Jestem teraz szczególnie pochłonięty problemem oddzielenia osoby od postaci rodzicielskich. Identyfikacja konsekwencji, zrozumienie oznak niepełnej separacji; pomoc klientom, którzy przychodzą z objawami spowodowanymi zatrzymaniem tego procesu. Separacja jest separacją, a w aspekcie relacji międzyludzkich rozstaniem z osobą, z którą nawiązała się relacja oparta na zaufaniu, jest to oddzielenie osoby dorosłej od rodziny rodzicielskiej. jego ukształtowanie się jako odrębnej, niezależnej, niezależnej osoby, łącznie z oddzieleniem od jakiejkolwiek innej osoby z bliskiego otoczenia danej osoby. Żeby było jasne, nikt nie może się całkowicie oddzielić, ale to wystarczy do wygodnego życia. To wymaga czasu. Nawet jeśli robisz to na terapii, nawet samodzielnie, pamiętaj, że separacja od rodziców jest procesem etapowym. Poniżej znajdują się oznaki, że proces separacji jest niekompletny Odejście dorosłego od rodziców, całkowita rezygnacja z wsparcia materialnego, są ważne i mogą dać dopiero początek. Wewnętrzne, psychiczne powiązania są trudne do odbudowania. Dlaczego prawie każdy z nas nie ma zdrowych doświadczeń separacji wynika to z dziedzictwa historycznego, braku edukacji w tym zakresie wśród rodziców, psychologicznej złożoności procesu. Separacja nie może przejść bez strat, a strata może być bardzo bolesna. Dlatego rodzice często zwlekają z decyzją konieczna separacja. Albo, jak to miało miejsce w czasach sowieckich, wręcz przeciwnie, zbyt wcześnie i gwałtownie porzucili fuzję z dzieckiem, gdy nie było ono na to gotowe. Tworząc w ten sposób traumę separacyjną, pamiętamy, że matka, która nie jest oddzielona od matki, nie będzie w stanie oddzielić dziecka. Pogrążony w żałobie rodzic nigdy nie pozwoli (oczywiście nieświadomie) na separację dziecka, bo jest to nie do zniesienia. aby pozostawał w straszliwej duchowej pustce. Starsi rodzice „nie puszczajcie” dorosłych dzieci, mimo że obciąża to ich życie. Wspaniały wiersz na ten temat zamieściłem w dziale „Notatki” https://www.b17.ru/blog/363329 /?prt=92671Dorosłe dzieci Boją się rodzicielskiej złości, chorób, a nawet przekleństw – a do tego są zahamowani. Klienci przychodzą z chęcią budowania zdrowych relacji z matką i ojcem, ale jest to dla nich niezwykle trudne. W końcu chcesz „nikogo nie urazić”. A często jest to niemożliwe. Niepełna separacja ma różnorodny wpływ na życie całej rodziny: uniemożliwia pełny rozwój wszystkich jej członków, wywołuje objawy somatyczne, negatywnie wpływa na relacje z innymi ludźmi, powoduje bowiem ciągłe wszelkiego rodzaju przeniesienia. . Sprawdź się. Na której ścieżce separacji jesteś? Co jeszcze należy zmienić? Oznaki niepełnej separacji. Od rodziców: Ciągle otrzymujesz porady Ignoruj ​​granice osobiste Wymagaj regularnego uczestnictwa w ich życiu Czujesz, że żyjesz na szkodę siebie i swojej rodziny, czuj się winny, jeśli odmawiasz rodzicom Od dorosłych dzieci: Żywisz silne uczucia do swoich rodziców : złość, nienawiść, uraza, poczucie winy. Oczekujesz, że rodzice zrozumieją i naprawią swoje błędy, że staną się dobrymi rodzicami, dadzą z siebie wszystko, czego nie dostali w dzieciństwie. Spędzają razem dużo czasu, codziennie dzwonią do siebie. Tolerują ciągłe zaangażowanie rodziców w Twoje życie Ambiwalentne uczucia wobec rodziców: Chcę uzyskać niezależność, ale jednocześnie pozostać dzieckiem i otrzymać opiekę. Chcę (lub już to zrobiłem) wyprowadzić się jak najdalej zrywają relacje z mężczyznami i kobietami. Nie są pewni swoich umiejętności. Są trudności w znalezieniu celu, pracy, hobby. Nie oddzielasz się fizycznie i emocjonalnie. Mieszkasz z nimi, jeśli osobno, to są twoimi częstymi gośćmi. Nie możesz budować normalnych relacji ze swoimi dziećmi, nie jesteś dla nich autorytetem. Pozwalasz rodzicom ingerować w ich relacje z partnerem i dziećmi zainteresowania, które sprawią przyjemność mamie lub tacie. Charakteryzujesz się poszukiwaniem autorytetu, czytaj „postać rodzicielska”. W tym przypadku przenosisz rolę na taką postać (partner, szef, przyjaciele)