Ta notatka dotyczy kary. Karzemy dzieci za każdym razem, gdy reagujemy na coś, co nam się nie podoba w słowach i zachowaniu dziecka. Dziecko wpadło do kałuży, stłukło naczynia, pomalowało tapetę, rozsypało mąkę, włożyło cukierki do kieszeni w sklepie, wpadło w szał na środku ulicy, uderzyło nas słowami „Nie kocham cię”. Kara może i powinna zostać wymierzona. ALE! Dlaczego karzemy dziecko? Często kara następuje tylko dlatego, że dziecko zakłóca naszą wygodę i komfort, nasze nawyki i osobisty światopogląd. Ale jeśli mówimy o konieczności karania, to o co chodzi? Zasadniczo kara ma miejsce wtedy, gdy wydajemy dziecku polecenie, wskazujemy kierunek, w którym ma się zastanowić i iść dalej. Kara jest działaniem, które wyraża naszą mądrą miłość i wsparcie! Pierwszym krokiem do zrozumienia jest oddzielenie dziecka od jego działań! Nie przestajemy kochać dziecka w chwili, gdy popełnia przestępstwo, ale zauważamy to i zasługuje ono na naszą uwagę i kompetentną reakcję. Dziecko to żywa Dusza, która przyszła na ten świat z własnymi pytaniami w poszukiwaniu potrzebnych odpowiedzi! Pierwszymi nauczycielami dziecka są mama i tata. Ważne jest, aby kompetentnie przemyśleć kwestię karania dzieci. Czy wiemy, jak karać, w istocie kierować dziećmi? Zastanówmy się więc wspólnie, jakie reakcje zaobserwowałem na ulicy w ciągu ostatnich sześciu miesięcy? Mam nadzieję, że ta wewnętrzna praca nad błędami Wam pomoże. Oto kilka przypadków z życia. Dziecko wpadło w kałużę. Reakcja mamy: „Znowu znalazłam brud. Natychmiast wyjdź”. W jakim kierunku matka skierowała dziecko taką uwagą? Ukarała go, bo dziecko, które jeszcze chwilę temu było radosne, zrobiło się smutne i nadąsane. Sądząc po wypowiedzi „czystej” matki, nie jest to pierwszy raz, kiedy dziecku dosłownie daje się zrozumieć: „nie jesteś wolny, nie masz wyboru, jesteś „świnką”, świat jest brudny”! I takie właśnie postawy będą się umacniać z biegiem lat. Ale to dziecko uczy się od nas – dorosłych – patrzeć na świat i budować z nim ważne relacje. Wystarczy zadać sobie pytanie: „Jak reaguję? Co myślę w takich sytuacjach?”. Dziecko wpadło do kałuży. Co go w niej przyciągnęło? Czego on od niej chce? Co on tam odkrywa? Co jest specjalnego w tej kałuży? Świat dzieciństwa to świat pierwszych najważniejszych pytań i odwagi, by je zadać! W sklepie włożyłam cukierki do kieszeni. Reakcja mamy: „Nie jesteś moim synem. Mój syn nie kradnie” (głośno, żeby wszyscy słyszeli; ważne: reakcja wielu dorosłych w kolejce była aprobująca). W jakim kierunku matka wysłała syna (wydała rozkaz): „Nie potrzebuję dziecka z problemami”, „Nie chciałam takiego dziecka”, „Nie potrzebuję ciebie”, „upokorzenie jest normalna." A co, jeśli nadszedł czas, aby wykorzystać tę chwilę i pozwolić sobie na poufną rozmowę z synem! Nie poniżając go i nie zostawiając go samego z tym, z czym jest mu trudno sobie poradzić, ale spróbujcie wspólnie znaleźć wyjście z takiej sytuacji. Dziecko i cukierek. Dlaczego jej potrzebuje? Tu nie chodzi o cukierki. Pytanie to stanowi prawdziwy sprawdzian miłości, której potrzebuje ta rodzina. Dziewczyna wpadła w szał na środku ulicy. Reakcja mamy: „Co robisz? Żal mi ciebie! Cokolwiek chcesz, ale ja wychodzę”. I znowu najważniejsza lekcja dla nas, dorosłych, jest taka, że ​​przekazujemy dziecku komunikat: „Potrzebuję idealnego dziecka”, „Opinie innych ludzi są ważniejsze niż Twoje”, „Moje uczucia są ważniejsze niż Twoje, „Nie chcę Cię zrozumieć”… I znowu samotność i izolacja w sobie. Dzieci wiedzą, kiedy się mylą; ich sumienie działa bardzo dobrze. Co jednak zrobić, jeśli nie wiesz, jak sobie poradzić ze swoimi pragnieniami i emocjami? Kto, jeśli nie dorośli, może pomagać i uczyć? Łańcuch przyczyny i skutku Najbardziej niesamowita odpowiedź, jaką ja, jako psycholog, dość często słyszałam od rodziców: „Ale nikt nas tego nie uczył…”. Może warto chcieć i zacząć się uczyć? Karać czy nie? Bij, odrzucaj, rozczaruj, poniżaj - nie! Prowadź, wspieraj, zrozum, próbuj, kochaj - tak! Kiedy w rodzinie pojawia się dziecko, jest to wielkie i szczęśliwe wydarzenie! I nie każdy z nas jest obdarzony przez naturę mądrością ojcostwa i macierzyństwa. Ale to jest prezent, o którym warto mówić!