Od autora: © <a href=" Василий Александровичta miłość wydaje się być niesamowitą rzadkością, iluzją. Rzeczywistością naszego życia jest wyobcowanie, oderwanie, całkowita obojętność i samotność osoby, a jedyną drogą do przezwyciężenia tego jest miłość.!!Tylko w miłości człowiek staje się osobą w pełnym tego słowa znaczeniu.!!Miłość jest stan, w którym człowiek może czuć i doświadczać swojej absolutnej niezbędności. Zakochany człowiek może poczuć sens swojego istnienia dla drugiego i sens istnienia drugiego dla siebie. Miłość pomaga człowiekowi manifestować się, identyfikować, zwiększać, rozwijać w nim dobro, pozytywne, cenne. Jest to najwyższa synteza sensu ludzkiej egzystencji. Tylko kochając, oddając się drugiemu i wnikając w niego, odnajduję siebie, odkrywam siebie, odkrywam nas oboje, odkrywam osobę (Erich Fromm). * Miłość jest środkiem socjalizacji człowieka, włączając go w system stosunków społecznych. Pedagogiczny słownik encyklopedyczny, wyd. B.M. Bim-Bada (rektor URAO) interpretuje miłość jako „najwyższe uczucie, objawiające się głębokim emocjonalnym przywiązaniem człowieka do drugiej osoby lub spersonalizowanego przedmiotu”. Bez tego głębokiego uczucia i zainteresowania niemożliwe jest poznanie innych. Po co? Dlatego problemy w tym najważniejszym obszarze prowadzą do problemów we wszystkich obszarach interakcji człowieka ze światem. Miłość pozwala zobaczyć perspektywę, otwiera wyjątkowe możliwości osoby, którą kochasz. Miłość to jedyny sposób, aby zrozumieć drugiego człowieka w jego najgłębszej istocie (Erich Fromm). Tylko w miłości i przez miłość człowiek staje się osobą. Bez miłości jest istotą niekompletną, pozbawioną prawdziwego życia i głębi, niezdolną do skutecznego działania i adekwatnego zrozumienia innych i siebie. * Miłość to najwyższy stopień świadomości siebie jako jednostki i najwyższy stopień zanurzenia w drugim (Rollo May). Służąc sprawie lub kochając drugiego człowieka, człowiek spełnia się – potwierdza Viktor Frankl. Im bardziej oddaje się sprawie, tym bardziej oddaje się partnerowi, tym bardziej jest ludzki i tym bardziej staje się sobą. Tak naprawdę może on realizować się tylko w takim stopniu, w jakim zapomina o sobie. * Pragnienie fuzji międzyludzkiej jest najpotężniejszym pragnieniem człowieka. To jest najbardziej podstawowa atrakcja, to jest siła, która sprawia, że ​​członkowie rasy ludzkiej, klanu, rodziny, społeczeństwa trzymają się razem. Nieosiągnięcie tego prowadzi do zniszczenia siebie i innych. Nie każde osiągnięcie fuzji międzyludzkiej można nazwać miłością. Fuzję można osiągnąć na różne sposoby. Dojrzała miłość jest aktywną siłą w człowieku, siłą burzącą mury oddzielające człowieka od sąsiadów; co jednoczy go z innymi; miłość pomaga mu przezwyciężyć poczucie izolacji i samotności; jednocześnie pozwala pozostać sobą, zachować swoją integralność.!! Potrzeba miłości.!! „Przez ponad czterdzieści lat przyjmowałem i słuchałem ludzi w każdym wieku i o różnym statusie społecznym, którzy powierzali mi swoje nadzieje i lęki... Teraz, po wielu latach, jasno uświadomiłam sobie jedną prawdę: istnieje powszechna potrzeba miłości... Bez miłości ludzie po prostu nie mogą żyć, muszą ją przyjąć, bo inaczej zginą. (Uśmiechnięty Blanton). * Pragnienie znalezienia i spełnienia prawdziwej miłości jest wpisane w samą istotę człowieka. Potrzeba ta jest charakterystyczna dla każdego człowieka od wczesnego dzieciństwa. Normalne zaspokojenie tej potrzeby prowadzi do rozwoju zdolności kochania. Od kołyski aż do końca życia wszyscy szukamy kogoś, kto nas pokocha i kogo my potrafimy kochać. I rzeczywiście miłość jest po prostu konieczna, jest niezbędna. Bez niej tracimy chęć do życia, osłabiają się nasze zdolności umysłowe i energia fizyczna, spada opór, zanika sens tego, co robimy i po co żyjemy. Wszystko to ma ogromny wpływ na nasze zdrowie fizyczne. Niezaspokojone pragnienie ludzkiej miłości nie zapewni nam pokoju. I silniejszystaramy się odciąć od tego, tym