Od autorki: Artykuł powstał we współpracy z psychologiem, terapeutką Gestalt Evgenią Izotovą. Kiedy poznałeś ukochaną osobę i zacząłeś się spotykać, życie wypełniło się jasnymi kolorami i nowymi emocjami. Oboje jesteście szczęśliwi, cieszycie się wspólnym życiem, a otaczający Was ludzie po prostu was podziwiają. Wydawać by się mogło, że tak powinno być zawsze. Prawdziwa miłość wytrzyma każdą próbę, pomyślałeś. I naprawdę wiele już razem przeżyliście, ale teraz jakby czegoś brakowało… Gdzie podziała się Twoja bajka? A co zrobić, jeśli niejasne poczucie niezadowolenia stopniowo narasta? Być może to jest Twoja historia, jeśli w związku z partnerem zaczęłaś zauważać następujące rzeczy: Martwisz się o niego, ciągle dzwonisz, pytasz o niego, a Twój obiekt miłości reaguje coraz bardziej irytująco. Czujesz się coraz bardziej winny, gdy Twój partner tak intensywnie troszczy się o Ciebie na co dzień, pragniesz wzajemnego ciepła, ale on nie wraca do domu lub unika spotkań. Wydaje Ci się, że Twój partner potrzebuje stałego dowodu Twojej miłości jak najlepiej się zachować, opiekując się nim, a on reaguje na to, mówiąc, że już go „złapałeś”. Twój partner jest taki dobry i uważny, ale ty już nie możesz znieść jego ciągłych „opiekuńczych” komentarzy. Kochasz go tak bardzo, ale stopniowo zmienia się w „niewdzięcznego brutala”. Twój partner zawsze nie ma wystarczającej opieki, jaką mu zapewniasz, w tym czasu dla niego, przez co czujesz niejasne poczucie winy i irytację z tego powodu. Dlaczego tak się dzieje? Faktem jest, że istnieje miłość, uczucie, przyciąganie. Istnieją jednak po prostu ogólne zasady i porozumienia, które są opracowywane z biegiem czasu. A miłość już tu jest - tylko tło wspierające związek i musisz je zbudować - opracuj „zasady własnego klasztoru” dla swojej pary. A kiedy jeden z partnerów tak bardzo troszczy się o drugiego, „otoczeni uczuciem” mogą czuć się winni i brak przestrzeni osobistej. A jeśli stale domagasz się uwagi, twój partner może po prostu nie być w stanie zapewnić jej w takich ilościach. Dlatego stopniowo zacznie odczuwać irytację i jeszcze bardziej będzie unikał komunikacji... Ważne jest, aby tutaj zrozumieć - czego tak naprawdę od siebie oczekujecie, gdy za bardzo się przejmujecie, żądacie uwagi, udzielacie rad? Jaka prawdziwa, głęboka potrzeba kryje się za Twoimi działaniami – czego Ci brakuje Na przykład, gdy brakuje Ci uwagi – co tak naprawdę chcesz uzyskać od swojego partnera poprzez tę uwagę? Może nie jesteś pewna jego miłości? A może czujesz się niespokojny, bo nie masz nic do roboty sam? A może boisz się, że jeśli nie będziesz zawsze razem, stracisz ukochaną osobę? Jeśli Twój partner ciągle udziela Ci „niepotrzebnych” lub „już jasnych” rad, warto wyjaśnić, w jakich sytuacjach uważa, że ​​nie potrafisz o siebie zadbać. Być może jest to jego strach o siebie, jeśli coś ci się stanie... Zawsze bardzo przydatne jest oddzielenie wyimaginowanego strachu od tego, co naprawdę się dzieje. Ale tego wszystkiego można uniknąć, jeśli nauczysz się negocjować. A to oznacza wyrażanie swoich uczuć i tego, co się z tobą dzieje, gdy twój partner zrobi coś w związku. Po prostu bardzo ważne jest, aby powiedzieć to od razu, a nie wtedy, gdy jesteś już „na granicy”, a on naprawdę „rozumie”. Na początku może się to też wydawać czymś nieprzyjemnym, zagrażającym intymności, czymś na granicy konfliktu. I nie jest łatwo przyznać się do tego, jak bardzo boicie się utraty siebie nawzajem. Albo że nie potrafisz ciągle sprostać wymaganiom partnera, a jednocześnie tak bardzo boisz się, że go urazisz. Ale podstawą, na której wasza miłość pozostanie na lata, jest wzajemne zaufanie. A przyznanie się do „porażki” w czymś oznacza bardzo duże zaufanie do partnera. I tak, przyznałeś się. Co dalej? Następnie możesz zacząć wypracowywać „ogólne zasady”. Jeśli Twojemu partnerowi trudno jest być z Tobą tak często, jak chcesz, możesz ustalić konkretną godzinę, dzień tygodnia, w którym na pewno będziecie razem, i to będzie pasować wam obojgu. Możesz nawet powierzyć.