Zazdrość według słowników to „bolesne zwątpienie w czyjąś wierność, miłość” lub „lęk przed cudzym sukcesem, rywalizacją”. W drugim znaczeniu zazdrość jest ściśle związana z zazdrością. Ale jak i skąd biorą się te „wątpliwości” i „strach”? Przyjrzyjmy się różnym modelom zazdrości w psychoanalizie i paradygmacie egzystencjalnym ) Rywalizacja, gdy osoba doświadcza smutku, urazy do siebie i wrogości wobec przeciwnika. W tym przypadku mówimy o tym, że „konkurencja” zostaje utracona, ponieważ „nie jestem wystarczająco dobry” - to znaczy osoba uważa się za odpowiedzialną za utratę miłości z powodu swojej „zła”. najczęstszy typ): pragnienie własnej zdrady jest tłumione i rzutowane na partnera. Często ktoś mówi, że boi się zdrady partnera (ale nie ma żadnych faktów). W tym przypadku analiza wykaże, że on sam jest gotowy na zmianę (lub zmienił się/zmienia się). Oznacza to, że tak naprawdę mówimy o identyfikacji projekcyjnej. 3) Freud nazywa ten typ „urojeniową zazdrością”. Brzmi to tak (jeśli mówimy o hetero mężczyźnie): „Ja go nie kocham, ona go kocha”. Tutaj komponent homoseksualny przekształca się w zazdrość, a „paranoja” staje się obroną przed bardziej „niebezpiecznym” uznaniem siebie – przed własnym homoseksualizmem. Te. osoba tłumi nieświadomy pociąg do osoby tej samej płci, „chowając się za” zazdrością, Karen Horney mówiła z kolei o „podstawowym lęku” (co w egzystencjalizmie uważa się za kluczowy - izolacja) - samotności. Miłość jest obroną przed takim lękiem. Utrata miłości powoduje zazdrość. Melanie Klein kojarzyła zazdrość z zazdrością. Zazdrość opiera się na strachu przed utratą tego, co posiadasz („obiektu”). Zazdrość chce „zepsuć” ten „przedmiot” (aby nikt go nie dostał). Ale zazdrość jest społecznie bardziej akceptowalna niż zazdrość, dlatego zazdrość jest tłumiona przez zazdrość. Współczesny badacz Ya.V. Spiridonow wymienia trzy rejestry zazdrości: „fuzja”, „inwazja” i „potrzeba”. W przypadku „fuzji” człowiek potrzebuje, aby drugi zawsze był w pobliżu. Inny jest postrzegany jako część siebie. A gdy tylko ten „inny” działa osobno: np. wyjeżdża w podróż służbową, pierwszy odczuwa zagrożenie jego „dezintegracją”, „Część mnie działa beze mnie!” Stąd – kontrola, inwigilacja innych. Tutaj musisz przyjrzeć się, jak dana osoba kontroluje siebie podczas sesji (swoje ciało i umysł): na przykład kontroluje łzy, powstrzymuje emocje. To może być klucz do zbadania zazdrości. W przypadku inwazji „obiekt” musi zostać „zniszczony”: to znaczy Inny „wtargnął” w Twoje życie tak bardzo, że wydaje Ci się, że jest to coś obcego, czego należy się pozbyć. Tu rodzi się nienawiść i agresja (pamiętajcie powiedzenie „od miłości do nienawiści”). Potrzeba, trzeci rejestr (właściwie pierwotny), wiąże się z infantylnym pragnieniem bycia akceptowanym za wszelką cenę (tak jak matka akceptuje dziecko). Ta „potrzeba” konkretnego innego zdaje się potwierdzać, że „jestem”. Mechanizm zazdrości Wszystkie trzy rejestry są ze sobą powiązane. Wraz ze wzmocnieniem rejestru potrzeb, który wyraża się w orientacji na wsparcie emocjonalne, wzrasta tendencja do łączenia się – przy jednoczesnym ignorowaniu pragnień Innego. Z kolei takie „zajęcie” obiektu prowadzi do zwiększonego strachu przed inwazją. Oznacza to, że wszystko (inna osoba, praca, hobby itp.), co zakłóca fuzję, powoduje ostre uczucie niepokoju i agresji i jest postrzegane jako „czynnik inwazyjny”. Podczas „łączenia” kluczową frazą jest: „Nie mogę kochać ja. Pokochałam siebie przy jego pomocy.” W przypadku „inwazji” kluczem jest „kochanie obiektu przy pomocy innego”(!) Przy łączeniu nie ma miłości do Innego (ponieważ nie ma Innego, jest on zjednoczony z tobą). I dlatego, aby „pokochać” tego Innego, potrzebujesz „trzeciego” („agenta inwazji”): w tym przypadku Inny wydaje się oddzielić od ciebie i można go widzieć „oddzielnie”. Problem w tym, że „inwazja” osoby trzeciej (osoby, pracy, hobby itp.) spowoduje nieznośny ból, grożąc utratą „obiektu” - i „rozpadem” siebie. Dlatego często pojawia się zazdrość towarzyszy wiązka uczuć: niepokój, smutek,=442280