Każda nerwica ma inny poziom zrozumienia. Istnieje powierzchnia, na której widoczne są objawy, i istnieje głębia, która kryje się za objawami. Każdy poziom ma swoje własne cele terapeutyczne. Sugeruję, abyś dzisiaj zatrzymał się na głębszym poziomie. Zacznijmy od neurastenii. Czym jest neurastenia? Jest to zaburzenie z grupy nerwic, które charakteryzuje się wyczerpaniem ośrodkowego układu nerwowego i objawia się drażliwością, osłabieniem, letargiem, zmęczeniem i zaburzeniami zdolności poznawczych. Należy zauważyć, że zmęczenie jest ogólnie charakterystyczne dla wszystkich nerwice. Różnica między neurastenią polega na tym, że osoba wprowadza się w taki stan, stawiając sobie zwiększone wymagania, których nie może fizycznie spełnić. W związku z tym konflikt u podstaw neurastenii występuje między rzeczywistymi możliwościami człowieka a tym, czego człowiek od siebie wymaga neurasteniczny nie ma kontaktu z własnym ciałem. W rezultacie obciąża się pracą przekraczającą jego możliwości. Nie jest w stanie z czasem wyczuć, że nadeszło zmęczenie. A nawet jeśli to czuje, nie przywiązuje do tego żadnej wagi. Dlaczego tak się dzieje? Nie da się tutaj udzielić jednoznacznej odpowiedzi, ponieważ każda osoba ma swoją własną historię, która doprowadziła do stanu neurastenii. Wśród możliwych przyczyn można wyróżnić postawy rodzicielskie. Z reguły sam neurastenik nie różni się zbytnio od swoich rodziców. Że rodzice są zajęci i nie dają prawa do odpoczynku, to sam neurastenik nie może sobie tego prawa dać. Tutaj spotykamy się z koncepcją siebie. Jeśli pracuję, odniosę sukces i zyskam szacunek. Jeśli odpoczywam, to jestem jakiś leniwy, bezwartościowy i nie ma za co mnie szanować. Warto też zauważyć, że pracoholizm w społeczeństwie jest uważany za coś dobrego. Jeśli ktoś się schrzanił, jest szanowanym członkiem społeczeństwa. W tym przypadku cała nerwica opiera się na poczuciu winy za to, jaką jest osobą i strachu przed karą. Potrzeba odpoczynku jest podstawową potrzebą każdego człowieka. Neurastenik jest przekonany, że nie potrzebuje odpoczynku, jest robotem, który może wiele zrobić. Naturalnie, w końcu zderza się ze swoją naturalną naturą i czuje się z tego powodu winny. W końcu jak to możliwe? Jak może nie zrealizować planu pięcioletniego w jeden dzień? Zawodzi otaczających go ludzi. Inną przyczyną wystąpienia neurastenii jest naruszenie własnej tożsamości. Osoba może obawiać się utraty poczucia siebie. W końcu, jeśli nie pracuję, to kim jestem? Kim jestem bez pracy? W tym przypadku lęk pojawia się jako sposób na zachowanie własnej osobowości. Z reguły osoby takie kategorycznie odmawiają podjęcia farmakoterapii. Przecież oznaczałoby to między innymi utratę wyobrażenia o sobie. Tak, źle się czuję, moje ciało jest wyczerpane, ale to ja. Tabletki nie zmieniają mojej osobowości, nie staję się inną osobą. Ponadto pigułki mogą być postrzegane jako oznaka słabości. Dlaczego? Nie poradzę sobie sam? Oczywiście, że poradzę sobie sama bez Twoich tabletek. Oczywiście takie rozumowanie nie prowadzi do niczego dobrego i człowiek jeszcze bardziej się uszczupla, jeszcze bardziej pogrąża się w samozagładzie. Kolejnym powodem przeciążania się jest strach przed byciem odrzucony. Jeśli nie będę robić wielkich rzeczy w pracy, to nikt mnie nie będzie potrzebował. Można mnie kochać tylko za moje osiągnięcia. W tym przypadku praca jest sposobem na utrzymanie relacji i bycie blisko ludzi. Objawy neurastenii pełnią funkcję usypiania. Nie może sobie dać takiego prawa, ale jeśli „zachoruje” - proszę, w szczególnie ciężkich przypadkach nawet „choroba” nie powstrzymuje człowieka, co prowadzi do dość tragicznych konsekwencji. Na co powinna zwrócić uwagę osoba z neurastenią ?1. Problem Często ludzie nie widzą żadnego problemu w swoim zachowaniu. Mianowicie to właśnie ich działania prowadzą do wyczerpania i uczucia zmęczenia. Niekoniecznie trzeba mieć pracę. Bezrobotna kobieta na urlopie macierzyńskim też może się wyczerpać swoimi wymaganiami wobec siebie. Być idealną mamą, robić wszystko, oddawać się każdemu.