trudniejsze staje się nasze życie. Miłość jest siłą, która porusza świat i jeśli nie zaspokoimy naszej potrzeby miłości, ucierpi na tym wszystko w naszym życiu. (Dantego). * W życiu każdego człowieka zdarzają się chwile bliskości i jedności z innymi, które podsycają jego aspiracje do innych. W chwilach intymności człowiek doświadcza zupełnie szczególnego stanu – kiedy nagle znika czas i wszystko, co tymczasowe, nagle znika, a wieczność zdaje się dotykać duszy. Osoba w okresach dotknięcia miłości opuszcza łańcuch przestrzeni i czasu; pozostaje tylko jedno uczucie największej siły i łaski. Takie przebłyski miłości pozostawiają jaśniejszy ślad niż miliony jego myśli, koncepcji, nawyków, uczuć i wspomnień. * Istnienie jest niepełne i niestabilne, jeśli nie nosi w sobie pragnienia czegoś poza swoimi granicami. Miłość to więź między ludźmi. Tam, gdzie pojawia się takie połączenie, życie pojedynczego człowieka wyrasta z ram jego własnej, skończonej, ograniczonej egzystencji. Żyjąc wśród ludzi, człowiek uczy się kochać, rozumiejąc całą swoją istotą nie tylko konieczność i nieuchronność drugiego człowieka, ale także głęboki sens i łaskę tego faktu: istnienia drugiego człowieka. * Wszyscy pragniemy miłości, a jej potrzeba jest nieograniczona; czasami wydaje się, że nigdy nie będzie nam dość. W istocie od miłości zależy nasze dobro. Pod wpływem jej życiodajnej mocy jesteśmy w stanie przetrwać najbardziej gorzkie momenty życia, znieść obelgi i okrucieństwo. Miłość ma największą wartość także dlatego, że jest jednym z najpotężniejszych źródeł pozytywnych emocji, przyjemności, radości i radości. A znaczenie pozytywnych emocji jest trudne do przecenienia. Zachęcają, mobilizują, a z drugiej strony łagodzą skutki życiowych prób.!! Sztuki miłości. Miłości trzeba się uczyć.!! Ta sztuka, jak Erich Fromm nazywa miłość, wymaga od człowieka pewnych kosztów psychologicznych. Jeśli chcę opanować sztukę miłości, muszę patrzeć na świat obiektywnie, rozwijać „umiejętność widzenia ludzi i rzeczy takimi, jakimi są, obiektywnie, i umieć oddzielić ten obiektywny obraz od tego, na który wpływ mają własne lęki i pragnienia.” Zdolność do obiektywnej oceny to postawa emocjonalna wynikająca z rozumu, postawa skromności. * Miłość jest działalnością ludzką i można się w niej nauczyć każdej aktywności i twórczo ją ulepszyć, daje to gromadzenie doświadczenia, przyswajanie doświadczenia ludzkości, wiedza, badania, próby i błędy, eksperymenty, odwaga. Kreatywni ludzie zwykle nie czekają na inspirację, ale ustawiają się i doprowadzają się do tego stanu. * Ważne jest, aby myśleć o miłości jako o pozycji życiowej. Fenomen miłości nie ujawnia się jedynie w ramach relacji z drugim człowiekiem, kojarzonej z uczuciami i emocjami; miłość jest czynną działalnością, ciągłą pracą, opartą na egzystencjalnej potrzebie kontaktu z drugim człowiekiem. * Intensywność i jakość miłości można wyjaśnić i określić zdolnością do kochania. Człowiek kocha, ponieważ nie może powstrzymać się od miłości. Podobnie jest z tymi, którzy nie kochają. Kochanka przepełnia ogromna energia wymagająca wyzwolenia; znajduje się w stanie miłości, w którym nie tylko tworzy siebie jako osobę, ale także pomaga tworzyć innych. Dlatego dla osoby, która umie kochać, nie będzie problemu z wyborem godnego partnera. W tym sensie miłość do bliźniego, do osoby, jest twórczością, promieniowaniem twórczej energii. Miłości nie da się wytłumaczyć fizycznymi, fizjologicznymi czy psychologicznymi warunkami ludzkiej egzystencji. Nie ma żadnych praw natury, według których powinniśmy się kochać. Człowiek kocha jako istota metafizyczna, gdy wznosi się ponad swój naturalny żywioł. * Najcenniejszą rzeczą, jaką jedna osoba może dać drugiej osobie, jest oddanie siebie, najcenniejszej rzeczy, jaką posiada. Daje mu to, co w nim żywe, daje mu radość, zainteresowanie, zrozumienie, wiedzę,jego humor, jego smutek - wszystkie doświadczenia i wszystkie przejawy tego, co w nim żyje. Tym darem