Coraz częściej słyszę pytanie: czym jest harmonijna relacja mężczyzny i kobiety? Co zrobić, żeby być z nim szczęśliwym, lub jak go znaleźć, żeby był szczęśliwy? Proponuję przeformułować to pytanie na przykład w ten sposób: jakie cechy mają mężczyzna i kobieta, których związek można nazwać harmonijnym. Relacje to surfowanie, balansowanie pomiędzy zależnością i niezależnością. Utrzymanie równowagi „wspólnie” wymaga pewnych umiejętności i zdolności od obojga partnerów: zdolności do samowystarczalności, cieszenia się życiem niezależnie od tego, czy ktoś jest w pobliżu, umiejętności cieszenia się pracą i zabawą, chęci bycia szczerym i zaufania, przyznać się do błędów, poprosić o przebaczenie i przebaczyć. Nazywam to wszystko miłością własną. Nie, to nie jest rodzaj narcystycznej miłości napędzanej podziwem partnera. Mówię o tym rodzaju miłości własnej, która zakłada umiejętność wykorzystania swoich mocnych stron i zaakceptowania swoich braków, dbanie o siebie – rezygnację ze złych nawyków i destrukcyjnych relacji, umiejętność radzenia sobie z trudnościami, ale także chęć proszenia o pomoc. Jestem przekonana, że ​​tylko miłością do siebie można pokochać drugiego człowieka. Często spotykam ludzi, którzy w życiu społecznym osiągnęli zawrotne wyżyny, jednak w przestrzeni relacji osobistych stają się małymi dziećmi, potrzebującymi miłości drugiego człowieka, cierpiącymi na brak czułości, uwagi czy uznania. Szukają pary, próbującej rozwiązać chroniczne konflikty z dzieciństwa przy pomocy partnera. Naiwnie wierzą, że związek miłosny wyleczy ich z nudy, samotności i braku sensu życia. Oczekują, że partner wypełni pustkę w ich życiu. Kiedy świadomie lub nieświadomie wybierzemy osobę z takimi oczekiwaniami, w końcu nieuchronnie spotkamy się z rozczarowaniem. A potem zaczynamy go winić za to, że nie chce się zmienić „dla nas”. A wracając do znanego „początku”, ponownie szukamy idealnego mężczyzny lub kobiety. Albo wybieramy odludka: samotność zamiast jedności. Być może nadszedł czas, aby dorosnąć, przestać wymagać od innych miłości i zbawienia? Może czas pomyśleć o tym, co możemy dla siebie zrobić, aby stać się bardziej zrównoważonymi i gotowymi do „surfowania” z partnerem? Jakie zasoby posiadamy, aby stać się szczęśliwą kobietą lub mężczyzną zdolnym do utrzymywania harmonijnych relacji? Psychoterapię postrzegam jako sposób na znalezienie odpowiedzi na te pytania, wsłuchanie się w swoje uczucia i pragnienia, jako proces samorozwoju i wyjścia z błędnego koła destrukcyjnych relacji ze sobą i innymi. Celem tego procesu jest akceptacja siebie i zdobycie umiejętności kochania drugiej osoby poprzez miłość do siebie.