Od autora: Wcześniej opublikowane na stronie RusPsi. Jedna z najważniejszych metod Terapii Emocjonalno-Wyobrażeniowej Linde N.D. Metoda zwrotu inwestycji emocjonalnych i jej możliwości w pracy z uzależnieniem emocjonalnym Artykuł poświęcony jest nowemu podejściu do rozwiązywania problemu uzależnienia emocjonalnego. Pomysł jest taki, że uzależnienie emocjonalne zależy od uczuć lub części osobowości podmiotu, które są „zainwestowane” w obiekt uzależnienia. Te uczucia lub części osobowości można przywrócić poprzez terapię obrazami emocjonalnymi, co skutkuje natychmiastową i całkowitą wolnością od uzależnienia. Podano przykłady specyficznej pracy korekcyjnej z różnymi przypadkami uzależnienia emocjonalnego z wykorzystaniem określonej metody. Pokazano możliwości rozszerzenia metody na wiele pokrewnych obszarów terapii. Słowa kluczowe: zależność emocjonalna, emocjonalno-figuratywna, terapia, autonomia, fiksacja, identyfikacja, odpuszczenie. Zależność emocjonalna to utrata osobistej autonomii lub poczucia osobistej autonomii z powodów emocjonalnych. Co więcej, podmiot tej zależności: doświadcza cierpienia z powodu niedostępności przedmiotu swoich uczuć lub z powodu niemożności zmiany swojego zachowania, lub z powodu niewystarczającej władzy obiektu nad nim, odczuwa niemożność wyzwolenia się z zależności; ; uczucie, które go wiąże, ma chroniczny negatywny wpływ na ścieżkę życia, ogólne samopoczucie, podejmowanie decyzji i zachowanie podmiotu. Możliwości uzależnienia emocjonalnego jest całkiem sporo (patrz [3, 10]). Może to być uzależnienie miłosne od konkretnej osoby, z którą związek ustał lub wręcz przeciwnie, nie może się w żaden sposób zakończyć [9,12]. Być może jest to uzależnienie od samego uczucia miłości (erotomania), więc przedmiot uczucia nie jest wyjątkowy. Może to być uzależnienie oparte na poczuciu obowiązku, gdy np. kobieta boi się odejść od alkoholika lub narkomana [8], bo on bez niej „zniknie”, a ona poczuje się winna. Może to być uzależnienie oparte na uczuciu nienawiści lub urazy, gdy połączenie nie zostaje przerwane, ponieważ uczucia te nie znajdują rozwiązania. Może to być zależność od matki (lub innej osoby), z którą doszło do emocjonalnego zlania (zbiegu) (patrz [11]). W tym przypadku podmiot automatycznie doświadcza tych samych uczuć co obiekt. Może to być zależność oparta na poczuciu własnej bezradności, gdy podmiot odczuwa całkowite podporządkowanie się drugiej osobie. Na przykład dziewczynka może czuć, że psychicznie nadal jest w łonie matki i boi się stawić czoła realnemu światu. Może to być emocjonalne uzależnienie od osoby, która już umarła, z którą podmiot nie potrafił się pożegnać. Może to być zależność od strasznej lub odwrotnie cudownej przeszłości, w której podmiot nadal żyje. Może to być uzależnienie od przyszłości, w którą podmiot zainwestował swoje marzenia i nadzieje. Itd. Podmiot może cierpieć przez wiele lat z powodu uczucia, które czyni go zależnym, czasem nawet nie zdając sobie z tego sprawy, czasem poddając się temu, a czasem nie chcąc się z nim rozstać. Pomoc psychologiczna w tych przypadkach ma na celu zapewnienie klientowi przejścia ze stanu zależności do stanu niezależności, a w przyszłości, jeśli będzie tego chciał, do stanu współzależności [2]. Nazwisko wydaje nam się niezbyt udane, chociaż jest akceptowane w literaturze. Można by pomyśleć, że teraz obie osoby staną się swoimi niewolnikami. Oznacza to jednak, że oboje będą wolni, a mimo to będą mogli odczuwać wzajemną potrzebę i kochać się bez odczuwania ograniczającego poczucia przymusu i ograniczenia możliwości. Wyzwoleniu zawsze towarzyszy poczucie lekkości i braku ograniczenia, spokojna i wyważona reakcja na zachowanie drugiej osoby. Dobrze byłoby, gdyby na przykład w razie niespodziewanego rozstania młody mężczyzna mógł powiedzieć słowami wesołej piosenki: „Jeśli panna młoda odejdzie do innego, to nie wiadomo, kto będzie miał szczęście…” Niestety, czasem z nimi rozmawiająze złością: „Więc nie daj się nikomu dopaść!” lub „Czy modliłeś się przed pójściem spać, Desdemono?” lub o depresyjnym znaczeniu: „Moje życie się skończyło…” Aby wyleczyć ranę serca, często potrzebna jest profesjonalna pomoc terapeutyczna, a to jest bardzo trudne. Ale... Stosując metodę EOT (patrz [4], [5], [6], [7]) udało nam się znaleźć szybkie i skuteczne sposoby rozwiązania szeregu problemów wymienionych powyżej, aby osiągnąć stan niezależności jednostki, który jednocześnie przybliżył nas do zrozumienia istoty samego uzależnienia emocjonalnego, psychologicznych mechanizmów jego występowania. Zacznę od przykładu Przykład 1. „Niebieska piłka” Na seminarium, które prowadziłem w jednym z instytutów dla studentów trzeciego roku, studentka zaproponowała mi pomoc w rozwiązaniu problemu nieodwzajemnionej miłości. Była pod wpływem tego uczucia już od dwóch lat. Na co dzień myślała tylko o „nim”, żyła czysto mechanicznie, nic jej tak naprawdę nie interesowało, nie mogła kochać kogoś innego, jak radzili jej przyjaciele. Kiedyś odwiedziła psychoanalityka, ale to wcale jej nie pomogło. Na początek poprosiłem ją, aby wyobraziła sobie, że na krześle przed nią siedzi ten sam młody mężczyzna i opisała doświadczenia, których doświadcza. Odpowiedziała, że ​​całe jej ciało, całe jej ciało było do niego szaleńczo przyciągane i to uczucie było zlokalizowane w jej klatce piersiowej. Następnie, kierując się podstawowym schematem terapii, poprosiłem ją, aby wyobraziła sobie obraz tego uczucia na tym samym krześle, na którym wcześniej „siadał” młody mężczyzna. Odpowiedziała, że ​​była to jasnoniebieska kula, która z pewnością należała do niej. Jednocześnie chciała wyrzucić tę piłkę, ale nie mogła tego zrobić, ponieważ według niej było wtedy tak, jakby umarła. Już na tym etapie powstała struktura impasu, w którym się znalazła oczywiste. Wyraźnie chciała stłumić swoje uczucia, przez które cierpiała, ale jednocześnie nie chciała ich stracić. Jej zdolność do kochania w postaci niebieskiej kuli została rzutowana na młodego mężczyznę, a ona została pozbawiona kontaktu z tą częścią osobowości, przez co odczuwała apatię, żyła mechanicznie i nie mogła kochać kogoś innego. Ta sama projekcja stworzyła potężną atrakcję, aby ponownie znaleźć tę niebieską kulę. Następnie zasugerowałem, że aby wyjść z impasu, wypróbuj po kolei obie opcje: całkowicie wyrzuć piłkę, zaakceptuj ją w sobie jako część swojej osobowości , możesz być pewien, które działanie będzie dla niej najbardziej odpowiednie. Wykazała jednak silny opór i stanowczo odrzuciła obie opcje. Aby wstrząsnąć tym sztywnym systemem, zaprosiłem członków grupy do udziału w tym procesie. Każdy po kolei stawał za dziewczyną i wygłaszał w jej imieniu przemówienie, w którym uzasadniał swoją decyzję o wyrzuceniu lub przyjęciu tej piłki. To pytanie poruszyło wszystkich i wszyscy wypowiadali się bardzo emocjonalnie. Potem nadal nie podjęła żadnej decyzji. Wtedy zdecydowałem się jeszcze bardziej zaostrzyć sytuację i zastosowałem technikę terapii Gestalt, prosząc ją, aby stanęła na środku pokoju z rękami rozłożonymi