szczęśliwą, świetlaną przyszłość! Narzeczona mnie wspierała, próbowała wyciągnąć z tego stanu depresyjnego, ale ja już rzuciłam się w to bagno! Zaczęły mnie dręczyć wątpliwości, że popełniłem błąd. Że wybrałem niewłaściwą osobę. Aby moja mama miała rację i jako matka życzyła mi jak najlepiej... Rozstałem się z narzeczoną. Rozstaliśmy się bardzo mocno, odrywając kawałki siebie! Przez cztery miesiące po prostu nie mogłam znaleźć dla siebie miejsca, piłam, przeklinałam siebie, myślałam o samobójstwie, zamykałam się w domu i przez długie okresy siedziałam samotnie w ciemności, przełykając łzy złości, bezsilności i utraconej miłości, nienawidzę wszystkich wokół mnie i siebie bardziej niż kogokolwiek innego... Bolało mnie to, chciałem wszystko z powrotem! Byłem gotowy sprzedać duszę, żeby wszystko odzyskać! Wiedziałam, że moja narzeczona cierpiała tak samo jak ja. Ale nie chciałem znowu zranić jej serca. Myślałam, że czas zagoi rany. Wszystko przeminie! Myślałam, że nigdy nie będzie ze mną szczęśliwa. I miałem nadzieję, że beze mnie spotka godnego mężczyznę, który nie miałby tak wielu problemów w swojej rodzinie! Pomyślałem, że muszę po prostu przeczekać i uzbroić się w cierpliwość. Nie chciałem jej znowu skrzywdzić telefonem czy listem. Za każdą jej łzę byłem gotowy oddać rok własnego życia!... Teraz mija dokładnie rok od naszego rozstania. Rozumiem, że między mną a moją mamą nic się nie zmieniło! Moja mama też jest wściekła, że ​​nie jestem jej całkowicie posłuszna. Mówi też, że tylko ona wie lepiej, z kim będę szczęśliwa. I tylko ona wie, kogo potrzebuję. A ona „trzyma świecę” i prowadzi! Mogę o sobie powiedzieć, że zawiodłam się na mamie. Zacząłem ją nienawidzić. Straciłam wiarę w miłość i swoje uczucia. Romans zniknął. Stał się cyniczny i okrutny. Jeśli rok temu chciałem mieć rodzinę, piękną żonę i dwójkę brzydkich dzieci z psem, to teraz nie chcę już zupełnie niczego! Żyję jak bakłażan w ogrodzie. Rozumiem, że niezależnie od tego, jaką dziewczynę przyprowadzę na spotkanie z własną mamą, ona i tak jej nie zaakceptuje i nie polubi! (Już próbowałem, dla zabawy). I rozumiem, że jeśli wystąpię przeciwko matce i wybiorę dziewczynę, która mi się podoba, nigdy nie będę w stanie sobie wybaczyć, że dawno temu nie zdecydowałem się na to i straciłem ukochaną. Być może jedyną osobą, którą kochał i przysięgał kochać do końca życia! Można pisać bardzo długo! Nie da się obejść tylko jedną stroną! Nie mogę się doczekać Waszych rekomendacji. Z góry dziękuję! Dziękuję, że pomagasz ludziom! Roman pisze w swoim liście: „…Rozumiem, że nic się nie zmieniło w relacji między mną a moją mamą!.. Jaki z tego wniosek można wyciągnąć? Roman starał się nie wchodzić w konflikt z matką, on już jako nastolatek i osoba pozostająca na utrzymaniu rodziców unikała oporu i obrony własnych interesów życiowych. Pogodził się z tą sytuacją i mogę przypuszczać, że ojciec, będąc człowiekiem łagodniejszym od swojej żony, również zrezygnował i przekazał całą odpowiedzialność osobie, która tego pragnie, cieszy się tym i z przyjemnością kontroluje i żąda wszystkich i wszystkiego tak, jak to możliwe. zapłata uległości. A będąc już dorosłym, dorosłym mężczyzną, zupełnie zapomniał, że wyrósł już z wieku, w którym za jego życie odpowiedzialna była matka, a on nadal nie wziął odpowiedzialności za swoje życie. Bo wciąż pamięta te histerię i krzyki, które towarzyszyły mu w młodości, kiedy był jeszcze dzieckiem. I nie miał wzorca postępowania na człowieka wolnego, niezależnego i odpowiedzialnego. I co było dalej? Kierując się przyzwyczajeniem z dzieciństwa, poszedł na ustępstwa wobec matki, więc w jego relacji z matką nic się nie zmieniło. I się wyrównał bardziej nieszczęśliwy w życiu osobistym, ponieważ był już pomiędzy