Od autorki: Dziecko najbardziej potrzebuje Twojej miłości wtedy, gdy myślisz, że najmniej na nią zasługuje. Moje doświadczenie zawodowe potwierdza, że ​​przyczyna złych relacji między dziećmi a rodzicami w 80-90% tkwi w nich charakterystykę zachowań rodziców lub charakterystykę ich relacji z najbliższymi krewnymi. Z wyłączeniem przypadków psychopatologii, zarówno u dzieci, jak i rodziców. Ogólnie rzecz biorąc, jeśli Ty lub dziecko nie jesteście zarejestrowani u psychiatry, związek można naprawić. A jeśli stoisz, spróbuj złagodzić trudności. Na konsultacje zapraszam przede wszystkim rodziców dzieci, zwłaszcza tych małych, a dopiero potem dzieci. Jeśli rodzic jest mądry, spokojny i odporny na stres, wtedy jego dziecku łatwiej jest poradzić sobie z własnymi problemami. Dzieci bardzo subtelnie wyczuwają nastrój mamy czy taty, ale nie potrafią go poprawnie zinterpretować – przenoszą na siebie wszystkie uczucia rodzica. Jeśli rodzic jest zaniepokojony, jest to sygnał dla dziecka, że ​​coś jest z nim nie tak, jest w błędzie. Czasami nasze dzieci stają się nie do zniesienia - są niegrzeczne, nie przyjmują próśb, nie mogą nic zrobić na czas, kłócą się i brutalnie wyrażają swoje emocje. W odpowiedzi rodzice stają się zirytowani i próbują w jakiś sposób wpłynąć na swoje dzieci, aż do wymierzenia im kary fizycznej. Za tym wszystkim kryją się potrzeby, z których dzieci nie zdają sobie sprawy, a które starają się realizować w tak złożony, czasem sprzeczny sposób. Rodzice, przyjrzyjcie się bliżej. To, co zostało opisane, może wskazywać, że: Dziecko potrzebuje Twojej uwagi, za mało się z nim komunikujesz. Komunikujesz się, a nie pouczasz, mówisz tylko do rzeczy - „jadłeś?” i na tematy, które są dla niego interesujące, a nie dla ciebie. Znaczenie zakazów i kar nie było rozumiane przez dziecko i on odpowiada Ci w ten sam sposób. Dziecko nie jest w stanie samotnie poradzić sobie wewnętrznie z sytuacją, czuje się bezradne i zagubione, potrzebuje wsparcia. Dziecko nie ma jasno określonych granic tego, co mu wolno i próbuje je odnaleźć samodzielnie powiedz mu, że jest więcej zakazów niż to konieczne. Co dalej? Pamiętaj - uczucia dziecka są w każdym przypadku godne szacunku, podobnie jak Twoje uczucia. Słuchaj dziecka jak siebie, wyrażaj w odpowiedzi to, co się z tobą dzieje (nie zapominając, że jesteś dorosły) - to podstawa, na której buduje się twoją pełnoprawną relację z nim. Wypowiedz swoje własne uczucia związane z uczuciami dziecka działania, które doprowadzają Cię do szału, unikając oceniających stwierdzeń na temat jego osobowości. Podziel się swoim stanem, jeśli czujesz się źle lub jest Ci trudno w kontaktach z synem lub córką, nie ukrywaj tego. Mów językiem zrozumiałym dla wieku i cech Twojego dziecka. Naucz się żyć w codziennym życiu, nie oceniając przede wszystkim swojego dziecka i otaczających Cię osób. Narzekaj i chwal za pewne działania. Unikaj zarówno negatywnych (co z ciebie za partacz, jesteś głupi), jak i pozytywnych, niekonkretnych OCEN (jesteś mądry, jesteś świetny). Jedno i drugie niszczy odpowiednią samoocenę dziecka i programuje jego zachowanie. Przecież nie da się być w życiu 100% mądrym ani partaczem. Pamiętaj, że zalecenia psychologa NIE są narzędziem radzenia sobie z dzieckiem i NIE gwarantują braku konfliktów i absolutnego posłuszeństwa. Mają na celu zapewnienie porozumienia w tym, co konieczne i ważne oraz osiągnięcie wzajemnego zrozumienia. Ważne jest, aby Twój syn lub córka nauczyła się wyrażać siebie, swoje uczucia, swoje podejście do sytuacji i nie kumulować (jako dorosły) urazy i irytacji. Jeśli wyraźnie rozumiesz, że komunikując się z dziećmi, coraz częściej uciekasz się do poleceń, policzków i krzyków, odczuwasz rozpacz i bezradność, a wyładowujesz to na swoich bliskich - skonsultuj się z psychologiem. W końcu to ty najpierw musisz wyzdrowieć, zwiększyć pewność siebie i życia, a następnie rozwiązać narosłe problemy w relacji z dzieckiem.