Chcę porozmawiać o tak ekscytującym momencie, jak tymczasowe zakończenie terapii Zdarza się, że po przepracowaniu aktualnych sytuacji problemowych i uczuć z nimi związanych, klient osiąga plateau bezpieczeństwa, z którego wychodzi nie jest gotowy do odejścia, aby rozpocząć głębszą osobistą przemianę w pracy z traumami z dzieciństwa. Nie jest gotowy na relację z terapeutą na bardziej intymnym poziomie zaufania. Klient może od jakiegoś czasu oczekiwać, że terapeuta, tak jak dotychczas, zaproponuje metody rozwiązania problemu, które nie będą wymagały dodatkowych zasobów i inwestycji w relację z terapeutą. Kiedy okazuje się to niemożliwe, już na tym etapie podejmowana jest wspólna decyzja o zakończeniu terapii. Często obu stronom pozostaje „smak” niedopowiedzenia i niezadowolenia. Jest to normalna reakcja na zakończenie kontaktu w jego fazie pośredniej. Problem w tym, że nie da się zaproponować umowy, która uwzględniałaby prawdopodobieństwo wystąpienia siły wyższej, uniemożliwiającej dalszą współpracę. Istnieje jednak tzw. zasada „stop”, dzięki której klient w trakcie terapii jest chroniony przed wszelkim negatywnym wpływem na niego. Klient, który terapię traktuje wyłącznie jako świadczenie usługi, może okazać niezadowolenie i złość, gdyż takie były jego oczekiwania nie w pełni spełnione. Ale żeby uzyskać rezultaty w terapii, trzeba wyrazić swoją prośbę. A jeśli w poprzednim, czasem dość długim kontakcie, zgłoszono problemy i doszło do wspólnego poszukiwania rozwiązań, to psycholog nie może świadczyć usługi, której klient nie wybierze sam, jeśli oferuje to np. chirurg plastyczny klientowi zmieni kształt nosa i zgodzi się na operację, konsekwencje ponosi lekarz. W przypadku psychoterapii zmiany zachodzą na poziomie świadomości i bez wyraźnej potrzeby tych zmian są niemożliwe i pozbawione sensu Możesz być kapryśny, zły na terapeutę, gdy sugeruje przerwę w terapii i pozostać z poczuciem odrzucenia i niezrozumienia lub przyznania się do swojego braku przygotowania do dalszej pracy i konieczności podjęcia w tej sprawie samodzielnej, świadomej decyzji. . Aby przejść na inny poziom kontaktu, trzeba umieć dzielić się jakimikolwiek swoimi uczuciami i nie wstydzić się być w nich widocznym. Ale żeby to zrobić, trzeba już widzieć psychologa nie jako funkcję, ale jako żywą osobę, której osobowość również jest zdolna do zmiany w procesie długotrwałych relacji terapeutycznych. Bo rozwój bez ruchu jest niemożliwy. I musi być ruch przede wszystkim ku sobie nawzajem, wiara we wspólną przyszłość, a dopiero potem w stronę uzdrowienia z traumy i zmiany jakości swojego życia. Psychoterapia to nie tylko praca w fenomenologii klienta, ale także spotkanie na granicy kontaktu we wspólnym polu. Konieczne jest przeżycie smutku z powodu rozstania. I możesz podzielić się tym smutkiem, wyrażając psychologowi nie tylko wdzięczność i niezadowolenie, ale także smutek z powodu zbliżającej się separacji. Bez dewaluacji swoich uczuć, dania im prawa do istnienia pomimo chęci „zakończenia” relacji, które w tej chwili nie układają się tak dobrze, jak w poprzednim okresie. Wyjście z projekcji rodzic-psycholog nie jest łatwe wymaga dodatkowego wysiłku. Nie zawsze są na to środki i nikt nie jest winny, jeśli teraz ich nie ma. Ważne jest, aby nie kwestionować ani nie oceniać swoich uczuć. Możesz być smutny lub płakać. Łzy mogą być lekkie jak krótki letni deszcz. Orzeźwiają i pomagają w dalszym rozwoju. Możesz zaakceptować to doświadczenie jako cenne i konieczne, aby poczuć się pewniej w swoim prawie wyboru, niezależnie od tego, co wybierzesz. Nawet jeśli jest to tak trudny temat zakończenia związku. Uświadomienie sobie, że istnieje wewnętrzna gotowość zmierzenia się ze swoją wolnością, poszukiwania pozytywnych aspektów tej sytuacji. Obejmuje to przerwę w regularnych spotkaniach na dłuższy czas i zmianę skupienia uwagi, ponowne uruchomienie i możliwość powrotu do terapii, gdy istnieje szczera chęć i możliwość zaakceptowania.