Rosja może nie jest już najbardziej czytającym krajem na świecie, ale nadal mamy wielu ludzi, którzy czytają. O ile wcześniej kobieta miała przeczytać książkę „o smacznym i zdrowym jedzeniu” albo historie, które mogłyby posłużyć za scenariusz do tradycyjnego indyjskiego filmu, to teraz księgarnie przepełnione są literaturą, od której mężczyzny „swędzi go głowa” ... Powód tego swędzenia jest całkiem zrozumiały, nie wiem, czego wydawca szukał miejsca przed wydaniem książki zatytułowanej „Bitchology” lub, powiedzmy, „Człowiek i metody jego szkolenia”, ale ów człowiek ręce zaczynają swędzieć od rozmowy z takim wydawcą jak mężczyzna. Niejednokrotnie żartowano na temat kobiecych dialogów, ale o czym rozmawiają mężczyźni przy piwie lub w przerwie meczu piłkarskiego? Wiadomo, że nie chodzi tu o książki, ale o kobiety. Kobiety to ulubiony temat mężczyzn! Ile książek i wierszy napisali mężczyźni o sprzecznej naturze kobiet. Ale „był lub jest „Ten” – to ciekawe pytanie, prawie jak w przypadku autora „Alicji w Krainie Czarów” Lewisa Carrolla, był tam, czy nie? A może został wymyślony przez Charlesa Ludwidge’a Dodgsona? Czy autor wymyślił autora, aby później o nim zapomnieć? Paradoks?! Oczywiście, jak wiele rzeczy w naszym życiu... O Carrollu czy Dodgsonie kiedy indziej, ale tym razem będziemy kontynuować opowieść o naszej Bohaterce, która została najpierw wymyślona, ​​a potem wolała, żeby o niej zapomniano. O kim więc mówimy? Oczywiście o głównej feministce - pierwszej kobiecie, a ty na próżno myślałeś o Ewie, z jej wątpliwą obrazą z punktu widzenia feminizmu. Nasza bohaterka nie znalazła nawet miejsca w głównej książce, z którą większość ludzkości jest tak zajęta. Nie, nie mówię o Kama Sutrze, ale o Biblii. Każda osoba dumna ze swojej lektury i wykształcenia, zapytana o pierwszą kobietę, z dumną twarzą teologa, odpowie, że była to Ewa i będzie się mylił... Och, Ewo, cudowne stworzenie! Uwieczniony w literaturze i nieśmiertelnym malarstwie ze względu na swoje piękno i podatność na pokusę zdobywania. Co może być bardziej nowoczesnego? Rzadko zdarza się dzisiejszy mężczyzna, który nie wyrzucał swojej połowie tego, że roztrwonił to, co zarobił „w pocie czoła”, pamiętając o Biblii, za przekleństwo takiego życia i „jej matki” za jej wychowanie, patrząc jego oczami za „przeklętą literaturę współczesną” i przywoływanie w myślach swoich dziewczyn, „które mogły w niej zainspirować takie myśli”, krzycząc o jego matce i zasadach budowania domów (dla zainteresowanych nie dałem zestawu starożytne zasady życia małżeńskiego „Domostroy”, ze względu na objętość, można je znaleźć w Internecie, szczególnie leniwym mogę przesłać osobiście :-) ). Tak, małżeństwo to naprawdę dziwne zjawisko; jest jak forteca – ci, którzy w środku marzą o wyrwaniu się z niego, i ci, którzy na zewnątrz starają się do niego dostać... Ale stopniowo namiętności między małżonkami słabną, jak podaje zwykła argumentacja. droga do czułości i czule nazywania żony „krwiopijką” „Mąż podchodzi do telewizora i spokojnie możemy się domyślić, kto był „tym jedynym” i dlaczego żona jest „krwiopijcą”? Czy nie widzieli filmu Copaula, który popularnie pokazuje, że „Naczelny Krwiopijca” to mężczyzna? Może i widzieli, ale pamięć mocno osadzona w genach, zwana przez Junga archetypami, podpowiada nam, że trzeba szukać Kobiety. Ale który dokładnie? Nie ma jej w Biblii, wiadomo, że