Od autora: Alexander Pint. Publikacja ze strony internetowej „Psychologia Holistyczna Aleksandra Pinta” Szkoła Psychologii Holistycznej to pociąg jadący z nieskończonej przeszłości do nieskończonej przyszłości i odwrotnie. Pociąg integralności zatrzymuje się. Ale przystanki nie mają końca. Moim zadaniem jest dopilnować, aby nie kosztowało to więcej, niż jest to konieczne zgodnie z Procesem. Chociaż same przystanki są formą ruchu. Są to jednak przystanki w trakcie ruchu, podczas których chętni mogą wsiąść do naszego pociągu. Jeśli pociąg minął Twój przystanek, bardzo trudno będzie Ci na niego wsiąść. Jeśli zostałeś, to zostałeś. I nie zmienię tego. Chodzi o to, kto zostaje przyjęty do Szkoły Psychologii Holistycznej, a kto jest z niej wykluczony. Okazuje się, że każdy robi to sam. Z pociągu, który ruszył, osoba pozostająca na peronie może jedynie machnąć ręką. A wejście do pociągu w tym przypadku wiąże się ze zrozumieniem naszego ruchu i świadomością naszego w nim miejsca na tym etapie. Każdy etap podróży zostaje zastąpiony nowym. Dlatego nikt nie może kupić biletu na cały czas. Można kupić bilet tylko na jeden etap. Najbardziej podstawowym punktem naszej Ścieżki jest ciągły ruch. Nasze grupy to ruchome konstrukcje, które po drodze są odbudowywane. Ich główną cechą jest kierunek ruchu. Dlatego na każdym etapie Ścieżki wyjaśniamy nasz kierunek i współrzędne. Kierunek i współrzędne ruchu ujawniają się na podstawie świadomości, która powstaje wśród członków grupy. Kurs, który obieramy, zależy od skupienia i świadomości zadań każdego członka grupy. Kierunek bieżącego ruchu grupy wynika z indywidualnych wektorów wszystkich jej członków. Nasza droga nie jest jasno określona i nie może taka być, gdyż jej istotą jest twórczość, dlatego stale doprecyzowujemy współrzędne naszego obecnego stanu i kierunek naszego dalszego ruchu. Mamy pojęcie, dokąd się wybieramy, jednak to, jaki kurs obierzemy, zależy od warunków, w jakich się znajdziemy, od wydarzeń, które przytrafią się nam i poza nami. Podstawową zasadą naszej pracy i jedyną, moim zdaniem możliwą do osiągnięcia drogą, jest szczerość. Przede wszystkim szczerość wobec siebie. Bo bez tego nigdzie nie dojdziesz. Jeśli nie jesteś wobec siebie szczery, nie wiesz, kim jesteś. A jeśli nie wiesz, kim jesteś, nie możesz wiedzieć, dokąd zmierzasz ani co musisz zrobić. Studiujemy sami. Eksploracja ta polega na sięganiu do cienia, niezbadanych aspektów siebie. Aspekty cienia nie oznaczają zła. Są to te aspekty nas samych, których jeszcze nie przyswoiliśmy, nie zintegrowaliśmy, te aspekty, które mamy, ale z jakiegoś powodu nie chcemy ich widzieć. A nie chcąc ich widzieć, nie możemy ich badać. Dlatego nie możemy się zebrać. Stąd głównym zadaniem jest eksploracja swojej wewnętrznej przestrzeni coraz głębiej, coraz szerzej, otwierając zamknięte, zamknięte obszary i uwalniając energię, która się w nich znajduje. Nasza droga to spotkanie z częściami nas samych, ich transformacja i integracja. Zaczynając od małego, idziemy na całość. Tak naprawdę nie ma rzeczy, która by nas nie dotyczyła. Zrozumienie tego jest bardzo ważne. W końcu tylko uświadomienie sobie, że wszystko wokół ciebie jest tobą, prowadzi do integralności percepcji. Powszechną wizją większości ludzi jest dzielenie i odrzucanie. Zwykle człowiek wierzy, że tego właśnie potrzebuje, ale tak nie jest, że to jest jego, a to drugie go nie dotyczy. Taka dzieląca percepcja nie pozwala całościowo zobaczyć, co się dzieje i siebie. W ten sposób osoba staje się ślepa. A jego ruch jest równie ślepy. A kiedy spotyka się kilku takich niewidomych, ciągną się nawzajem w otchłań. A ponieważ nie chcemy w to wpaść, staramy się widzieć wyraźnie. A widzieć wyraźnie oznacza zaakceptować co.