Późna jesień na zewnątrz jest chłodno, ale to jeszcze nie lato, ale jesień. Późną jesienią lubię wyglądać przez okno i obserwować przyrodę. Pamiętam, jak już jako dziecko uwielbiałam, opierając się na łokciach, patrząc na przechodzących ludzi, obserwując ruch samochodów, różnorodność drzew. Mogłabym godzinami wyglądać tak przez okno. I z jakiegoś powodu teraz przypominam sobie małe, niskie okienko na wsi u mojej babci. Ona sprawia, że ​​jestem smutny. Jedyne co widziałam patrząc przez to okno to pusta droga, płot, niebo... A to co zrobiło na mnie największe wrażenie to niebo. Okazuje się, że jest taki ogromny, czysty, niebieski, a nawet trochę delikatny. Oto postać jelenia, zarys łodzi... Często widziałem na tym niebie zachód słońca. Niesamowity widok! Na początku widać prawie całe słońce: coś w rodzaju czerwonego koła, a wokół niego znajdują się czerwone sznurki. Następnie, po kilku minutach, wydaje się, że osiada i wchodzi w ziemię. A teraz widać tylko połowę nakrętki szafranowego mleka, potem coraz mniej, coraz mniej... I w takich momentach zrobiło mi się bardzo smutno, smutno. Jakby rozumiejąc nietrwałość wszystkiego i siebie, myślałem o śmierci. Poczułam się okropnie, chciało mi się szlochać, ryczeć, płakać... Czasem się to zdarzało. A potem wszystko stało się dużo prostsze. Dziś przed moimi oczami pojawia się obraz późnej jesieni... Jesieni. Gdzie są liście na drzewach? Już ich tam nie ma. Tylko nagie gałęzie drzew rozpostarły korony, które nie przypominały już gałęzi, ale szarej, martwej ziemi. Nie ma źdźbła trawy. A wszystko wokół jest pochmurne i wilgotne. Nie ma ani jednego promyka słońca. Autor -- © Bondarovich A. A