na boki, a wszyscy inni. pociągnij ją w stronę podjętej decyzji i przekonaj ją, żeby właśnie to zrobiła. Bójka wybuchła na poważnie, z jakiegoś powodu wszyscy mężczyźni byli za wyrzuceniem piłki, a wszystkie kobiety za jej pozostawieniem. Ale główna akcja wydarzyła się bardzo szybko, dziewczyna dosłownie krzyknęła: „Za nic nie oddam!” - i rzuciłem się w stronę grupy kobiet, chociaż mężczyźni trzymali ją bardzo mocno, ponieważ decyzja została podjęta, przerwałem „grę” i zapytałem, jak się czuje. Ze zdziwieniem przyznała, że ​​czuje się bardzo dobrze, a piłka była już w jej sercu. „Ale” – dodała – „jest mało prawdopodobne, aby to trwało długo”. Bardzo cierpiałam, poszłam do psychoanalityka... A tu za godzinę... Najprawdopodobniej wszystko wróci. Poprosiłam ją, żeby usiadła i jeszcze raz wyobraziła sobie tego młodego mężczyznę przed nią. - Co ty robisz teraz czuję? - To dziwne, czuję do niego czułość, ale nie cierpię... - Czy możesz go teraz wypuścić? Czy mam mu powiedzieć, że życzysz mu szczęścia bez ciebie? - Tak, teraz mogę. (Nawiązując do wizerunku młodego mężczyzny). Puszczam cię i życzę ciszczęście... niezależnie od mnie. Zobaczyła obraz oddalającego się i topniejącego młodego mężczyzny, co sprawiło, że poczuła się jeszcze lepiej. Teraz zaproponowałem jej moją interpretację: „Niebieska kula to twoje serce. Zostało ono przekazane młodemu mężczyźnie.” Powiedziałam, że wraz z uczuciami, których chciała się pozbyć, wyrzuciła także własne serce, które daje zdolność kochania i odczuwania, dlatego popadła w apatię. Teraz, gdy jej serce jest na właściwym miejscu, nie może cierpieć i pozwolić tej osobie odejść, jednocześnie zachowując wobec niego ciepłe uczucia. W ten sposób Puszkin w swoim słynnym wierszu żegnał ukochaną: „Kochałem cię, miłość nadal istnieje, może…”. Po tych wyjaśnieniach inna dziewczyna powiedziała: „Rozumiem”. Miałem to samo przez osiem lat. Cały czas trzymałem go psychicznie, dręczyłem siebie, dręczyłem innych, nie mogłem naprawdę żyć i kochać. Teraz chcę to zakończyć. Ona w przypływie wzruszenia podskoczyła na krzesło i głośno oznajmiła, że ​​od tej chwili on jest wolny i może żyć, jak chce, i ona też jest wolna... Seminarium zakończyło się ogólną dyskusją. Tydzień później spotkałem ponownie pierwszą dziewczynę na seminarium, jej twarz promieniała, powiedziała: - Dziękuję bardzo. Po raz pierwszy przeżyłem tydzień szczęśliwie. Opiekowałem się nią do końca semestru, wszystko było w porządku. Na ostatniej lekcji powiedziała, że ​​już nie cierpi, ale nadal ma szczęśliwe wspomnienia związane z tą miłością. Później zdałem sobie sprawę, że tak właśnie działają prawie wszystkie sytuacje związane z uzależnieniem emocjonalnym. Zawsze mówimy o tym, że wraz z utratą ukochanego przedmiotu inwestycje, które kiedyś w niego zainwestował w nadziei na otrzymanie emocjonalnych „dywidend”, zostają „oderwane” od osoby. Czuje stratę, część jego duszy jest stracona. Nie może tworzyć nowych relacji, ponieważ nie ma już w co inwestować. Ale inwestycje w relacje czynią je wiarygodnymi i znaczącymi, wtedy relacje są cenione. Jeśli druga osoba odwzajemnia uczucia pierwszej, wówczas wszyscy są szczęśliwi i powstaje między nimi silna więź emocjonalna, która stanowi dobrą podstawę do założenia rodziny. Kiedy obie strony procesu dokonują wzajemnych inwestycji, zapewnia to im szczęście, mają nie tylko swój ulubiony przedmiot, ale także własne inwestycje, ponieważ także są z nimi, jeśli relacja nie zostanie zerwana. Co więcej, wraz z nimi są inwestycje dokonane w nich przez „przeciwną stronę”. Każdy jest zadowolony, wiedząc, że jest drogi swojej ukochanej osobie, że stara się o ciebie. Ten pomysł stał się podstawą całej serii udanych prac nad przezwyciężeniem zależności emocjonalnej. Oczywiście nie można powiedzieć, że serce jednej osoby faktycznie przenosi się do osoby, którą kocha, a ta rozporządza nim. Ale nie bez powodu kochankowie tak często mówią, że oddali swoje serca temu, kogo kochają. Jak piszą poeci: „Moje serce jest w górach, a ja jestem poniżej…”. W subiektywnej rzeczywistości może się zdarzyć, że coś nie wydarzy się obiektywnie, ma to jednak bardzo realny i obiektywny wpływ na życie człowieka. jednostka Jeśli podmiot dokonał wprowadzenia w swój subiektywny świat (odpowiednie jest również określenie „projekcja”) jakiejś części swojej osobowości na inną osobę, wówczas odczuwa z nią stałą więź, swoją zależność. Jest przywiązany o tyle, o ile jego uczucia lub część jego osobowości są mocno złączone z inną... Freud powiedział, że w wyniku fiksacji część libido, ale nie część osobowości, zostaje przywiązana do obiektu lub jego obrazu, w wyniku czego obiekt zaczyna mieć dla jednostki ładunek emocjonalny, nazywano to kateksją. W swoim słynnym dziele „Melancholia” Freud twierdzi, że dziełem żałoby jest stopniowe odbieranie libido ukochanemu, ale utraconemu obiektowi [13], nie wskazał jednak, że to utrwalenie libido ma znaczenie inwestycji w przyszłość ! A to jest bardzo ważne! W rzeczywistości jest to nowa teoria miłości! Fiksacja nie następuje dlatego, że obiekt jest po prostu lubiany; podmiot może lubić wiele osób płci przeciwnej i inne obiekty. Nie następuje jednak żaden decydujący wybór, podmiot nie „postawia” na tę konkretną osobę. Jeśli ondokonuje „zakładu”, oznacza to, że mocno wiąże swój los, swoje szczęście, swoją przyszłość z tą osobą. Energię swoich nadziei i marzeń inwestuje w przyszłość, mając nadzieję na długie wspólne życie, mając nadzieję na otrzymanie wielu korzyści, na przykład liczenie na szczęście seksualne, posiadanie i wychowywanie dzieci, ciekawe wspólne życie, akceptację społeczną itp. Nic dziwnego, że kochankowie pytają się nawzajem: „Czy mnie kochasz?”, „Czy przestaniesz mnie kochać?” i tak dalej... Chcą mieć pewność, że ich inwestycje są „opłacalne” i pewne, i że też będą w nie inwestować. Co więcej, w praktyce terapeutycznej przekonałam się, że to inwestycje kontrolują popęd seksualny, a nie odwrotnie. Wraz ze znikaniem inwestycji znikają atrakcje. Przykład 2. „Bukiet kwiatów”. Młody mężczyzna zwrócił się do mnie. „Nie mogę” – mówi – „zapomnieć o mojej pierwszej żonie. Zostawiła mnie trzy lata temu. Wyszła za mąż za cudzoziemca, opuściła kraj, urodziła dziecko. Przez dwa lata byłem w depresji, zrezygnowałem z ulubionego sportu, nie chciałem niczego. Potem sobie z tym poradziłem, niedawno się ożeniłem, ale drugiej żony nie mogę kochać tak bardzo, jak pierwszej, zawsze postrzegam siebie jako pierwszą. Wstydzę się nawet mojej drugiej żony, ale nic na to nie poradzę. - Oznacza to, że nadal jesteś zależny od swojej pierwszej żony. Jeszcze jej nie wypuściłeś. - Nie, już cierpiałem. Doświadczyłem już wszystkiego w ciągu dwóch lat - I łatwo to sprawdzić - Jak to możliwe? - Ale wyobraź sobie, że twoja pierwsza żona siedzi tutaj na krześle. Jak się czujesz? - Nic. Nie obchodzi mnie to. - Wtedy możesz jej spokojnie powiedzieć: „Do widzenia, życzę ci szczęścia w życiu osobistym!” - Nie, z jakiegoś powodu nie mogę powiedzieć tych słów... - Cóż, to oznacza, że ​​ty są