piramidy milczą, a szlachetni rabini wstydzą się wymawiać jej imię, chociaż znając starożytność i mądrość narodu żydowskiego, można się domyślić, że WIEDZĄ WSZYSTKO! Nie wnikając w „piątą kolumnę” Władimira Nabokowa, zwłaszcza że została ona już całkowicie zniesiona, zacznę od słów Lilith, która go wychwalała: umarłam. Gorące jawory i okiennice tańczyły z Aeolusem na zakurzonej ulicy. Szedłem i szły fauny, a w każdym faunie wyobrażałem sobie, że rozpoznaję Pana: „Dobrze, wydaje mi się, że jestem w niebie”. Osłonięta od słońca, z błyszczącą czerwoną pachą, naga dziewczyna z lilią rzeczną w lokach stanęła nagle w drzwiach, szczupła jak kobieta, a jej piersi czule kwitły - i przypomniałam sobie wiosnę ziemskiej egzystencji, kiedy z tyłu olchę przybrzeżną widziałem bardzo blisko, jakby córeczka młynarza wyszła z wody, cała złocista, z mokrą brodą między nogami. A teraz, w tym samym fraku, w którym wczoraj mnie zabito, z uśmiechem drapieżnego biesiadnika, podszedłem do mojej Lilith. Przez ramię z zielonym okiemSpojrzałem - a moje ubranie zajęło się ogniem i od razu zamieniło się w popiół. Z tyłu stała kudłata grecka sofa, na stole wino, granaty i dowolnie pomalowana ściana. Dwoma zimnymi palcami, dziecinnie biorąc mnie za płomień: „Tutaj” – powiedziała. Bez przymusu, bez wysiłku, tylko z przewrotną powolnością rozłożyła przede mną kolana jak skrzydła. A odrzucona do tyłu twarz była uwodzicielska i wesoła, a wściekłym uderzeniem lędźwi przeniknąłem w niezapomniane. Wąż w wężu, naczynie w naczyniu, dopasowane do niego, wśliznąłem się w nim, w narastającym swędzeniu widać już nieopisaną rozkosz - gdy nagle z łatwością szarpnął się do tyłu i zaciskając nogi, unosząc jakąś zasłonę, Otuliłam się nim po biodra i pełna sił, już w połowie drogi do błogości, zostałam z niczym i pędzona i zataczana przez dziwny wiatr. „Wpuść mnie” i krzyknął, zauważając z przerażeniem, że znowu stoję na ulicy, a obrzydliwie beczące dzieci patrzą na moją buzdygan. „Wpuśćcie mnie” i rudowłosi ludzie o kozich nogach wciąż się mnożyli. „Wpuść mnie, bo inaczej zwariuję!” Drzwi milczały. I na oczach wszystkich boleśnie rozlałem ziarno i nagle zdałem sobie sprawę, że jestem w piekle. Berlin, 1928 Ale czy Nabokovowi można ufać? A jeśli znowu to wszystko wymyślił? Przecież za swoje wynalazki otrzymał nagrodę literacką! Tak, ale istnieje rzeczywistość, która istnieje nawet wtedy, gdy przestaniemy w nią wierzyć... Wiara to coś, co nie spieszyło się, aby wylecieć z puszki Pandory (dla tych, którzy nie wiedzą, kim jest Pandora, zobacz poprzedni artykuł, czyli poniżej). Wiara to coś, co nie dla każdego jest takie samo... Aby wierzyć niektórym księgom, a innym nie, zadzwonili do nas komuniści, potem przybysz ze Stawów Patriarchalnych, mówiąc: „...powinniście wiedzieć, że absolutnie nic z tego, co jest napisane w ewangeliach, nigdy tak naprawdę się nie wydarzyło, a jeśli zaczniemy odnosić się do ewangelii jako do źródła historycznego...” Możesz mi nie wierzyć, ale teraz prawie niemożliwe jest znalezienie kobiety, przynajmniej w myślach, która nie uważałaby się za feministkę. Niewiele osób czytało Simone de Beauvoir, chociaż dorastało nowe pokolenie feministek, czytając ją, uważając ją za Biblię. Choć mam wielki stosunek do jej twórczości i autorytetu jej męża Jeana-Paula Sartre’a, pod którego wpływem jej książka mogła ujrzeć światło dzienne, nie znalazłam