swojego życia wzbogaca drugą osobę i zwiększa jej poczucie witalności. W akcie dawania coś się rodzi i obie osoby zaangażowane w ten akt są wdzięczne życiu za to, co rodzi dla nich obojga. Bezsilność to niezdolność do wzbudzenia miłości. Relacje rodzicielskie w ogromnym stopniu wpływają na zdolność kochania. Każdy człowiek pragnie kochać i być kochanym oraz mieć szczęśliwą rodzinę. Istnieją jednak pewne nieświadome mechanizmy ukształtowane w dzieciństwie, które w ogromnym stopniu wpływają na postrzeganie otaczającego nas świata. Dlatego dziecko, które nie było kochane przez rodziców, zawsze uważa się za niegodne miłości i trudno mu zrozumieć, że jego rodzice mogą mieć wadę w zdolności kochania. Dla małego dziecka cały świat relacji międzyludzkich reprezentują rodzice lub osoby je zastępujące. * Trudno zaprzeczyć, że wiele problemów społecznych ma swoje źródło w negatywnych czynnikach wynikających z konfliktów małżeńskich i rozpadu rodziny. My, sami tego nie zauważając, uczymy się być mężem lub żoną od naszych rodziców, już od wczesnego dzieciństwa przejmując ich wzorce zachowań i stereotypy dotyczące relacji. W dorosłym życiu nadal żyjemy zgodnie z tymi „instrukcjami rodziców”, nie zdając sobie z nich sprawy i rzadko zauważając ich przejawy. Z wzajemnych relacji naszych rodziców uczymy się, jak odnosić się do osoby obok nas. James McHale, profesor psychologii klinicznej na Uniwersytecie Clark, mówi: „Najlepsze dzieci to te, które czują ciepło rodziców nie tylko wobec nich, ale także wobec siebie nawzajem”. * Dziecko postrzega i przejmuje nie to, co rodzice starają się mu wpoić w „chwilach wychowania”, ale ich postawę wobec ludzi, siebie, życia i do tego podświadomą postawę. Jeśli dorosły człowiek później uwierzy (na skutek swoich negatywnych doświadczeń z przeszłości), że miłość nie istnieje, to nie będzie jej w życiu tej osoby. Jeśli wierzy, że w takim świecie nie da się być szczęśliwym, to będzie nieszczęśliwy (dopóki nie przemyśli swoich poglądów). Nic dziwnego, że mówią: jeśli chcesz być szczęśliwy, bądź szczęśliwy. * Miłość i szacunek do samego siebie nie mogą pojawić się znikąd. Tak jak dziecko nie może mówić, jeśli nie słyszy mowy innych ludzi, tak nie nauczy się kochać – ani siebie, ani innych, jeśli sam nie będzie kochany, jeśli na swojej drodze życiowej nie spotka ludzi, którzy potrafią dając ludzkie ciepło. Kochać swoje dzieci w taki sposób, aby nauczyć je kochać świat, jest zadaniem bardzo trudnym, ale właśnie to jest głównym celem rodziców w stosunku do swoich dzieci. Tylko pod warunkiem dobrej jakości miłości rodzicielskiej można pomóc dziecku w przyswojeniu wszelkich dotychczasowych doświadczeń ludzi żyjących na Ziemi, nie tłumiąc przy tym potencjału twórczego nowego człowieka. * Społeczeństwo ludzkie, pomimo tysięcy lat rozwoju kulturalnego, nie nauczyło się zapewniać dobrostanu psychicznego każdemu ze swoich członków. A to dobrostan zależy od klimatu psychologicznego środowiska, w którym rośnie, żyje i pracuje. A także z bagażu emocjonalnego zgromadzonego w dzieciństwie. A klimat psychologiczny w rodzinie zależy od zdolności samych rodziców do okazywania miłości i ludzkiego ciepła sobie nawzajem i swoim dzieciom. Potrzeba otwartej i wspierającej komunikacji, dotyku i innych oznak uwagi i miłości może zostać niezaspokojona i prowadzić do cierpienia i destrukcyjnych emocji. * Oto, co mówi rosyjska profesor psychologii Julia Gippenreiter: „Ogólne prawo jest tutaj proste: w dzieciństwie dowiadujemy się o sobie jedynie ze słów i postaw bliskich nam osób. W tym sensie małe dziecko nie ma swojej wizji wewnętrznej obraz buduje się z zewnątrz; prędzej czy później zaczyna postrzegać siebie tak, jak widzą go inni. Jednak w tym procesie dziecko nie pozostaje bierne. Istnieje inne prawo wszystkich żywych istot: aktywnie szukaj tego, od czego zależy przetrwanie postawa wobec siebie jest podstawą przetrwania psychicznego, a dziecko nieustannie jej szuka, a nawet o nią walczy..