zależne. Wyjaśniłem mu teorię inwestycji i poprosiłem, aby znalazł obraz uczuć, jakie pokładał w swojej pierwszej żonie i które nadal jej darzy. Powiedział, że to piękny bukiet kwiatów. - Czy to naprawdę Twoje kwiaty? - Tak, to są moje cudowne uczucia, które jej dałam! - Zabierz je i pozwól im wejść do Twojego ciała, gdzie chcą... - Ten bukiet wszedł mi w klatkę piersiową, było mi tak dobrze. Energia wróciła. Jakoś łatwiej jest oddychać, a ręce same się unoszą. Nie mogłem podnieść rąk, kiedy wyszła. - Teraz spójrz jeszcze raz na tę kobietę (wskazuje na krzesło). - To dziwne, teraz to tylko kobieta, której są miliony. - Czy możesz jej teraz powiedzieć: „Do widzenia , Życzę Ci szczęścia w życiu osobistym! „- Tak, teraz to proste... - No to powiedz i zobacz, co stanie się z obrazem... - Mówię i widzę, jak jej wizerunek oddala się i zanika. Zniknął całkowicie i stało się jeszcze lepiej. - Teraz spójrz na drugą żonę. - Tak, teraz to inna sprawa. - Więc możesz jej dać bukiet! Jednak, jak sobie życzysz. - Nie, po co... Wyraźnie się spieszył i po krótkim pożegnaniu wrócił do domu. Zwrot zainwestowanego „kapitału” (do ciała podmiotu!), gdy nastąpiło zniszczenie związku, uwalnia podmiot i czyni ukochany obiekt neutralnym, takim samym jak wszyscy inni ludzie. Ani Freud, ani inni znani psychoanalitycy i terapeuci nie opisują metod, które skupiałyby się szczególnie na przywróceniu utraconych uczuć lub części osobowości podmiotu, w przeciwnym razie wszyscy wiedzieliby o tym już dawno temu. Jest całkowicie zrozumiałe, dlaczego takie metody nie zostały stworzone. Nadaje się do tego jedynie technologia terapii emocjonalno-wyobrażeniowej, która pozwala przedstawić w formie obrazu zainwestowane uczucia i poprzez powrót tego obrazu do własnego ciała zwrócić utracone zasoby. Odwzajemnienie uczuć w oparciu wyłącznie o techniki werbalne jest prawie niemożliwe. Co więcej, dla większości psychoterapeutów sama idea jest jeszcze niedostępna, gdyż sposób, w jaki można poruszyć uczucia jako przedmiot, można się z nimi utożsamić, przyjąć je do swojego ciała lub uwolnić, stoi w sprzeczności z ich tradycyjnymi wyobrażeniami. Wyjaśnijmy na innym przykładzie, jak ten pomysł sprawdza się w ramach EOT. Przykład 3. Golden com Przyszedł do mnie młody mężczyzna, aby wyjaśnić swój związek z dziewczyną. Ich miłość zaczęła się w wieku 15 lat, była silna i szczera. Już wtedy nawiązali stosunki seksualnezwiązku i byli ze sobą szczęśliwi. Ale lata mijały i nadszedł czas, aby się ożenić, ale on był biednym studentem i nie mógł utrzymać rodziny. Potem poczuła się urażona i nagle zrywając z ukochaną, poślubiła bogatego mężczyznę. Urodziła dziecko, ale nie była szczęśliwa, żałowała swojego wyboru i wkrótce zaczęła zabiegać o przywrócenie relacji z dawnym kochankiem. Rozwiodła się z mężem, ale nadal jej głównymi aspiracjami pozostały pieniądze i kariera. Młody człowiek nie chciał już z nią pojednania, ale nie mógł uwolnić się od swoich wcześniejszych uczuć, nie mógł oprzeć się jej uporowi, choć nie ufał już jej miłości. Teraz mógł utrzymać rodzinę, ale nie chciał wiązać swojego życia z byłą dziewczyną. W pierwszej chwili pomyślałam, że po prostu okazuje urazę i dumę. Może powinniśmy pomóc mu przebaczyć niewiernej kochance i ponownie się z nią zjednoczyć? Ale był stanowczy w swoim zamiarze uwolnienia się od tej emocjonalnej zależności. Był przekonany o niskiej moralności dziewczyny i uważał, że ona nim manipuluje. Nie mógł zrozumieć, jak mogła wcześniej zaniedbać jego cudowne uczucia i sprawić mu taki ból. On sam nigdy nie podjąłby inicjatywy w celu przywrócenia relacji. Pierwsza sesja posłużyła wyjaśnieniu wszystkich okoliczności sprawy i podjęciu ostatecznej decyzji, co należy zrobić. Na początku drugiego spotkania młody mężczyzna ponownie potwierdził, że nie ma zamiaru odbudowywać związku, ale jest to potrzebne pomóc, aby nie był już do niej przyciągany, aby uwolnił się od tej zależności i cierpienia, kierując się teoretycznymi poglądami, że uzależnienie emocjonalne opiera się tylko na tych psychologicznych „kapitałach”, które dany podmiot „zainwestował” w ukochaną osobę. po pierwsze, zasugerowałem, aby klient stworzył przed sobą obraz tych uczuć. Po namyśle młody człowiek powiedział, że te uczucia są jak wielka złota kula, z której wystaje nić, łącząc ją z balonem powyżej. Ustaliliśmy, że ta kula symbolizuje dziewczynę, której powierzył swoje uczucia, mając nadzieję na utrzymanie jej za pomocą tych uczuć. Następnie poprosiłem klienta, aby wchłonął tę bryłę, czyli swoje uczucia, z powrotem w siebie jako swoją energię . Na początku nie rozumiał, jak można to zrobić. Zasugerowałam, żeby zaprosił je z powrotem do swojego ciała, ale nie mógł tego zrobić. Nagle sam znalazł rozwiązanie: „Sam muszę wejść do tego pokoju!” Bo jest większy ode mnie. - No to zrób to w swojej wyobraźni wszedł w tę bryłę i poczuł, że utracone wcześniej uczucia ogarnęły go ze wszystkich stron, niczym złocista świecąca aura, wypełniły całe jego ciało od środka, a kula poleciała. daleko i unosił się gdzieś na boku. „Te uczucia wręcz mnie chronią, czuję siłę i niezależność”. Teraz te uczucia należą do mnie i mogę je swobodnie rozporządzać, mogę je skierować do kogoś innego... A jak ona mogła zaniedbać tak wspaniałe uczucia?! - Co teraz czujesz do tej dziewczyny? - Wiesz, teraz Naprawdę wszystko mam równe. Nie chcę nawet jechać przed nią mercedesem, żeby się zemścić… Jestem naprawdę wolny”. Może trzeba będzie trochę popracować. - Nie, jestem tego absolutnie pewien. W razie potrzeby zadzwonię ponownie. Zostawił mnie bardzo pewnym i mocnym krokiem, więcej nie zadzwonił. Ten przypadek, podobnie jak poprzedni i wiele innych, pokazuje, że podmiot może za pomocą świadomych działań w odniesieniu do obrazu swoich uczuć faktycznie je odzyskać, a tym samym uzyskać wyzwolenie z uzależnienia emocjonalnego. Tradycyjnie tak uważają psychoterapeuci partnera, z którym związek jest zniszczony, powinieneś w myślach (i/lub naprawdę) pożegnać się i pozwolić mu odejść. Nie da się jednak tak łatwo pożegnać, bo serce, dusza i uczucia nadal pozostają przy Tym, któremu zostały dane, z którym są związane... Zanim odpuścisz, musisz zwrócić swoją „inwestycję” , inaczej nic się nie stanieułóży się. Czasami dzieje się to spontanicznie, ale w większości przypadków problem uzależnienia emocjonalnego pozostaje niezwykle trudny do rozwiązania, najwyraźniej z powodu braku zrozumienia wagi tego aspektu i braku odpowiedniej technologii. Psychoterapeuci często sugerują mentalne rozerwanie lub przecięcie wiążącej nici, mentalne wypędzenie byłego małżonka itp. Te mechaniczne metody czasami zapewniają wyzwolenie, ale ponieważ to nie nici wiążą ludzi, ale uczucia, w większości przypadków nie ma rozwiązania lub to rozwiązanie jest częściowe i niestabilne. Powrót uczuć i części osobowości za pomocą wizualnie reprezentowany obraz tych uczuć lub części osobowości nie powoduje oporu, ponieważ jednostka nic nie traci. Nie ma w tym działaniu także nic nagannego moralnie, gdyż nie szkodzi ono obiektowi miłości, nie