Od autora: Źródło w mojej pracy. Trochę z dzieciństwa, trochę z doświadczenia, a wszystko z tego magicznego życia. Jakie źródło znajdujesz w swojej pracy? Kiedy byłam mała, jak każdy miałam marzenie, aby szybko dorosnąć i doskonale wyobrażałam sobie swoją dorosłą przyszłość, znacznie lepiej niż wyobrażam sobie ją teraz. Miałem zawód, rodzinę i codziennie jadłem lody. Nawiasem mówiąc, w moich dziecięcych snach byłam surową matką, a moje lalki zawsze były mi posłuszne - teraz wszystko jest inaczej: dość trudno nazwać mnie surowym, a moja córka czasami nie chce mnie słuchać. A kiwanie palcem nie pomaga. Dlaczego to zawsze działa w przypadku lalek? Nie da się też codziennie jeść lodów. A co do zawodu... Pamiętam, jak w pierwszej klasie nagle uświadomiłam sobie, kim chcę zostać! Uświadomienie sobie przyszło nagle, gdy łańcuszek babci się zaplątał. Była bardzo zdezorientowana, a wzrok babci nie pozwalał jej już samodzielnie radzić sobie z takimi problemami, nawet przy pomocy okularów. I oczywiście wnuczka przybyła na ratunek. Wtedy uświadomiłem sobie, że chcę zostać jubilerem: właziłem do szkatułki mojej babci i szczoteczką do zębów rozplątywałem łańcuszki, koraliki i czyste broszki. Za każdym razem przed przyjściem do babci, trzymałam kciuki i powtarzałam jak zaklęcie: „Gdybym tylko miała co rozplątać lub wyczyścić”, mocno wierzyłam w siłę mojego „pozytywnego myślenia”. A teraz wierzę. Minęło tyle lat, nie czyszczę koralików i łańcuszków, ale apetyt na biżuterię pozostaje. Pewnie niewiele osób może pochwalić się tym, że spełniło się ich marzenie z dzieciństwa o zawodzie, w przeciwnym razie otaczaliby nas astronauci, piloci, nauczyciele, lekarze i dyrektorzy zakładów mleczarskich – cudowny świat. Ale dorastamy i zaczynamy myśleć bardziej pragmatycznie. Wybierając zawód już w wieku 16 lat stawiamy na prestiż i cenę rynkową, a nie na dziecięce fantazje – dorośliśmy i staliśmy się bardziej odpowiedzialni! Ale dziecięce marzenia nie odchodzą, czasem przedzierają się przez nasze ponure, skupione twarze, wpychają nas w dziecinność, dobre bzdury, które tak miło wspominać później. W każdym z nas jest trochę marzyciela: kowboj, naukowiec, pilot lub astronauta, nauczyciel czy ogrodnik. Może to przesada, ale mogę powiedzieć, że spełniło się moje zawodowe marzenie z dzieciństwa. Psychologia dziecka, cóż może być bardziej biżuteryjnego i subtelnego, kruchego i trwałego. Za każdym razem, gdy umawiasz się na spotkanie z mamą i dzieckiem, Twoje serce bije mocniej. Jaki klejnot powierzą mi tym razem i co mogę dla niego zrobić? Może trzeba go wyczyścić, może wypolerować, a może trzeba będzie całkowicie wymienić rozcięcie, bo stare jest dla niego niewygodne? A teraz siedzisz na spotkaniu i dosłownie błąkasz się po omacku, próbując rozwikłać plątaninę dziecięcych, a czasem i rodzicielskich trudności, problemów i nieporozumień. Za każdym razem jest to nowa historia, nowe życie, nowe spojrzenie na to co jest i co powinno być. I czyż nie jest to biżuteria, czyż nie jest to marzenie z dzieciństwa ucieleśnione w rzeczywistości, choć w nieco innym kontekście. Praca psychologa, zwłaszcza z dziećmi, to zawód pełen klejnotów, bo trzeba tu działać subtelnie, nie uszkadzając i nie zakłócając kruchej wizji świata ważnego małego człowieka. Dziękuję mamom i tatusiom, którzy powierzyli mi swoją biżuterię. Autorka: Maria Degtyareva