Kwiecień 2021, byłam na 6 roku psychoterapii osobistej, zdałam egzamin na terapeutę Gestalt, jestem w trakcie rozwodu ze wspaniałą osobą, odeszłam z pracy w organach ścigania kilka miesięcy temu ten tekst jest pisany, w magazynie jest jasne zrozumienie, czego chcesz i jak to zrobić, i nie ma wyrzutów sumienia ani żalu z powodu tego, co zrobiłeś. To były rezultaty, jakich najmniej oczekiwałem po terapii osobistej. Około 30. roku życia stało się oczywiste, że nadszedł czas, aby stać się ideałem. W mojej głowie utkwił obraz mojej własnej doskonałości, jak to mówią „najlepszej wersji siebie”. Pilnie potrzebowałem kogoś, kto z pewnością wiedziałby, jak żyć, aby stać się idealnym. Wybór padł na psychologa. Moim zdaniem psycholog sam w sobie był ideałem i zapewne wiedział jak doprowadzić mnie do perfekcji. Nie, nie w ten sposób. DO PERFEKCJI. Co to ma wspólnego ze wszystkimi sferami życia: gospodyni domowa - nic innego jak najbardziej idealna, czyli całodobowe połączenie stanowisk kucharza, firmy sprzątającej i pralni chemicznej; żona (z natury psotna dziewczyna, serdeczna przyjaciółka, kumpel do picia i kurtyzana w jednym wysportowanym, wysportowanym ciele); matka przebaczająca, wyrozumiała i wspierająca; pracownik o najwyższych wynikach i czystych intencjach; łagodna córka; kochająca ciocia itp. I nawet pismo, moim zdaniem, powinno stać się kaligraficzne, cóż, nie w sensie samym w sobie, ale żebym znalazł czas i nowe sposoby na zmuszenie się do uprawiania kaligrafii. Wątpliwości co do boskiego pochodzenia psychoterapeutów pojawiły się po roku terapii, kiedy zaczęłam zauważać, że terapeuci Gestalt wcale nie są idealni. Moja terapeutka jak się okazało nie chciała być idealna, nie dążyła do 90-60-90 i (och, okropność - okropność!), piła alkohol i też była ZŁA. Inny psycholog częściej niż pierwszy palił i pił wino (skąd psychologowie biorą swoje nałogi, czy są bogami?). Trzecia dorosła kobieta w różowym garniturze z krótką spódniczką pozwoliła sobie na wypicie szampana na śniadanie w towarzystwie syna (tutaj byłam całkowicie rozdarta – gdzie ona ma prawo w tym wieku nosić takie ubrania, pić rano , a nawet z synem). Pojawiające się zainteresowanie moim prawdziwym Ja, wyłaniająca się głębia relacji międzyludzkich, ruch w stronę wolności pozbawionej standardów i ideałów narzuconych przez społeczeństwo, trzymały mnie w terapii po zniszczeniu we własnej głowie idealnego obrazu mnie. Wtedy dotarło do mnie, że kryteria mojej doskonałości wcale nie są moje, że ideał jest zamrożoną ilustracją tego, jak jestem wygodny dla społeczeństwa. Że najlepszą rzeczą, jaką dla siebie zrobiłam, było pójście na psychoterapię, odnalezienie prawdziwego siebie, cholernie fajne, ale niewygodne, ale dzięki temu prawdopodobnie żyję! Jaką lepszą wersję siebie budujesz? PS Przypomnę, że pomagam w odnalezieniu prawdziwego, żywego siebie) PPS A teraz też piję szampana rano, kiedy mam na to ochotę :)