wypędza go ani nie porzuca. Jednak po tym całkiem możliwe jest odpuszczenie obiektu, który nie jest już obdarzony nieodpartym przyciąganiem. Jednakże podmiot może mieć dodatkowe motywy, aby nie robić tego, do czego zachęca go terapeuta, co powoduje powstanie. nowe trudności i cechy pracy. Terapeuta musi nauczyć się pokonywać lub omijać opór klienta na drodze do wyzwolenia. Przykład 4. „Straszny gołąb” Dziewczyna nie mogła zapomnieć młodego mężczyzny, który ją zostawił dwa lata temu. Każdego wieczoru wyobrażała sobie, że jest obok niej, i to było bolesne. Oczywiście zapytałem ją o przyczyny rozstania, o celowość i możliwość pojednania... Wszystko wskazywało na to, że trzeba się w końcu pożegnać i puścić byłego kochanka. Od razu zaprosiłem ją do przedstawienia tej części osobowości czy uczuć, które „zainwestowała” w ukochanego, a które utraciła wraz z jego odejściem. Od razu odpowiedziała, że ​​to gołąb. Wyjaśniłem, że gołąb zazwyczaj symbolizuje duszę i zapytałem, czy jest gotowa zwrócić tego gołębicę, przyjąć go z powrotem jako część swojej osobowości? Potwierdziła, że ​​gołąb, którego wyraźnie sobie wyobraziła, rzeczywiście jest częścią jej osobowości, ale z jakiegoś powodu boi się do niej podejść... - Dlaczego?.. - Bo podcinam mu skrzydła - Dlaczego to robisz to? - No oczywiście, żeby nie odleciało... To jest pierwsza trudność. Trzeba było wytłumaczyć dziewczynie, że dusza nie może od siebie odlecieć, że nadal będzie do niej należeć. I jeszcze, że im bardziej się kogoś trzyma w niewoli, tym bardziej wybucha... Wszystko to zostało wyjaśnione, ale ponieważ doświadczenie jest kryterium prawdy, zasugerowałem, żeby dla eksperymentu wyjaśniła gołębiowi, że dziewczynka nie będzie już podcinać skrzydeł. To stwierdzenie odniosło skutek, gołąb już chciał wrócić do dziewczyny, ale nadal się bał. Żadne zapewnienia dziewczyny, do której ją namawiałem, nie pomogły. To jest druga trudność. Uważnie obserwując słowa i intonację klientki, nagle zdałem sobie sprawę, że tak naprawdę to ona sama bała się gołębia. Bała się jego wolności, bała się, że znów może poprowadzić ze sobą jej uczucia... Ten sam strach kazał jej podciąć skrzydła gołębiom, więc jest to nowa i jednocześnie stara trudność, ale nowe podejście jest Wtedy zasugerowałem, żeby dziewczyna paradoksalnie powiedziała gołębiowi, że ona sama nie będzie się go już bać. Dziewczyna była zaskoczona, bo była przekonana, że ​​gołąb się jej boi. Nie wyjaśniając, upierałem się, że jest to technika paradoksalna i należy ją wypróbować. Posłuchała, a gołąb natychmiast... wleciał w jej klatkę piersiową... Dziewczyna odetchnęła znacznie głębiej i swobodniej, oczy jej się zaświeciły, poczuła się lepiej, a wszystkie jej lęki zniknęły. Teraz, gdy wyobraziła sobie swojego byłego przyjaciela, ona czuła, że ​​jest od niego całkowicie wolna. Teraz mogła z łatwością się z nim pożegnać i z całkowitą pewnością potwierdziła, że ​​nie cierpi już ani nie doświadcza uzależnienia. Tydzień później ponownie potwierdziła pozytywność i trwałość tego wyniku. W tym przykładzie zbadaliśmy jeszcze dwie możliwe trudności, które mogą pojawić się przy zwrocie inwestycjiuczucia: 1. jednostka dopuszcza się przemocy wobec zainwestowanej części osobowości (czyli siebie), w wyniku czego traci ona zaufanie do niej (siebie);2. jednostka boi się powrotu części osobowości, bojąc się, że ją zawiedzie lub przejmie kontrolę itp. Dochodzi do wewnętrznego rozdwojenia i lęku przed utratą kontroli nad sobą. Z tego i innych przypadków możemy wyciągnąć wniosek, że podmiot uzależnienia emocjonalnego czasami doświadcza zwątpienia, nie ceni siebie, nie ufa swoim uczuciom i możliwościom. Czasem opiera się wyzwoleniu z nałogu, na który narzeka, boi się, że na wolności popełni nowe błędy, że nie będzie nikomu potrzebny, nie znajdzie nikogo itp. Metodę tę można zastosować do szeregu innych problemy, przy niewielkich modyfikacjach techniki, nazywamy to rozszerzeniem obszaru zastosowania metody lub, prościej, rozszerzeniem metody 1. Zależność emocjonalna i zależność psychosomatyczna może wywołać objawy psychosomatyczne, które jednostka uważa nie za skutek uzależnienia, ale za dolegliwość somatyczną, z którą czasami szuka pomocy lekarskiej, ale ta nie daje żadnych rezultatów. Podajmy dwa przykłady pokazujące, jak to może się zdarzyć. Przykład 5. „Pająk na plecach” Na jednym z seminariów zaprosiłem studentów do pokazania swoich prac. Studentka poprosiła o rozwiązanie jej problemu psychosomatycznego. Odczuwała ciągły i silny ból pleców, który uniemożliwiał jej normalne spanie; bolały ją plecy w dowolnej pozycji. Zwróciła się o pomoc do lekarzy, ale nie mogli jej pomóc. Poprosiłem ją, aby wyobraziła sobie obraz tego bólu. Widziała ból w postaci ogromnego pająka siedzącego na jej plecach. Ponieważ pająk zwykle symbolizuje mężczyznę, zasugerowałem, że ma jakiś poważny problem w swoim związku z mężczyzną. Okazało się, że jej przyjaciel jest narkomanem, a ona próbuje go ratować z tego nałogu, ale nic nie może zrobić. Próbuje zerwać z nim stosunki, ale też nie potrafi się go pozbyć. Próbowaliśmy różnych rzeczy, aby uwolnić ją od obecności pająka na plecach, ale nic nie działało, aby uwolnić ją od tej emocjonalnej zależności. Rozumiała, że ​​nadal nie będzie w stanie go uratować, że poświęca swoje zdrowie i los, ale z jakiegoś powodu „nie może” pozwolić mu odejść. Następnie poprosiłem ją, aby w imieniu pająka odpowiedziała na pytanie: „Czy trzeba go ratować i ciągnąć na plecach gdzieś, dokąd być może nie pójdzie?” Odpowiadając za niego, dziewczyna zdała sobie sprawę, że tak naprawdę wcale tego nie potrzebował i dlatego się opierał. Natychmiast udało jej się puścić pająka, ten zniknął, a ból w plecach ustąpił w tym samym momencie. Jeszcze tego samego wieczoru zerwała wszelkie kontakty z narkomanem. Po pewnym czasie poznała innego mężczyznę, wyszła za mąż, urodziła dziecko i żyje szczęśliwie. Od tamtej pory nigdy jej plecy (przynajmniej przez następne 4 lata) nie bolały. Opowiedziała mi tę historię 4 lata po sesji, o której nawet zapomniałam. Komentarz. Wiadomo, że studentka nie mogła zerwać związku z fałszywie pojętego poczucia obowiązku wobec młodego mężczyzny; liczyła na jakiś cud i bała się być odpowiedzialna za jego dalszy upadek. Dlatego nie zastosowała szczerze technik, które początkowo jej zaoferowano. Odpowiadając na proponowane pytanie w imieniu „pająka”, zdała sobie sprawę, że nie potrzebuje ratunku, a jego dalszy upadek był z góry określony przez jego własne pragnienie, nie była za to odpowiedzialna. Uświadomiła sobie, że ciągnęła go na plecach wbrew jego woli. Ta natychmiastowa świadomość, której nie dało się osiągnąć żadnym argumentem ze strony terapeuty, pozwoliła jej odpuścić tę osobę, przestać czuć się wobec niej dłużna i przestać napinać plecy, by go uratować. Dlatego jej plecy natychmiast odeszły i już nie bolały, a ona naprawdę mogła zerwać z tą osobą, pozbyć się uzależnienia emocjonalnego i naprawdę porzucić fałszywe poczucie obowiązku. ZZ jednej strony jest to przypadek choroby psychosomatycznej, z