Od autorki: Magazyn „Dla troskliwych rodziców. Pediatria dla rodziców.” Nr 3 2012 Tytuł artykułu: „Podstawowy instynkt”. www.pape-ma.meOd wielu lat pracuję z przyszłymi mamami, pomagając im przygotować się do porodu i macierzyństwa. I z całą pewnością mogę powiedzieć, że każda kobieta w mniejszym lub większym stopniu boryka się z doświadczeniem niepokoju i strachu przed nadchodzącymi wydarzeniami. Jak sobie z tym poradzić i kto może pomóc? Jak zadbać o to, aby niezwykły, wyjątkowy okres w życiu nie został przyćmiony przez trudne doświadczenia kobiety i jej bliskich? Zapraszam do dyskusji tych, którym zależy na tym problemie - przyszłym: mamom, ojcom, babciom, dziadkom i wszystkim sympatykom. Oczywiście kobieta spodziewająca się dziecka jest szczególnie bezbronna. Przede wszystkim dlatego, że znajduje się pod wpływem hormonów rozrodczych. Jej stan emocjonalny jest niestabilny, a nastrój zmienny. Zatem pierwszy powód jest jasny – hormony. Ale jest i drugi - w krótkim czasie kobietę spotyka zbyt wiele zmian, do których po prostu nie ma czasu się przystosować: zmiany w samopoczuciu, złe samopoczucie * ciało traci kształt, rośnie * ciągłe wizyty u lekarz * trzeba skorygować plany na przyszłość, jeśli nie zmienić je radykalnie * istnieje wiele ograniczeń * celowa i nadmierna troska ze strony bliskich i życzliwych osób, co stwarza dodatkowy stres * lub wręcz przeciwnie - brak niezbędnego wsparcia* teraz przyszła mama musi uporać się nie tylko z wcześniej znanymi zadaniami, ale także nowymi, bezpośrednio lub pośrednio związanymi z narodzinami dziecka. Trzecim powodem jest niepokój o przyszłość, nieznane. Niepewność to podstępna okoliczność, która może pogrążyć każdego w strachu i stresie. Co możemy powiedzieć o kobiecie w ciąży? Pytania, które ciągle krążą po mojej głowie: *Czy wszystko ze mną w porządku? *Czy wszystko z nim w porządku, moje dziecko? *Jaki będzie, czy będzie zdrowy, czy będzie piękny? *Ile będzie miał palców ? *Czy odziedziczy choroby bliskich? *Gdzie rodzić? *Płatny czy bezpłatny? *Jaki szpital położniczy wybrać, b.w. żeby nie popełnić błędu?*Rodzić z mężem czy bez?*Jak prawidłowo zachować się podczas porodu?*Jak oddychać?*A co jeśli lekarze będą niegrzeczni?*Co jeśli lekarze nie przeoczą czegoś ważnego podczas porodu?* A co jeśli tak się stanie? A co jeśli? *Jak nie spóźnić się na własny poród? *Jak wychowywać?* Jak karmić?* Przewijać czy nie? *Jakie łóżeczko kupić? *Ile śpioszków zabrać do szpitala położniczego? * I również ??????? ?????????? Biedactwa! Tak, od tylu pytań kłębiących się w Twojej głowie, jak tylko Twój mózg się nie „zagotuje”! Pytania te można podzielić na trzy grupy: 1. Lęki związane z procesem porodu 2. Lęki związane z rezultatem poród. (jak będzie wyglądać i czuć się dziecko i matka) 3. Lęki związane z nową rolą matki. (opieka, karmienie, edukacja itp.) Odpowiedzialność w tym momencie wydaje się niesamowicie ogromna. Strach popełnić błąd nawet przy zakupie wózka, wydaje się to nie do naprawienia. Nie mówiąc już o opiece i karmieniu. Kontynuując rozmowę o lękach związanych z procesem porodu, ważne jest, aby bliscy zrozumieli, że w tym okresie „budzi się” główny instynktowny strach – strach o życie własne i dziecka. To właśnie ten „głos” odpowiada za ponad połowę pytań pojawiających się w głowie kobiety w ciąży. „A jeśli coś pójdzie nie tak i co wtedy?” To właśnie ten strach dyktuje chęć „przepłacenia”, czyli kupienia sobie spokoju ducha podczas porodu. Ale kobieta często boi się przyznać do tego nawet przed samą sobą, a co dopiero powiedzieć to na głos. Kolejnym ważnym czynnikiem jest strach przed bólem fizycznym. „Jak mogę to znieść?” I, niestety, słowa „Wszystko będzie dobrze!” i optymistyczne zapewnienia nie pomagają. Istnieją jednak skuteczne metody samopomocy, z których bliscy mogą skorzystać także w celu wsparcia kobiety w ciąży. Opowiem o tych metodach nieco później. Jeśli strach przekroczy skalę i zamieni się w panikę. Tutaj potrzebna jest pomoc specjalisty - psychologa, a w niektórych przypadkach