Od autorki: Stały autor czasopism „Szczęśliwi Rodzice” i „Psycholodzy” Czy jesteś hojny w pochwałach i z nieumiarkowanym zachwytem towarzyszysz każdemu działaniu swojego dziecka? W takim przypadku Twoje dziecko ma prawo oczekiwać, że wszyscy wokół niego będą mieli o nim jak najwyższą opinię. Jeśli nie otrzyma zwykłej oceny, co mu pozostanie? Osiągnij to po prostu przechwalając się swoimi zaletami. Ale małe przechwałki nie są zbyt popularne w społeczeństwie dziecięcym. Jak możesz pomóc dziecku zorientować się w jego mocnych stronach, nie krępując przy tym nosa? „Mój mąż i ja nieustannie powtarzaliśmy naszej córce, jaka jest mądra i piękna, gdy tylko pokazała jakiś taniec lub zagrała kilka nut na pianinie. W końcu naszym bezpośrednim obowiązkiem jest wzbudzić w niej zaufanie, prawda? Ale pewnego dnia, wracając z przedszkola, z przekonaniem oświadczyła, że ​​​​jest „najlepszą piosenkarką w grupie” i zdałem sobie sprawę, że nadszedł czas, aby „wszcząć alarm”. Prawdopodobnie jednak przecenialiśmy naszą córkę i zaczęła mieć „urojenia wielkości”. Rodzicom rzeczywiście bardzo trudno jest zachować umiar w swoim entuzjazmie, jeśli chodzi o zalety ich ukochanego dziecka. Nie twórz dla swojego dziecka „kultu jednostki”, w przeciwnym razie ryzykujesz przekształceniem go w domowego boga, zależnego od pochwał. Twoje pragnienie zaszczepienia dziecku pewności siebie jest zrozumiałe; pomoże mu to przystosować się do społeczeństwa, znaleźć przyjaciół i po prostu dobrze się traktować. Jeśli zajrzysz do lokalnej księgarni, znajdziesz wiele publikacji o obiecujących tytułach, z poradami, jak wychować dziecko pewne siebie i tylko kilka, jak wychować skromne. Jakie niebezpieczeństwo niosą ze sobą wysiłki mające na celu podniesienie poczucia własnej wartości dziecka? Problem w tym, żeby nie przesadzić. Przecież prawdziwym celem nie jest to, żeby dziecko miało wysoką samoocenę, ale żeby była stabilna i adekwatna. Oczywiście dziecko musi wiedzieć o swoich mocnych stronach i zaletach, ale także o swoich słabościach i ograniczeniach. Jeśli stale mówisz swojemu dziecku, jakie jest dobre, tworzysz niezasłużenie wysoką ocenę jego cech. Nadmuchuje się jak bańka mydlana, ale w obliczu jakiejkolwiek porażki bańka ta pęknie, a samoocena dziecka spadnie. Doświadczy bolesnego zderzenia nierealistycznych wyobrażeń na swój temat ze swoimi rzeczywistymi ograniczeniami, a to stanie się powodem silnych uczuć i niezadowolenia z siebie. Twoja ocena dziecka powinna opierać się na rzeczywistości, aby mogło być dumne ze swoich osiągnięć i nie przeżywać porażek zbyt boleśnie. A to oznacza zaakceptowanie siebie, zamiast próbować żyć zgodnie z nadmuchanym pomysłem, który tworzysz, chwaląc go. Jeśli samoocena dziecka jest zbyt wysoka, może to również mieć wpływ na jego relacje z innymi. Trudno będzie mu rozpoznać zasługi innych dzieci, zwłaszcza jeśli w jakiś sposób są od niego lepsze. Nieuchronnie stanie się to podstawą konfliktów i nieporozumień. Warto pamiętać, że rówieśnicy Twojego dziecka, nauczyciele w przedszkolu i inne osoby wcale nie wierzą, że Twoje dziecko powinno znajdować się na piedestale, na którym je postawiłeś. Ale oczywiście nigdy nie jest za późno, aby wydostać się z tej „pułapki pochwał”. Aby uczynić swoje dziecko mniej zarozumiałym, naucz go obiektywnie oceniać osiągnięcia innych ludzi i własne. Ale nie porównuj go do innych dzieci. Jeśli jest zdenerwowany, bo inne dziecko może zrobić coś lepiej, wspieraj go i inspiruj do osiągnięcia sukcesu. W tym wieku dzieci muszą czuć się chronione, aby w obliczu osób, które mogą zrobić pewne rzeczy lepiej, nabrały pewności siebie. Wielu rodziców wyraża swoją miłość do dziecka poprzez pochwały, w wyniku czego dziecko może wyrobić sobie fałszywe przekonanie, że jest kochane, ponieważ jest „piękne”. I odpowiednio, jeśli w czymś zawiódł, jest niegodny miłości i zostaje jej pozbawiony. Chwalisz lub obwiniasz swoje dziecko, aby pomóc mu uzyskać wgląd w siebie i».