drugiej – uzależnienia emocjonalnego opartego na poczuciu obowiązku. Ale ważne jest, aby zrozumieć, że uświadomienie sobie bezsensu jej „wyczynu” doprowadziło do rozczarowania; w związku z tym dziewczyna natychmiast podjęła inwestycję, można powiedzieć, automatycznie. Przykład 6. „25 lat bólu serca” 70 lat -starsza kobieta cierpiała na chroniczny ból serca, co jakiś czas musiała po drodze zatrzymać się, żeby odpocząć. Okresowo czuła się tak źle z powodu skurczów serca, że ​​bała się o swoje życie. Zjawiska te zaczęły się jej przydarzyć 25 lat temu, po śmierci ukochanego mężczyzny, którego nieoficjalną żoną była, w jej życiu nie było już mężczyzn. Jego śmierć była dla niej ciężkim ciosem, ale wierzyła, że ​​już przezwyciężyła ten smutek i całkowicie wyzdrowiała. Poprosiłem ją, aby wyobraziła sobie obraz bólu serca, którego doświadczyła. Obraz bólu był jak ostrze, a nawet bagnet... Bardzo się zdziwiła, gdy zasugerowałem, że jej dolegliwości sercowe mają związek z dawną traumą psychiczną. - To niemożliwe, minęło już 25 lat... Potem , oczywiście, bardzo się martwiłem, ale... Już dawno się uspokoiłem. - No, wtedy bardzo łatwo będzie ci puścić to ostrze... - Tak, pozwoliłem odchodzi, ale nie znika... - No cóż, spróbuj jeszcze raz... - Jednak nigdzie nie znika - Więc jesteś kimś. Kiedyś dałem mu coś bardzo cennego i nie zwróciłem tego aż do teraz... Proszę sobie wyobrazić, jak to wygląda? - To jest moje zranione, zakrwawione serce... - Czy to naprawdę twoje serce? - Tak, oczywiście, moje! - Czy zgadzasz się zwrócić je swojemu ciału? że się układa? - Tak, ale on ma taką ranę, boję się, że będzie mi źle... - Nie, kiedy go przyjmiesz, dopiero wtedy będziesz mógł go wyleczyć. Aby to zrobić, po prostu powiedz mu, że pozwalasz mu się zagoić, nie będziesz go już krzywdzić... - Tak, to przeszło na swoje miejsce i stopniowo się goi... - Powiedz mi, kiedy całkowicie się zagoi... - Tak, już się zagoiło. Poczułem się jakoś lepiej... - Teraz spójrz jeszcze raz na ostrze... - I zniknęło! On sam zniknął... Potem sesja stopniowo dobiegała końca. Następnie poinformowała, że ​​ból serca nie powrócił i nie musiała już zatrzymywać się, aby odpocząć w drodze do autobusu. Z tego przypadku wynika, że ​​uzależnienie emocjonalne może utrzymywać się przez wiele lat, choć jednostka może nawet nie być tego świadoma. Co więcej, nie podejrzewa, że ​​jego choroba fizyczna jest konsekwencją tej zależności. Rozszerzenie 2. Zależność emocjonalna i zbieżność. Wiele przypadków uzależnienia objawia się wczesnym zespoleniem z matką, ale nie tylko z matką, choć w praktyce tak właśnie jest. najczęstszy przypadek. Najczęściej zdarza się to dziewczynom. Dorosły to wciąż małe dziecko, odczuwające uczucia drugiego człowieka, nie wiedzące, jak poczuć się odrębną istotą i jak stanąć na własnych nogach. Kłopot w tym, że on nawet nie wie, jak inaczej się czuć, nigdy nie zaznał niepodległości, a boi się takiego stanu albo uważa to za coś niemoralnego, za zdradę matki. Jednocześnie może cierpieć z powodu tego, że zawsze podejmuje decyzje i buduje swoje życie osobiste zgodnie ze zdaniem matki, boleśnie doświadcza wszelkich jej zachcianek i chorób, popada w rozpacz na samą myśl o jej śmierci, zawsze czuje się wobec niej winna itp. d.Pozbycie się takiego nałogu jest bardzo trudne, a w swojej praktyce wielokrotnie spotykałam się z takimi trudnymi przypadkami. Standardowa terapia werbalna jest zazwyczaj bardzo długa, ale opisana już metoda terapii emocjonalno-wyobrażeniowej jest bardzo obiecująca. Przykład 7. „Łączenie się z mamą” Kobieta w wieku około 35 lat, posiadająca własne dziecko, zwróciła się do lekarza z następującą prośbą. seminarium. Całe jej życie było przeniknięte poczuciem małości i zależności od matki w swoich uczuciach i decyzjach. Potrzeby i opinie matki były ważniejsze niż jej własne; najmniejsza choroba matki powodowała tragiczne przeżycia, a myśl, że matka umrze, wywoływała myślże po tym nie da się żyć. Mama mieszkała osobno, ale mimo to jej wpływ na córkę pozostał bezwarunkowy i niewystarczający. Czuła, że ​​coś jest nie tak w ich związku, ale nie rozumiała, co jest nie tak. Główny kierunek pracy miał na celu pomóc kobiecie uświadomić sobie, jaką część swojej osobowości przekazała kiedyś matce jako dziecko i dlaczego. Okazało się, że było to serce jej małego dziecka i pomimo pewności, że to serce jest jej, miała ogromne trudności z jego odzyskaniem. W końcu przywróciła to serce do swojego ciała i natychmiast zmienił się jej tok myślenia. Nagle uświadomiła sobie, że jej matka, jak się okazuje, była od niej odrębną osobą, matka miała swoją osobistą historię, która obejmowała pierwszego męża i inne okoliczności, że matka miała swój charakter i własne złudzenia… Ale przede wszystkim uderzyło ją bezpośrednie poczucie własnej odrębności i niezależności. W miarę jak opanowywała tę nową subiektywną rzeczywistość, która się przed nią otworzyła, małe serce w jej piersi urosło i stopniowo przekształciło się w dorosłe, duże i pełnoprawne serce, którego była psychicznie pozbawiona. Teraz zrozumiała, że ​​może czuć się sama i podejmować decyzje według swoich potrzeb, to było nowe i cudowne...Komentarz. Zatem metoda zwrotu inwestycji może być skuteczna w przypadku konfluencji. W przypadku fuzji można i z powodzeniem stosuje się inne techniki. Dość często zdarzają się przypadki, gdy klient psychicznie znajduje się w łonie matki (wyraża się to obrazem jajka, torby, kadzi lub jaskini, w której się znajduje), wydaje się, że nie chce się urodzić. Można tu działać na różne sposoby, na przykład można naśladować swoje narodziny w wyobraźni (jednak odpowiednie są również tradycyjne techniki symboldramy, psychodramy i terapii cielesnej), ale w naszej praktyce wypracowaliśmy paradoksalne podejście, które pozwala nam aby rozwiązać ten problem w niektórych przypadkach w nieoczekiwany sposób. Informujemy Klienta, że ​​to on trzyma łono matki, na co w sposób naturalny wyraża zgodę. Następnie zachęcamy go, aby puścił macicę, zwracając się do jej obrazu odpowiednimi słowami. Jeśli to nie wystarczy, do tej procedury dodawana jest poprzednia metoda przywracania osadzonych uczuć. Przykład 8. „Puszczanie łona matki” Na seminarium poprosiłem uczestników grupy o wykonanie ćwiczenia mentalnego, o wejście do kręgu. „Zdrowia” reakcje były różne, ale w większości pozytywne. Jednak jedna z uczestniczek, młoda dziewczyna, powiedziała, że ​​z jakiegoś powodu zobaczyła siebie w jakiejś kadzi, w nieruchomym stanie anemicznym, próbowała się wydostać, aż w końcu zobaczyła siebie w morzu, ale była też w stanie anemii. Powiedziałem, że najprawdopodobniej miała trudny poród lub istnieje emocjonalna zależność od matki. Na co odpowiedziała, że ​​jedno i drugie jest prawdą. „Powinieneś puścić swoją matkę i jej łono” – radziłem – „bo tylko ty je trzymasz, a nie oni ciebie!” Ale to będzie wymagało dużo pracy. Zrobimy to później, jeśli chcesz…” Następnie przeszedłem do omówienia wrażeń pozostałych członków grupy. Po kilku minutach dziewczyna zerwała się i zaczęła podekscytowana