psychoterapeuty. Za to,aby chociaż zredukować stres emocjonalny do poziomu banalnego niepokoju, normalnego w tej sytuacji. Zanim porozmawiamy o sposobach pracy, zastanówmy się, jaka jest różnica między lękiem a strachem i czy w ogóle istnieje? Lęk to doświadczenie dyskomfortu emocjonalnego związanego z oczekiwaniem kłopotów, przeczuciem zbliżającego się niebezpieczeństwa. W przeciwieństwie do strachu jako reakcji na konkretne, realne niebezpieczeństwo. Lęk to doświadczenie niepewnego, nieswoistego zagrożenia. Stan lęku charakteryzuje się napięciem, niepokojem, nerwowością, poczuciem niepewności i zamętu, niemożnością podjęcia decyzji itp. Zatem w uproszczeniu: Kobieta mówi o lęku w ten sposób: „Martwię się, denerwuję , nie wiem dlaczego, cała ta sytuacja mnie niepokoi, jest irytująca.” Kobieta tak opowiada o strachu: „Boję się, że lekarze będą nieuważni i coś przeoczą, a mojemu dziecku może stać się krzywda”. Procedurę, którą proponuję wykonać, nazwałem „Sitem”. Idea tej metody zawarta jest w nazwie. Wydaje się, że lęki są przesiane przez sito; na każdym etapie ćwiczenia część z nich znika. A więc zaczynajmy... 1. Od niepokoju do strachu. Specyfikacja. Często zdarza się, że kilka lęków żyje w niepokoju i zamieszaniu jednocześnie. I tutaj ważne jest, aby je rozdzielić i uszczegółowić, nadać nazwę każdemu lękowi. Zadanie: *Weź długopis i kartkę. Odpowiedz pisemnie na pytanie: „Co mnie przeraża lub niepokoi?” Nazwij każdy strach konkretnie i wyraźnie. „Wroga trzeba poznać z widzenia!” • Teraz spójrz na każdy strach z osobna i przedyskutuj go z bliską Ci osobą • Zadanie rozmówcy: słuchać bez wystawiania negatywnych ocen w stylu „To wszystko bzdury!” Po pierwsze, niektóre lęki mogą zniknąć po prostu dlatego, że dano im upust słowami, tj. mówiłem o nich i reagowałem. Jeśli nie, możesz zasugerować co następuje: 2. Realizm lęków. Oddzielamy ziarno od plew. *Rozważ, zastanów się i przedyskutuj, które obawy mają realne podstawy, a które nie? Na przykład: „Boję się, że poród będzie trudny, długi lub że coś pójdzie nie tak”. Strach jest oczywiście zrozumiały. Właściwe pytanie brzmi tutaj: „Jakie są prawdziwe powody, aby myśleć w ten sposób? Czy grozi Ci jakaś choroba, czy to tylko wytwór wyobraźni?” Często pada pytanie przeczące, ale dodają: „Ale tyle o tym piszą w Internecie”. a potem porozmawiamy o tym, jakim informacjom można ufać, a jakich nie. Na tym etapie niektóre obawy mogą wydawać się absurdalne lub nieistotne. I z tymi, którzy pozostali. Kontynuujemy pracę. 3. Odpowiedzialność. Co jest „w twoich rękach”. Jeśli dalej będziesz pracować z tym strachem, warto zadać sobie pytanie: „Jak mogę o siebie zadbać, aby poród przebiegł pomyślnie, abyśmy ja i dziecko byli zdrowi? Często można usłyszeć odpowiedź: „Już się opiekuję, chodzę na kursy, uczę się prawidłowego zachowania podczas porodu, prawidłowego oddychania”. Możesz także poszukać opcji, w jaki sposób możesz jeszcze pomóc sobie. Na przykład: ważne jest, aby znaleźć dobrego lekarza, któremu można zaufać; w pobliżu szpital położniczy, aby w przypadku rozpoczęcia porodu w nocy wygodnie było się tam dostać, a nie czekać do piątej rano, aż zostaną zamknięte mosty itp. Zwykle świadomość własnych możliwości pomaga się uspokoić. A potem kolejne pytanie: „Jak to można zorganizować?” Zatem strach na tym etapie pracy zamienia się w zadanie. wymagające rozwiązania. To jest ważne! W rezultacie opracowywany jest szczegółowy plan działania mający na celu rozwiązanie problemu. 4. Wyzwolenie. Ten krok jest opcjonalny, ale możliwy. Aby zakończyć sytuację, proponuje się narysować lub uformować swój strach w formie obrazu, porozmawiać o nim, a następnie uroczyście rozerwać go na strzępy lub wyrzucić jako symbol wyzwolenia. Człowiek jest tak zaprojektowany, że nawet jeśli na poziomie świadomym nie wierzy w słuszność takich działań, to jego podświadomość w nie wierzy. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że w pracy z lękami związanymi z niepewnością często liczą się po prostu rzetelne informacje.