Dzisiaj chcę kontynuować temat samooceny i przypomnieć 5 dość rozpoznawalnych klasycznych oznak, że z samooceną nie wszystko jest tak dobrze. 1. Zbyt duże zainteresowanie opiniami innych osób. Osoby z niską samooceną zadają pytanie: „Co o mnie pomyślą/powiedzą?”. Klasyczne pytanie, boleśnie znajome, prawda? To i inne mu podobni spowalniają ludzi w życiu na wszelkie możliwe sposoby. Niepewni, z reguły nie podążają za swoimi pragnieniami, ale bardziej dostosowują się do oczekiwań innych i stają się coraz bardziej nieszczęśliwi. Tacy ludzie mogą żyć w tej strategii zachowania przez dziesięciolecia lub całe życie. Idą do pracy, której nie lubią, są w niewygodnych związkach, które już dawno przestały mieć znaczenie, spotykają przyjaciół, z którymi od dawna nie mają nic wspólnego. I to niefortunne pytanie: „Co inni o mnie pomyślą lub powiedzą?” osoby o niskiej samoocenie są stale zorientowane na opinie z zewnątrz, a nie na własne pragnienia.2. Samokrytyka i samoanaliza Osoby z niską samooceną nieustannie odtwarzają w głowie nieprzyjemne chwile i/lub sytuacje z przeszłości. Toczą ze sobą wewnętrzne spory: powinni byli zrobić to inaczej, powinni zareagować inaczej, dlaczego nie powiedziałem ani nie zrobiłem czegoś takiego? I tak w nieskończoność... Czyli żyją przeszłością i nie chcą patrzeć w przyszłość. Ciągle karcą siebie i karcą siebie samych; nie dążą do zmian, wzrostu, rozwoju. Nie należy tego mylić z refleksją, kiedy wróciłeś do przeszłości, przeanalizowałeś, zaakceptowałeś doświadczenie, wyciągnąłeś wnioski, odetchnąłeś i ruszyłeś dalej.3. Pragnienie komfortu Bardzo często osoby o niskiej samoocenie stają się dla innych swego rodzaju „kamizelką”. Pragnąc sprawiać przyjemność, ukrywają potrzebę miłości, uwagi i uznania. Pozwalają innym naruszać swoje osobiste granice, nie wiedzą, jak ich bronić, nie wiedzą, jak odmówić, powiedzieć „nie”. Długo będą siedzieć i wysłuchiwać problemów i lamentów innych ludzi, marnując swój czas ze szkodą nie tylko dla ich czasu, ale i zdrowia psychicznego. Trudności w wyrażaniu swoich opinii Tacy ludzie starają się na wszelkie możliwe sposoby być niewidoczni i nie wyróżniać się z otoczenia. Przyciąganie uwagi wszystkich na siebie jest dla nich po prostu nie do zniesienia. Na przykład obrona swojego punktu widzenia jest dla nich niezwykle trudna. Wystąpienia publiczne, obrona projektu, negocjacje z partnerami, konieczność omówienia awansu czy wynagrodzenia staną się prawdziwym stresem (o ile w ogóle będzie to możliwe). Wolą odejść w cień, niż osiągnąć swój cel. Pragnę zauważyć, że nawet w towarzystwie bliskich i przyjaciół nadal wolą pozostać w cieniu. I jest mało prawdopodobne, że zaczną dzielić się swoją opinią, zwłaszcza jeśli jest ona sprzeczna z opinią wszystkich, aby przezwyciężyć te warunki, osoby o niskiej samoocenie poświęcają dużo energii, ponieważ pojawia się wewnętrzna nierównowaga między tym, czego chcą, a tym, co jest prawdziwe. Oprócz tego, że w opisywanych sytuacjach odczuwają dyskomfort, są też źli na siebie, bo nie zabrali głosu, nie bronili się.5. Ciągłe porównywanie się z innymi. Jak pisałem w poprzednim artykule, często właśnie porównywanie dzieci w dzieciństwie z innymi i często na ich korzyść może uruchomić ten mechanizm kształtowania się niskiej samooceny. A potem, jako dorośli, będziemy słyszeć od nich ciągłe narzekania, że ​​„Inni mają możliwości, a ja nie”, „Moja koleżanka z klasy może sobie na to pozwolić, bo ma jasny wygląd”, „Moja koleżanka mogłaby to zrobić, bo co.. Oznacza to, że tacy ludzie odwracają uwagę od siebie, swojego rozwoju na czynniki zewnętrzne lub sytuacje, nad którymi nie mają kontroli. Ale niestety to tylko pogarsza sytuację. Zaczynając porównywać się z innymi, ich uwaga, całkiem oczekiwanie, skupia się na najlepszych, odnoszących największe sukcesy, najbystrzejszych. A potem samoocena gwałtownie spada jeszcze niżej, wzrasta zależność od opinii innych, odmienność od nich, a w rezultacie „przegrywanie” z nimi pod każdym względem. Na końcu! 🤗