chodzić tam i z powrotem po kręgu grupy. Oczywiście zapytałem, co się z nią dzieje i czy chce porozmawiać o swoim problemie? Odpowiedziała, że ​​posłuchała już mojej rady i wszystko zrobi sama. Ja kontynuowałam pracę z grupą, a dziewczyna chodziła w kółko, po czym zatrzymała się i zaczęła płakać. Stopniowo uspokoiła się i usiadła na swoim miejscu... Na kolejnym seminarium kilka miesięcy później potwierdziła, że ​​rzeczywiście rozwiązała swój problem, że zniknęła jej zależność od matki i łona. Komentarz. Ten przypadek ilustruje inną technikę uwalniania, gdy klient puszcza przedmiot, który według niego go trzyma. Na przykład ktoś czasami twierdzi, że jest „w więzieniu” i nie może się z niego uwolnić, niezależnie od tego, jak bardzo się stara. Wtedy zaproponowano mu... uwolnienie się z więzienia! Więzienie upada, a klient jest wolny... Wtedy uświadamia sobie, że więzieniestworzył swój własny...Ale kiedy puści łono czy więzienie, oznacza to, że przestaje inwestować w ten przedmiot i automatycznie zwraca go sobie. Tę technikę należy czasami łączyć z poprzednią. Najpierw zwróć utracone części swojej osobowości, a następnie puść przedmiot swojego uzależnienia. Jeśli uda ci się odpuścić (nie odjechać! przemoc jest niedopuszczalna!), to będzie to kryterium powodzenia pracy, aby inwestycja się zwróciła. Jeśli możesz tylko na siłę przerwać połączenie, oznacza to, że tak naprawdę nie zostało ono zerwane. Załącznik 3. Praca z obsesją na punkcie przeszłości i nadziejami na przyszłość. Człowieka gonił tygrys. Uciekł przed nim i spadł w przepaść, chwycił się jakiegoś korzenia wystającego ze zbocza góry i zawisł na nim. Spoglądając w dół, zobaczył, że na dole czeka na niego kolejny tygrys. Wtedy z dziury obok korzenia wybiegła mała mysz i zaczęła gryźć korzeń. Kiedy pozostało już bardzo niewiele korzenia do odłamania, mężczyzna nagle zobaczył małą truskawkę rosnącą na zboczu tuż przed jego twarzą. Zerwał i zjadł. Na tym przypowieść się kończy i zwykle nie ma żadnej interpretacji, a ludzie rozumieją ją bardzo krzywo, na przykład jako dowód na to, że nasze życie to ciągłe cierpienie, są w nim tylko małe radości... Jednak jej sens. jest dokładnym przeciwieństwem tej ponurej wizji życia i jest bardzo łatwe do zrozumienia, pierwszy tygrys to przeszłość, od której człowiek z przerażeniem ucieka, drugi tygrys to przyszłość, której człowiek zawsze się boi. Korzeń jest korzeniem życia, a mała mysz to nieubłagany czas. Ale mała truskawka jest chwilą teraźniejszości i kiedy ktoś ją zjadł, znalazł się w chwili obecnej i osiągnął oświecenie. Ponieważ w teraźniejszości nie ma przeszłości ani przyszłości, co oznacza, że ​​nie ma lęków i cierpień, jest tylko piękna teraźniejszość, która może trwać wiecznie. Dlatego, aby pozbyć się cierpienia, często trzeba po prostu wrócić z przeszłości lub przyszłości... Przykład 9. „Powrót z przeszłości” Młody człowiek, który był odnoszącym sukcesy biznesmenem, zarabiał dużo pieniędzy, ale jego firma spełniło swoje zadanie i zostało rozwiązane. Nie odnalazł się w teraźniejszości, nie poczuł sensu życia, choć miał rodzinę i tyle pieniędzy, że nie mógł już pracować. Okazało się, że myślał tylko o tym, jak dobrze jest prowadzić dobrze prosperującą firmę. Spotkał się ze starymi przyjaciółmi i rozmawiali tylko o tym, jak dobrze było wtedy. Powiedziałem mu, że najwyraźniej utknął w przeszłości i zapytałem, co tam zostawił. „Tak, jestem tam cały!” - wykrzyknął. Zaprosiłem go, aby zobaczył siebie w przeszłości i sprowadził siebie z powrotem tutaj, do teraźniejszości. „Ale on nie chce! Tak dobrze się tam czuje, siedzi w dużym biurze, podpisuje ważne papiery, robi dobre uczynki, nie chce do mnie wracać!”. „Wytłumacz mu” – mówię – „że trzyma się złudzeń, że to już nic! Żyje w iluzorycznym świecie, oszukuje się, ale można tu żyć naprawdę!” „Och, jak tylko mu powiedziałem, pobiegł prosto do mnie! Wszedł w moje ciało! W jakiś sposób poczułem się dobrze. Dlaczego się uśmiecham? Wiesz, nigdy się nie uśmiecham!” Trwało to bez przerwy, przyszedł ponownie sprawdzić i był przekonany, że efekt nie zniknął, że teraz odnalazł sens życia. Komentarz! W rzeczywistości praca trwała znacznie dłużej i miała pewne subtelne niuanse, ale istota pozostała ta sama. Możemy odzyskać nie tylko nasze inwestycje, ale dosłownie siebie! Problem rozwiązuje się w ten sam sposób, inwestując w przyszłość, którą nazywamy marzeniami, oczekiwaniami i nadziejami. Klient jest proszony o zwrócenie ich z powrotem do siebie, aby wykorzystać swoją energię w codziennych czynnościach lub poprawić swoje samopoczucie, co następuje natychmiast. Rozszerzenie 4. Praca ze złością jako reakcja na zawiedzione oczekiwania (frustracja) Złość często pojawia się, gdy ktoś to robi nie wywiązujemy się z powierzonych nam zadań, zawodzimy, oszukujemy, „narzucamy”. Jeśli jest to jeden przypadek, nie powoduje to problemu psychologicznego, złość stopniowo mija i albo przebaczamy sprawcy, albo decydujemyże już nigdy nie będziemy mieli z nim do czynienia. Gorzej, gdy rodzi się ciągła złość, bo zawsze na kimś polegamy, wierzymy, że ma on obowiązek dotrzymać obietnic lub spełnić nasze oczekiwania. Bardzo często słyszy się: „No cóż, on sam powinien zrozumieć?!”. W takim przypadku klient zwykle oczekuje od terapeuty wsparcia i solidarności. Ale jeśli konsultant stanie po stronie „ofiary” i „oszukanego”, nie rozwiąże to problemu. Nadal będzie kipiał z oburzenia i cierpiał z powodu poczucia bezsilności, wiedząc, że w żaden sposób nie może osiągnąć sprawiedliwości. Jeśli klient nie oczekuje niczego od swojego partnera, nie liczy na otrzymanie od niego żadnych „dywidend”, to nie będzie zły. Dlatego często jest to jedyne i przyjazne dla środowiska wyjście - przestać mieć nadzieję i liczyć na kogoś innego. Ale wtedy klient odczuje poczucie jakiejś krzywdy, z którą trudno się pogodzić. W końcu pokładał poważne nadzieje w pewnym projekcie, można powiedzieć, że inwestował uczucia w ten związek! Dlatego główną techniką pozbycia się złości w takich przypadkach jest powrót do siebie poczynionych kiedyś inwestycji i własnych oczekiwań. Przykład 10. „Złość na nierzetelnego męża” Kobieta kipiała ze złości na swojego byłego męża. Nie chodziło o to, że ją zostawił i zamieszkał z inną dziewczyną, czy nawet o to, że rzadko kontaktował się z dzieckiem i nie dawał pieniędzy. On nigdy nie dotrzymywał obietnic, zawsze „stawiał ją” w trudnych sytuacjach, a ona ze swojej strony zawsze bardzo starała się utrzymać związek i ufała mu. Ta złość bardzo ją dręczyła, nie mogła sobie z nią poradzić, choć rozumiała, że ​​jest bezużyteczna i bardzo chciała się jej pozbyć. Na początek poprosiłam ją, aby wyobraziła sobie swoją złość na krześle przed nią. Był to obraz przerażającego czarnego, kudłatego potwora, który był gotowy dosłownie rozerwać na strzępy jej byłego męża za sposób, w jaki ją potraktował. Wyjaśniłam kobiecie, że jest zła właśnie dlatego, że kiedyś poczyniła poważne inwestycje w męża, mając nadzieję na jego właściwe zachowanie, rzetelność i dotrzymywanie umów. Ponieważ jednak