Dlaczego w terapii konieczna jest praca z postacią ojca, a także z postacią matki. Jesteśmy w 50% ojcem i matką i nie możemy tej części przekreślić, wykluczyć, zapomnieć. Jesteśmy do nich podobni pod względem cech charakteru, budowy ciała, twarzy, mamy ich geny. Tego nie da się zmienić. Mamy też wewnętrzne obrazy ojca i matki – to tworzy nasze poczucie pewności, bezpieczeństwa, kompletności i wewnętrznego wsparcia. Postać ojca ma ogromny wpływ na: to, jak i czy w ogóle pojawiamy się w świecie, umiejętność mówienia o sobie, naszych najlepszych cechach, naszej wyjątkowości w społeczeństwie, możliwość zajęcia godnego miejsca, awansu, bezpieczeństwo i pewni, że czujemy, odwagę do działania, podejmowania ryzyka, pójścia własną drogą i nie bania się schrzanienia, a zatem, jak to wszystko wyraża się w formie materialnej - to pieniądze, własność, korzyści materialne, poczucie, że „ Jestem tego wszystkiego godna” i oczywiście prototyp mężczyzny w pobliżu dla dziewczynki i wzór męskiego zachowania dla chłopca. Dorastając, istnieją w nas postacie rodziców. A w terapii praca toczy się z nimi. I tutaj ważne jest nie tyle budowanie zdrowej relacji z tatą (jeśli taki istnieje), ale budowanie zdrowej relacji z tatą. Kiedy wypieramy się rodzica lub odwracamy się od niego, odwracamy się od części siebie. Rodzice stanowią fundament, na którym człowiek opiera się przez całe życie. A jeśli nie było jednego lub obojga rodziców, albo ich wykluczyliśmy, to dorastamy albo kulawi na jedną nogę, albo z ogólnym poczuciem „zawieszenia w pustce”, po prostu nie mamy na czym polegać. Tam, w dzieciństwie, nie ma nic do powiedzenia. tata reprezentował odrębny świat – nie tak jak mama. A jak wyglądał ten świat dla dziecka – tak postrzega go teraz dorosły. Jeśli tata nie chronił, nie wspierał, nie wierzył w Ciebie, to go nie było. Wtedy świat będzie wydawał się czymś strasznym, gdzie nie jest bezpiecznie, gdzie bardzo strasznie jest popełnić błąd - nikt cię tam nie ochroni. Jeśli w Twoim życiu nie było ojca lub był on nieobecny, był alkoholikiem, narkomanem, chorym psychicznie, okrutnym. Takie, że nawet teraz nie da się zbudować odpowiedniej interakcji z dorosłym – masz prawo się z nim nie komunikować, nie pomagać i nie czuć się zadłużonym. Bardzo często w trakcie lub po terapii nawiązuje się realna relacja z rodzicami, jednak nie jest to konieczne. Przywraca się wewnętrzny obraz rodzica, usuwa się demonizację lub idealizację, obraz zostaje zredukowany do obrazu bardziej realnego, „wystarczająco dobrego”, na którym można polegać. Nie ma ludzi, którzy są w 100% źli i w 100% dobrzy. Wszyscy jesteśmy wieloskładnikowi i wielostronni. A żeby przywłaszczyć sobie coś dobrego, musimy się smucić, wypłakać wszystkie złe rzeczy - żale, oskarżenia, oczekiwania, wyrazić całą złość, wypowiedzieć wszystko, co się narosło. Ważne jest, aby oddzielić obraz ojca i matki męża, bo roszczenia matki do ojca często pokrywają się jako mężczyzna, ale dla ciebie on jest w innej roli, ważne jest, aby zobaczyć, jaki był w rzeczywistości. I pamiętaj – nie robisz tego dla rodzica, ale DLA SIEBIE.!