Mamy nie krzyczą na swoje dzieci. Mężowie na żony nie krzyczą.... Od czasu do czasu od sąsiadów z piętra słyszę matkę krzyczącą falsetem na swoją 3-letnią córeczkę (ma już 3 lata i wrzeszczenie trwa nieprzerwanie) odkąd dziecko zaczęło wyrażać swoje potrzeby głosem). „Dlaczego krzyczysz, dlaczego krzyczysz…, zamknij się już!” A dziecko dalej bełkocze jeszcze głośniej, ma wrażenie, jakby to nie była „fontanna”, a zrobiło się jeszcze bardziej obraźliwe, aż do łez drugich, a nawet trzecich i takiego łkania w 3 strumieniach. A mama, przełamując nuty nienawiści, przez zaciśnięte zęby krzyczy: „Dość tego, nie mogę już tego robić, zamknij się…”. Można zrozumieć mamę, a raczej jej stan. W takich przypadkach mówią: „wstało”… . Ale nasze zrozumienie nie pomaga ani nie rozwiązuje problemu ani matki, ani dziecka. Pytanie pozostaje otwarte. Co powoduje, że reagujesz w ten sposób? Jak sobie z tym poradzić? ...A kiedy moja córka skończy 14 lat (o ile przeżyje), jej matka powie jej w sercu: „Położyłem życie moje na tobie i na tobie... epitet przypominający stworzenie czy coś w tym rodzaju)”…Rodzice będą starali się umieścić dziecko w ścisłych ramach, aby, że tak powiem, przywrócić je do granic ich, rodzicielskiego obrazu świata, jak sami chciałbym zobaczyć, przekonać go do rozsądku.... A córka zatrzaśnie drzwi, których rodzice lekkomyślnie nie zablokowali przed fatalną rozgrywką i tylko oni ją widzieli. Odejdzie do swoich – odrzucony, niezrozumiany, upokorzony, z esencją splamioną plwociną, zapędzony w kąt, gdy nie ma już nic do stracenia. Pójdzie tam, gdzie jest rozumiana, gdzie jej wewnętrzny świat jest dla kogoś przynajmniej interesujący, jej zainteresowania i hobby mają oddźwięk. Kiedy przynajmniej istotna prośba może zostać zrealizowana. Bez ryb, jak to mówią... I to całkiem poważnie... Ale może potoczyć się według innego scenariusza. Zależy od psychotypu. Z czasem przestanie płakać, stłumi swój protest, „pogodzi się” z rzeczywistością i marzy, że gdy już będzie miała dzieci, inaczej sobie z nimi poradzi. A czasem, gdy już zupełnie odejdziesz od zmysłów, przyjdą Ci myśli: „Zaraz umrę, a wtedy się dowiesz i będziesz tego żałować… (Tak wygląda samobójstwo.) Kiedy dorasta. w górę, spróbuje zrobić wszystko dobrze, będzie „dobrą dziewczynką” i odniesie sukces , przez całe dzieciństwo trenowała tę sztukę codziennie i wszystko wydaje się być z nią w porządku, ale to tylko nerwowy tik czasami przeszkadza i alergia nie pozwala jej żyć, a o psychosomatyce nie mogę nic powiedzieć. „..To tak nie leci nie gwiżdże w ten sposób.” To tylko 2 z wielu możliwych scenariuszy, ale rodzice, w 98% to, jak wasze dziecko przejdzie przez życie, zależy od was, wybierzcie metodę świat. Jak żyjecie? Jak bardzo zwracacie uwagę na siebie nawzajem i na swoje dzieci? Czy interesujecie się tym, czym interesują się Wasze dzieci, do czego dążą, kim chcą zostać.....A może narzucacie swoje? na nich obraz świata. Co powinni kochać, czego powinni się uczyć. Często kluczową frazą jest: „Nie dostałem tego jako dziecko, ale moje dziecko to zrozumie”. A większość rodziców nie interesuje się tym, czy dziecko tego chce, czy tego potrzebuje, czy nie. To tak jak ze szczepionkami: czy nie masz tych chorób? Nie ma problemu, zaszczepimy je za Ciebie! Podobnie jest z umiejętnościami i aspiracjami. Można go zaszczepić, jeśli jest to przynajmniej w jakiś sposób akceptowalne dla istoty i ciała. A jeśli nie? Przynajmniej zaszczepienie chorób zabija układ odpornościowy, a często nawet prowadzi do śmierci z powodu tego, czym zostali zaszczepieni. Czyli szczepienia na niewłaściwe wzorce zachowań i negatywne obrazy świata, które nie uwzględniają indywidualnych cech postrzegania rzeczywistości i podstawowych potrzeb, zabijają Odporność na depresję, melancholię, zaburzenia psychiczne,… na choroby psychiczne i samobójstwa Rodzice, bądźcie przyjaciółmi swoich dzieci, a nie dyktatorami. Musisz zaszczepić sposoby na pozbycie się negatywności, a nie samą negatywność, sposoby znajdowania pozytywności we wszystkim, na ile to możliwe. Ale za to ty.