nie sprostał jej oczekiwaniom i nie „wypłacił jej dywidend” zgodnie z jej inwestycją, tak się na niego rozgniewała, że ​​zasugerowałam, aby znalazła obraz inwestycji, które poczyniła w swoim mężu, w swoim związku jego. Z łatwością odkryła obraz swoich uczuć. To był jakiś ciepły, przyjemny dzień, kręty strumień, który płynął przez piękną polanę... Kiedyś dała to wszystko mężowi, ale nie otrzymała od niego odpowiedniego zwrotu. Zasugerowałam, aby zabrała ten obraz wraz z wyrażonymi w nim uczuciami z powrotem do siebie. Zaakceptowała ten obraz, uczucia wróciły do ​​jej piersi, gdzie poczuła jakieś cudowne ciepło. Od razu poczuła się lepiej i już była wdzięczna za zwrot tych zasobów. Ale poprosiłem ją, aby ponownie spojrzała na obraz własnego gniewu. Była zdumiona. „Skurczył się, uspokoił się…” – wykonała okrężne ruchy rękami – „zamienił się w żółtą kulę!” Zasugerowałem, żeby podeszła do krzesła, na którym znajdował się obraz jej dawnego gniewu. Okazało się, że w roli tej piłki wcale nie była zła, ale dała sobie mnóstwo sił i energii do tego zadania, łatwiej jej było oddychać. Ten stan bardzo ją uszczęśliwił i zgodziła się dalej tak żyć. Piłka była wyraźnie w jej splocie słonecznym, jak słońce! Po czym wyjaśniłem jej, że splot słoneczny daje energię całemu ciału, ale kiedy człowiek gromadzi dużo złości, jest ona magazynowana w splocie słonecznym i funkcja oddychania staje się utrudniona z powodu skurczu przepony. Kiedy odzyska swoje inwestycje i nadzieje, nie będzie musiała się na niego złościć, a potwór zniknie. Wrócił także normalny stan splotu słonecznego, a ona otrzymała dużo energii na całe życie. Przyjęła zarówno zwrócone „kapitały”, jak i ten bal, po którym poczuła, że ​​w jej ciele jest dużo ciepła i bardzo przyjemnych doznań, i że… wcale nie była zła na byłego męża. Przedstawiła mu inne krzesło iZ łatwością mogłam powiedzieć: „Do widzenia, życzę szczęścia w życiu osobistym”. Nie ma nic złego w tym, żeby inni wywiązywali się ze swoich obowiązków, ale jeśli to nadal nie ma sensu, a Ty cierpisz złość i poczucie bezsilności, to lepiej wycofać swoje inwestycje i przestać oczekiwać zmian od tych ludzi. Bardzo trudno jest się przeszkolić, a zmienić innych jest prawie niemożliwe. Na seminarium, na którym podzieliłam się tymi pomysłami, dwie uczestniczki miały ten sam pogląd: „Zrozumiałam, dlaczego przez 24 lata żyłam z mężem w spokoju i się nie rozwiodłam! Nigdy niczego się po nim nie spodziewałem! I nawet przerósł moje oczekiwania!” Rozszerzenie 5. Zwrot nadziei, jakie ktoś pokładał w kliencie. Jest to rozszerzenie metody zwrotu inwestycji na całkowicie „mistyczne” przypadki. Upiór miłości! Na seminarium studentka poprosiła o pomoc. Zerwała z młodym mężczyzną trzy lata temu, ale od tego czasu stale ma wrażenie, że wydaje się on być obecny w jej życiu, czasami ma nawet wrażenie, jakby na jej ciele leżało czyjeś ciało, naprawdę odczuwa ciężar i sztywność w jej ruchach. Po prostu nie może się tego pozbyć. Na początku zdecydowałem, że tak naprawdę nadal jej na nim zależy i tak naprawdę nie pozwoliła mu odejść. Zapytałem ją, czy zostawiła w tym jakieś części swojej osobowości. Ona jednak stanowczo to odrzuciła, stwierdziła, że ​​sama go zostawiła, ani trochę nie żałuje, że od dawna ma innego faceta... Jej intonacja nie pozostawiała miejsca na podejrzenia o nieszczerość. Potem zgadłem i zapytałem: „Czy nie był przeciwny rozstaniu?” „Był bardzo przeciwny!” Nie chciał mnie wypuścić! - Może więc zostawił w Tobie część swoich części, energii? Kiedy ludzie się zakochują, pokładają nadzieję w długim wspólnym życiu i miłości w drugim! Cóż, powiedz mu teraz: „Zwracam ci wszystkie nadzieje, jakie we mnie pokładałeś!”. Jeszcze nie skończyłem mówić, ale twarz tej dziewczyny już świeci światłem i radością. Z entuzjazmem oświadczyła, że ​​od razu wraz z tym stwierdzeniem oddzielił się od niej jakiś ciężar i odszedł, poczuła się wolna i teraz łatwiej jej oddychać! Dwa tygodnie później na tym samym seminarium potwierdziła, że ​​nie czuła już ciężaru na ciele, nic już jej nie powstrzymywało, a ponadto poczuła lekkość w swoim ciele i była bardzo wdzięczna za ten efekt. Ten i poprzednie przypadki uczą, że: 1. Inna osoba może nas „astralnie” ścigać, jeśli jesteśmy jej coś winni, odebraliśmy jej nadzieje, ale ich nie spełniliśmy; Jeśli zwrócimy Mu te nadzieje, nie będzie już mógł nas prześladować;3. Że możemy nie tylko odzyskać inwestycje, które poczyniliśmy w drugą osobę, ale także zwrócić jej oczekiwania, uczucia, jeśli nie chcemy już mieć z nią do czynienia. Że pozwala to pozbyć się od kogoś obsesyjnej pogoni i agresji, co daje nowe możliwości poszerzania pracy.4. Jeśli pokładałeś w kimś swoje oczekiwania, jesteś rozczarowany i zły, jeśli ta osoba nie spełniła Twoich oczekiwań.5. Odbierz swoje nieuzasadnione nadzieje i przestań się złościć! Rozszerzenie 6. Praca z żalem i stratą W przypadku utraty żalu i straty dzieje się to samo, co z uzależnieniem emocjonalnym, czyli nasze inwestycje „odpływają” gdzieś od nas wraz z bliską nam osobą zmarłą lub z jakąkolwiek inną osobą. inna strata. Jest to całkowicie zrozumiałe, ponieważ ceniliśmy tę osobę, a nawet przedmiot, chcieliśmy go nadal posiadać, wiązaliśmy z nim coś w naszej przyszłości. Tracimy nadzieje i marzenia, części duszy mocno przywiązane do ukochanego i drogiego obiektu. Dlatego i tutaj, niezależnie od tego, jak cyniczne lub błędne może się to wydawać, konieczne jest zwrócenie zainwestowanego kapitału, a wtedy będziemy mogli na nowo odnaleźć spokój i pożegnać się z tym, czego i tak nie jesteśmy już w stanie zwrócić. Technika ta jest bardzo skuteczna w przypadku śmierci bliskiej osoby, a także w przypadku utraty nienarodzonego dziecka, utraty domu, utraty finansów, utraty kariery, a nawet części ciała w przypadku operacji itp. F. Perls opracował 5-etapowy model pożegnania na wypadek śmierci bliskiej osoby [1]. Zawieranastępujące kroki: 1. rozpoznanie faktów; 2. dokończenie niedokończonych zadań; 3. ceremonia pożegnalna; 4. żałoba;5. współczesne powitanie Ten model można zastosować we wszystkich przypadkach utraty lub separacji, a także w przypadkach uzależnienia emocjonalnego. Brakuje jednak tego samego punktu, o którym już wspomnieliśmy: powrotu utraconych uczuć lub części osobowości. Jest zatem bardziej pracochłonne i czasochłonne oraz nie daje całkowitej pewności zakończenia procesu. Można tego dokonać dzięki opracowanej przez nas celowej procedurze, dzięki której praca z żałobą zostanie znacznie ułatwiona i przyspieszona. Ale nie zastępujemy tej techniki, ale używamy jej w połączeniu ze zwrotem z inwestycji. Praktyka potwierdza skuteczność takiej pracy. Przykład 12. „Kłębek miękkiej wełny” Na konsultację zgłosiła się do mnie starsza kobieta, lat 63, której mąż zmarł rok temu. Bardzo kochała męża, żyli w doskonałej harmonii, byli razem 30 lat, nie było dzieci. Cierpiała na bezsenność, ciągły ucisk w okolicy klatki piersiowej uniemożliwiający oddychanie, obniżony nastrój, częste łzy itp. Przez sześć miesięcy była leczona przez lekarzy, a leki, które