w niej ani słowa o ideologicznej pramatce feminizmu (od francuska femme - kobieta) Lilith. I nie mając nadziei na zdobycie chociaż kilku liści z jego literackiego wieńca honorowego, próbowałem trochę oświecić czytelników Runeta, kto był pierwszą kobietą i założycielką feminizmu, który znów stał się popularny, choć nabrał nieco demonicznych form . Mężczyźni wolą blondynki – stwierdziła Norma Jeane (Marylin Monroe) i stworzyli ją z żebra – kości, w której nie ma mózgu – komentują mężczyźni – tego im potrzeba, chcę dodać! Mężczyzna nie chciał widzieć obok siebie takiej kobiety jak on, dlatego w Biblii nie było wzmianki o Lilith; woleli zostawić jedynie Ewę i jej obrazę, aby jak najczęściej przypominać kobiecie o jej zepsuciu i słabości . Żydzi postąpili mądrzej, nie zgrzeszyli przeciwko historii, po prostu zakazali czytania księgi mówiącej o Lilith. A ja, podobnie jak Ewa, sięgnąłem po „zakazaną księgę” Zohar, kto się boi, nie powinien czytać dalej! :-) (Zohar - „Księga Promienia”, jedna z głównych ksiąg Kabały, nauki Żydów uznane za tajne) i oto co udało mi się tam przeczytać: Lilith była pierwszą kobietą. Bóg stworzył ją wraz z Adamem z gliny i ożywił ją swoim tchnieniem. I dlatego była równa Adamowi. Nazywana jest tą, która „porodziła duszę Adama”, który do tej pory nie miał duszy. Lilith skosztowała owocu wiedzy (a więc kto faktycznie pierwszy skosztował owocu, nie Ewa...), ale nie umarła, ale przekonała się, że „pożądanie jest słodkie”. Dzięki tej wiedzy staje się wymagająca i kłóci się z Adamem, nie chcąc pozostać w pozycji leżącej podczas stosunku. Zaprasza Adama do zamiany miejscami. Adam odmawia. Podczas kłótni Lilith popełnia grzech – wymawia imię Boga. Powiedziawszy „shem ha-meforash”, sekretne imię Wszechmogącego, Lilith wzniosła się w powietrze i odleciała od Adama. Wtedy Adam modlił się do Boga ze skargą dotyczącą swojej uciekającej żony. Wszechmogący posłał po trzech aniołów, znanychpod nazwami Snui, Sansanui i Sanglaf. Nad Morzem Czerwonym złapali Lilith, która stanowczo odmówiła powrotu do męża. Następnie zabrano fizyczne ciało Lilith, pozostawiając jedynie ducha, a Bóg uczynił Adama nową żoną. Jednak Adam nadal nie był szczęśliwy. – Dlaczego ona jest głupia? On pyta. „Aby mogła cię tolerować” – odpowiedział mu Stwórca. Zapożyczając tę ​​legendę, chrześcijanie wyobrażali sobie Lilith – „Tą, która powiedziała nie” i zaczęli ją przedstawiać jako wiedźmę, królową, czarny księżyc (po hebrajsku „Leila” oznacza „noc”), dziewczynę demona Samaela. (Na niektórych średniowiecznych rycinach katolickich Lilith jest przedstawiona z pochwą na czole (podczas gdy róg na czole jednorożca symbolizuje fallusa)). Lilith jest zwiastunem nieudanej próby odnalezienia Jaźni przez Ewę (która jest tym bardziej uległa, że ​​jest zbudowana z żebra Adama). Jeśli myślałeś, że Bóg ukarał tylko Adama i Ewę za nieposłuszeństwo, to potraktował Lilith jeszcze gorzej. Lilith, teraz pozbawiona ciała, nie pozbyła się cielesnych pragnień i zmuszona była nocami ukazywać się mężczyznom, aby pić ich „sok życia”. Otóż ​​wyznawca chrześcijaństwa B. Stoker, autor sztuk teatralnych dla teatrów prowincjonalnych, desperacko chcący zdobyć sławę i jakoś zarabiać na pisaniu, uczynił Lilith mężczyzną. Homoseksualizm nie był w tamtych czasach tak popularny i był zmuszony nagrodzić swojego „świeżo upieczonego demona” (Draculę) objawami porfirii – ciężkiej choroby dziedzicznej z niesamowitymi objawami światłowstrętu i pociągiem do picia krwi. Tak więc Lilith pozostała w pamięci tylko kilku wtajemniczonych, nawet Fausta, który, jak mu się wydawało, wiedział wszystko, nie znał Lilith: Faust Kto tam jest? Mefistofeles Lilith. Faust Na moje pytanie proszę o bezpośrednią odpowiedź. Kto? Pierwsza żona Mefistofelesa Adama. Cały jej strój wykonany jest z warkoczy. Uważaj na jej włosy: tą fryzurą zrujnowała niejedną nastolatkę. Faust Siedzą dwaj. Ja idę do młodego, a ty do drugiego, szarego. Mefistofeles Przedstawmy się im już teraz i zaprośmy do tańca. Faust (taniec z młodą kobietą) Widziałem we śnie jabłoń. Zakochałam się w dwóch dojrzałych jabłkach w soku na gałązce. Wspiąłem się za nimi na gałąź. Piękna Ewa Matka zaszczepiła w Tobie pasję zbierania jabłek w sadach i kradzieży. Po tej stronie płotu też mam jabłka. Mefistofeles (tańczący ze staruszką) Miałem dziwny sen. Pień drzewa został rozcięty. Kora została tak złożona, że ​​dziura przypadła mi do gustu. Stara to kochanka z końską nogą, ty jesteś biurokratą. Przygotuj odpowiedni kołek, aby uzdrowić pusty pień. Proctophantasmist (Assseer) Przeklęta, bezmózga horda! Wydaje się, że zostało to wszechstronnie udowodnione: duchy nie mają kończyn. Jak więc możesz chodzić w kotylionie? Piękna (taniec) Dlaczego tak się wściekł na nasz niewinny bal? Faust (taniec) Jest zazdrosnym człowiekiem i głupcem, więc tu jest. On jest po prostu głupi, jak dwa plus dwa równa się cztery i wszystko mu nie pasuje, taka sprzeczka. Tylko w plotkach znajduje smak, A on sam jest jakby chodzącym komentarzem Do czynów, słów, rzeczy, każdego stworzenia, Do tego, że kręcę się z Tobą w parach. Proktofantasmista Czy nadal tu jesteś? W końcu mówiłem: zgiń! W naszym oświeconym wieku jestem zbyt cichy. W przyrodzie nie ma kikimor i shishigów! Dlaczego tłoczycie się w tym labiryncie i w Tegel na moich strychach Osiadając w postaci brownies? Piękno, jak oni tolerują takich nudnych szkodników! Proktofantasmista Ja, duchy, powiem wam to w twarz: Dziś nie wygrałem, Ale kiedyś przyjdę znowu I wtedy położę wam kres! Taniec trwa. Nie będę szczędził ani sił, ani dni, Aby zniszczyć poetów i diabły. „Minął wiek XV i Jezus powrócił. Pojawił się w Hiszpanii, na ulicach Sewilli. Jego przyjścia nie zwiastowały fanfary, chóry aniołów, nadprzyrodzone cuda czy niesamowite zjawiska na niebie. Nie, pojawił się „po cichu” i „niezauważony”. A jednak przechodnie szybko Go rozpoznali, nieodparcie rzucili się ku Niemu, otoczyli Go i poszli za Nim. Pokornie chodził wśród nich z cichym uśmiechem „nieskończonego współczucia”, wyciągnął do nich ręce, pobłogosławił ich i jakimś cudem starzec z tłumu, niewidomy od dzieciństwa, odzyskał wzrok. Ludzie płakali i całowali ziemięu Jego stóp, a dzieci rzucały przed Nim kwiaty, śpiewały i wykrzykiwały Mu hosanna. Zatrzymał się na werandzie katedry, do której wnoszono zapłakaną otwartą białą trumnę dziecka. Leżała w nim, obsypana kwiatami, siedmioletnia dziewczynka, jedyna córka szlacheckiego mieszczanina. Podburzona przez tłum niepocieszona matka zwróciła się do Nieznajomego i zaczęła Go błagać, aby wskrzesił jej zmarłe dziecko. Procesja ustała, trumna upadła na werandę u Jego stóp. „Dziewczyno, wstawaj!” – powiedział cicho, a dziewczyna natychmiast usiadła i rozglądała się z uśmiechem, otwartymi, zdziwionymi oczami, wciąż