„jeśli sytuacja wewnętrzna nie zostanie zrealizowana, zamienia się w zdarzenia zewnętrzne podobne do losu” Carl Gustav Jung „Eon” Pacjent E., 34 lata, od ponad siedmiu lat w związku miłosnym z żonatym mężczyzną. Jej partner ma 37 lat, żonę, z którą jest w związku małżeńskim od 13 lat i dziecko od 11 lat. Co jakiś czas w związku z kochankiem pojawia się kryzys, skargi na niespełnioną obietnicę opuszczenia rodziny i założenia z nią rodziny. Niemniej jednak po każdym kryzysie związek jest odnawiany, czasem z inicjatywy pacjentki, czasem z inicjatywy jej partnera. Maksymalna przerwa w związku po kolejnej kłótni z powodu niezdecydowania kochanka wynosi około dwóch i pół tygodnia. Według pacjentki mężczyźni zwracają na nią uwagę, nieraz pojawiali się kandydaci do związku, w tym „wolni” mężczyźni, którzy zdaniem pacjentki mogliby być całkiem godnymi kandydatami do założenia rodziny, ale jej nie pociągali. Czasami wykorzystywała ich wizerunek, aby wzbudzić zazdrość u kochanka i nakłonić go do rozstania się z żoną, z którą, jego zdaniem, istnieje obrzydliwy związek, brak wzajemnego zrozumienia, bardzo rzadkie stosunki seksualne, czasem niemal całkowity brak Co kryje się za tak intensywnymi i długotrwałymi uczuciami w pozornie beznadziejnym związku. W końcu, jeśli na to spojrzeć, statystyki nie są na jej korzyść, ponieważ miał już zamiar opuścić rodzinę „250 razy”. Czego więc można się tu trzymać, jeśli nie ukrytych, nieświadomych uczuć. Pacjent doświadcza więcej negatywnych uczuć w stosunku do żony kochanka niż do niego, bo nie może się z nią rozstać. Żona jest przez nią postrzegana jako potężna kobieta, która przejęła kontrolę nad mężem i trzyma go, będąc w istocie potężną matką w jej nieświadomym postrzeganiu. Jej mężczyzna jest zdewaluowanym, niezdecydowanym „ojcem”, niezdolnym przeciwstawić się swojej kontrolującej, dominującej żonie. Oznacza to, że w pewnym sensie stracił już dla niej wartość, gdyż nuta męskości, która mogła być obecna w jej percepcji w pierwszych latach ich związku, już się rozproszyła. Za pomocą tego samego mechanizmu chroni mężczyznę-ojca, nie jest on za to winien, to wszystko przez nią, ona ingeruje w ich „szczęście”. Na pierwszy plan wysuwa się wątek rywalizacji z matką, a mężczyzna jest jedynie narzędziem tej rywalizacji, która sama w sobie jest mało istotna, ważna jest tylko ona, żona-matka. I w pewnym sensie relacja pacjenta z kochankiem opiera się w dużej mierze na jej „traumatycznej” relacji z żoną. Zatem pacjent nie jest już tak zainteresowany relacjami z kochankami i relacjami z nią na pierwszym miejscu. podobnie jak jej matka, była tą samą żoną dla swego ojca. I tak odnajduje dla siebie w kochanku tego samego „ojca” i pragnie go odebrać tej samej „matce”. Ale pojawia się kolejne ważne pytanie: czy chce go zabrać, czy chce pokonać matkę i jakie uczucia będzie przeżywać, gdy zrzuci ją z piedestału? Jej uczucia są raczej ambiwalentne, jednocześnie chce i boi się zwycięstwa, a za tym strachem kryje się poczucie winy i lęk separacyjny (lęk przed odrzuceniem, porzuceniem). Pokonując matkę, oboje zrywają łączącą ich więź i ją tracą. Dlatego te relacje trwają tak długo i nadal są aktualne. Oczywiście świadome zrozumienie sytuacji jako mało obiecującej może zmniejszyć intensywność uczuć, ale tylko na jakiś czas. Nawet po zerwaniu z mężczyzną pacjentka najprawdopodobniej będzie wielokrotnie odtwarzać takie relacje. W terapii konieczne jest rozwiązanie konfliktu edypalnego poprzez uważną analizę, przepracowanie i wykorzystanie uczuć związanych z edypalnym etapem rozwoju. I tylko z mojego punktu widzenia)