przyjmowała, tylko pogorszyły jej stan. Lekarze nie stwierdzili żadnych zaburzeń fizjologicznych w funkcjonowaniu jej organizmu. Już na pierwszej sesji dowiedziałem się, że zdaje sobie sprawę z faktu śmierci męża i nie ma wobec niego poczucia winy ani niedokończonych spraw, których nie ma. mieć pragnienia samobójcze. Jednocześnie zauważyłam, że okolice oczu i czoło są napięte, a wokół oczu robi się ciemno. Okazało się, że podczas pogrzebu przyjaciele cały czas ją trzymali i namawiali, żeby nie płakała, bo to mogłoby przeszkadzać zmarłej. Zdałem sobie sprawę, że nazbierało się w niej mnóstwo stłumionych łez i dlatego od czasu do czasu z byle powodu wylewały się z niej. Z jej powściągliwości zrozumiałem, że nie będzie płakała przy mnie i zasugerowałem, żeby po prostu wyobraziła sobie deszcz upadam przed nią i patrzę na to, aż się skończy. Zgodziła się i zobaczyła, że ​​nad jego grobem padała lekka mżawka. Patrzyła na to zdjęcie przez jakiś czas, aż przestał padać deszcz. Pojawił się obraz błękitnego nieba, słońca i zielonego lasu, przyjęła ten obraz jako nowy dzień. Obszar wokół oczu rozjaśnił się. To wystarczyło na pierwszą sesję, kiedy przyszła po raz drugi, powiedziała, że ​​wszyscy w pracy byli zaskoczeni, gdzie była, że ​​już nie płacze. „W przeciwnym razie” – mówi – „zadają mi jakiekolwiek pytanie, a moje łzy po prostu płyną…” Ta technika „patrzenia na deszcz”, a następnie akceptowania słonecznego dnia, została wynaleziona w ramach terapii emocjonalno-wyobrażeniowej, specjalnie w przypadkach, gdy konieczne jest pomóc osobie uwolnić zablokowane łzy. Często stosuje się go w sytuacjach, gdy trzeba pożegnać się ze stratą, jednak nadal miała bardziej dotkliwy objaw – ucisk i ból w okolicy klatki piersiowej, który stale ją nękał. Poprosiłem ją, aby wyobraziła sobie obraz tego bólu. Powiedziała, że ​​to ciemny guz. Wyraźnie widać, że ta bryła jest obrazem spazmu, z jakim próbowała zatrzymać nieżyjącego już męża lub ważne dla niej wspomnienia o nim. Zapytałem, co jest w środku bryły. Odpowiedzią była „kulka z miękkiej, bardzo ciepłej i przyjemnej wełny w kolorze liliowym”. Zdałam sobie sprawę, że ta kula symbolizowała ciepłe uczucia, które przez wiele lat żywiła do męża. „Co chciałbyś z tym zrobić?” - Zapytałam. „Odpręż się” – odpowiedziała. Zgodziłem się z jej propozycją, a nić kuli stopniowo zaczęła uciekać gdzieś w przestrzeń. Po chwili zorientowała się, dokąd poszła nić. Powiedziała, że ​​otworzył się róg w pobliżu grobu jej męża i tam biegła nić. Stopniowo kula rozwijała się, a cała nić poszła do grobu, po czym róg grobu sam się zamknął. W tym samym momencie klientka doświadczyła bardzo silnych zmian psychosomatycznych: guz zniknął całkowicie, wraz z nim ustąpiło ciśnienie w klatce piersiowej i, jak stwierdziła, nawet jej oczy się rozjaśniły. Potem mogła już swobodnie oddychać i czuła, że ​​wszystko, co ciążyło jej od dawna, całkowicie zniknęło. Za ten wynik dziękowała jej kilkukrotnie, choć cały czasZapytałem, czy zrobiłem to wszystko. Najwyraźniej zdecydowała, że ​​to hipnoza lub magia. Na tym nasza praca została zakończona. Analizując tę ​​sprawę, należy zauważyć, że w procesie żałoby przeszła już etapy: uznania faktów, dokończenia niedokończonych spraw i ceremonii pożegnalnej. Pozostało tylko opłakać i w końcu odpuścić to, co uważano za najcenniejsze w tym związku, co zostało zrobione. W tym przypadku nie było potrzeby zwracania czegoś, co odeszło od męża, ale musiała uwolnić się od plątaniny ciepłych uczuć, które trzymała, co wywołało skurcz w jej klatce piersiowej. Rozszerzenie 7. Praca z kazirodczymi uczuciami Problem ten wydaje się wielu psychologom nierozwiązywalny. Nawet S. Freud nie wskazał żadnej metody na pozbycie się kazirodczego pociągu syna do matki lub córki do ojca (kompleks Edypa, kompleks Elektry), z wyjątkiem tej samej świadomości. Jednak świadomość zakazanych pragnień pomaga, ale nie leczy. Jest to naprawdę przeszkoda dla klasycznej psychoanalizy. Tak naprawdę pozbycie się takich uczuć jest możliwe właśnie za pomocą metody zwrotu inwestycji. Bo te uczucia i relacje podlegają tym samym prawom, co każde inne uzależnienie emocjonalne. Przykład 13. „Zakrzywiony bułat” Dosłownie w przerwie między wykładami przyszedł do mnie student, który uczył się już w mojej klasie mistrzowskiej, z prośbą o pomoc. Ojciec cały czas ją kontrolował, był wyraźnie zazdrosny, żądał wyjaśnień: „gdzie ona była” i wywoływał skandale. Już w szkole zabraniał jej spotykać się z chłopcami, a teraz nękał ją podejrzeniami i zakazami nieodpowiednimi dla jej wieku. „Wczoraj znów wywołał skandal” – poskarżyła się – „teraz czuję, że po prostu nie mogę oddychać. ” Od rana się krztuszę, sama nie mogę sobie z tym poradzić, pomóżcie. (Oczywiście rozumiem, że dławi się ze złości.) - Zastanów się, jak wygląda obraz twoich uczuć? - Z jakiegoś powodu widzę, że tata podaje mi duży, zakrzywiony, błyszczący bułat! (Komentarz. Jest zaskoczona. Jednak z punktu widzenia psychoanalizy każdy zrozumie, co oznacza obraz krzywego bułatu! Mówimy o kazirodczym pociągu ojca do córki i jej strachu przed nimi. Ale! A także o jej atrakcyjności. Wiadomo, że skandal między ojcem a moją córką często ma nieświadomy cel, jakim jest uniknięcie kazirodczych związków. Ale w obawie, że zszokuję dziewczynę moją interpretacją, nic jej nie powiedziałem). potrzebujesz tego buławy? (Widzę, że się waha) - Nie, nie potrzebuję tego... - No to daj tacie, powiedz mu, że nie potrzebujesz... - Nie, nie jestem pewien, czy to będzie Pomóż mi. (Ona wyraźnie stawia opór i ten opór jest całkowicie zrozumiały z punktu widzenia psychoanalizy). - Zróbmy to w ramach eksperymentu, jeśli będzie źle, zwrócimy wszystko. - Och! A kiedy dałem go tacie, z jakiegoś powodu stał się mały w jego rękach! (Jest zdumiona, ale nie odważyłem się jej wytłumaczyć, że to symboliczny zanik erekcji). - Co teraz czujesz? Jak oddychasz? - Rzeczywiście, mogę oddychać swobodnie. Stało się to dla mnie łatwe! - Czy jesteś z tego zadowolony? Czy zgadzasz się na zapisanie tego wyniku? - Tak. (Jest oszołomiona i nie rozumie, co się stało.) Tylko, że nie wiem, jak teraz będę pisać swoje gniewne wiersze?! (Okazuje się, że zapełniła już trzy zeszyty gniewnymi wierszami!) Skomentuj. Zaprawdę, „kochani karcą, oni tylko się bawią”. Na tym zakończyliśmy sesję również dlatego, że przerwa się skończyła. Ale od tego czasu ta uczennica nie skarżyła się już na „tyranię” ojca. Przykład 14. „Kolory uczuć”. Inna uczennica podczas zajęć mistrzowskich omawiała swoje problematyczne relacje z ojcem. Jej ojciec cierpiał na alkoholizm i robił dla rodziny histeryczne sceny: „Rzucę się przez okno”. Ale nie to było najważniejsze; była przestraszona i przerażona, gdy próbował położyć ją na kolanach. Miała wrażenie, że to nie było tak, to było już związane z doświadczeniami seksualnymi. Przyznał, że nie wie, jak sobie z tymi uczuciami poradzić, że kiedyś nawet zamknęła drzwi do swojej sypialni szafą, żeby tata nie mógł wejść w nocy! Zapytałam, jak w tym kontekście wyglądają jej relacje z ojcem – I, 2000.