trzymając w dłoniach bukiet białych róż, z którym leżała w trumnie. Cud ten zaobserwował sam Kardynał Wielki Inkwizytor, który przechodził obok katedry ze swoją strażą – „prawie dziewięćdziesięcioletni mężczyzna, wysoki i prosty, o pomarszczonej twarzy, z zapadniętymi oczami, ale z których wciąż płynął blask świeciło jak ognista iskra.” Przerażenie, jakie wzbudził w ludziach, było tak wielkie, że pomimo tak wyjątkowych okoliczności tłum natychmiast rozstąpił się przed strażnikami, gdy ci, wykonując cichy rozkaz starego prałata, wśród nagłej śmiertelnej ciszy, położyli ręce na obcego i zabrał Go do więzienia. Tak zaczyna się Przypowieść o Wielkim Inkwizytorze F. M. Dostojewskiego, mniej więcej samodzielna, dwudziestopięciostronicowa narracja zawarta na ponad 800 stronach „Braci Karamazow”, opublikowanych po raz pierwszy we fragmentach w moskiewskim czasopiśmie w latach 1879–1880. . Wielki Inkwizytor Dostojewskiego dźwiga na swoich barkach bolesny i wyczerpujący obowiązek – utrzymania porządku cywilnego, ugruntowania władzy Kościoła, założonego w imieniu tego, którego właśnie był gotowy wysłać na egzekucję. Wie, że Kościół założony w imię tego człowieka jest ostatecznie niezgodny z naukami samego tego człowieka. Wie, że Kościół stał się autonomiczną siłą, ustanawiającą i zarządzającą prawami, że nie oddaje już Cezarowi tego, co należy do Cezara, ale uzurpuje sobie to, co jego i rządzi swoim królestwem. Wie, że pełni rolę strażnika i założyciela tego królestwa. Wie, że edykty i rozporządzenia, które ogłasza w tym charakterze, niewątpliwie sprowadzą na niego to, co według jego własnej teologii będzie jego wiecznym potępieniem. Jednym słowem rozumie, że Służy! A jego służba, jak mówią, jest niebezpieczna i trudna. Ganić! Każdy jest pewien, że jego moralność jest jedyną słuszną i wszelkimi sposobami stara się jej bronić. Dobrze, że Inkwizycja należy już do przeszłości i kobietom nie zarzuca się już „stosunków z diabłem”: „Według teologa Tatiana z II w. ciało diabła i demonów składa się z powietrza lub ognia. Będąc niemal cielesnym, diabeł i jego pomocnicy potrzebują pożywienia, a Orygenes twierdzi, że łapczywie połykają dym ofiarny. Są mentalnie i fizycznie bogatsi, utalentowani niż zwykły śmiertelnik i błędem jest zakładanie, uczy Tacjana, że ​​są to dusze zmarłych. Na podstawie położenia i ruchu gwiazd przepowiadają przyszłość, a także posiadają tajemną wiedzę, którą chętnie ujawniają kobietom (mianowicie kobietom!).” Inkwizycja odeszła, ale pojawiły się inne skrajności. Członkowie sekty „Habratz Kherse Heor Bocher” twierdzą, że czczą Lilith, ich potrzeba połączenia się z „Wielką Matką” objawia się w popełnieniu samobójstwa… Czy można to uznać za najwyższy przejaw ludzkiej miłości, nawet do bóstwa? „Bezpośredni, naturalny i konieczny stosunek mężczyzny do mężczyzny jest stosunkiem mężczyzny do kobiety” – powiedział Marks. – Z natury tej relacji jasno wynika, w jakim stopniu człowiek postrzega siebie jako przedstawiciela klanu, jako osobę; Stosunek mężczyzny do kobiety jest najbardziej naturalną relacją jednego człowieka do drugiego człowieka. To ukazuje, w jakim stopniu naturalne zachowanie człowieka stało się ludzkie, to znaczy, w jakim stopniu przejawy istoty ludzkiej stały się jego naturalną istotą, w jakim stopniu jego ludzka natura stała się jego własną naturą.” Marks, wielki idealista, będąc ateistą, wierzył.