NIEPIECZONY CHLEB, czyli o wzroście liczby rozwodów” Nie zabrakło też porządnych pań – zmęczone pracą, zasiadły z torebkami i woreczkami sznurkowymi, które znów stawały się modne, aby szlachetnie pochwalić się wszystkim przechodzącym przed ostatnim pędem do kuchennej bitwy. Nie zabrakło też babć – życzliwych, oświeconych miłością do wnuków i uznających ich wychowanie za główny cel swojego życia. Były tam babcie – wściekłe, kłótliwe, szkodliwe, które przenikliwymi głosami słyszalnymi aż do 5 piętra wyliczały błędy w strukturze wszechświata: kolejki, niską zawartość tłuszczu w kwaśnej śmietanie i arogancką młodość. Często między grupami pojawiały się fale drobnych nieporozumień: przyzwoite panie zacisnęły usta, babcie uspokajały, babcie krzyczały i narzekały. Ale był jeden temat, w którym wszyscy zjednoczyli się w zjednoczonym froncie i wykazali niesamowitą jednomyślność. To był temat rozwodu. Wszystkie obozy uważały, że ROZWÓD JEST NIEMOŻLIWY. Mąż pije - w swoim partyjnym biurze wszystko się tam wyjaśni. Krzyczy i podnosi rękę - przyjdą sąsiedzi i wyjaśnią. Nie daje mi pieniędzy – zadzwonimy do jego rodziców ze wsi i wyjaśnią nawet, jak sąsiadka, ścigana przez męża alkoholika, wbiegła do naszego mieszkania i chcąc uciec, skoczyła z pierwszego piętra i się załamała. nogę – nikt nie poparł jej decyzji o rozwodzie. „A co z dziećmi?”, „Jak będzie żyła?”, „Jak poradzi sobie sama?” – taka była ogólna opinia. „Każdy obrazi rozwiedzioną kobietę, ona nie będzie mieszkać sama” – tak wszyscy myśleli. I to prawda – w naszym budynku, w którym znajduje się 90 mieszkań, prawie nikt się nie rozwiodł. Byli cierpliwi. Skarżyli się. Oni cierpieli. I nadal mieszkali razem. Lata mijały, zostałem psychologiem rodzinnym. Zaglądając „za kulisy” nie raz spotykałam się ze zrozumieniem, że czasem w rodzinie nie ma już co zachować. Przemoc fizyczna, chroniczne poniżanie, uzależnienia bez prób leczenia, głupota, obniżona lub nieobecna inteligencja (IQ, SQ, LQ – kiedyś o tym porozmawiamy) – czasami parze nie da się pomóc. Ale zdarza się, że ludzie są dobrzy . Mądry. Zrozumienie. Ale nie mogą mieszkać razem. I bardzo często rozwód jest naturalnym skutkiem NIESPEŁNIONYCH OCZEKIWAŃ. Nie jest tajemnicą, że okres dzieciństwa wydłuża się z roku na rok. A co zrobić z aktywnymi dziećmi w naszym trudnym świecie? Nie możesz wysyłać 10-latków do pracy! Tak więc siedzą w szkole-uczelni-instytucie-magisterstwie do 18-23-27 roku życia. Wiele osób mieszka z rodzicami lub korzysta z ich pomocy finansowej. Nauka, komputer, sieci społecznościowe, fitness, samowiedza. Ale czas płynie, zegar społeczny mówi: „możesz już wyjść za mąż”. A tu jest loteria, bo nikt przed ślubem nie przeprowadza wywiadu diagnostycznego z Otto Kernbergiem i nie ocenia stopnia dojrzałości partnera. Idealną opcją jest, gdy do małżeństwa wchodzą dwie dojrzałe, odpowiedzialne i posiadające odpowiednie oczekiwania osoby. Kłócą się, zawierają pokój, dochodzą do porozumienia - i żyją. Jeśli zdecydują się na separację, zrobią to jak dorośli. Gorszą opcją jest sytuacja, gdy jedno jest dojrzałe, a drugie nie. A potem zaczyna się: „Jestem dziewczyną, dam radę”, „To nie jest męska robota”, „Szukam siebie… Nie znalazłem/jeszcze nie znalazłem. ..” Czasem tak żyją całe życie – jeden wlecze się i czeka na pomoc, drugi szczęśliwie skacze na bok. Jak w przysłowiu: „Kto orze i kowal, ten koje i orze, a kto tańczy i śpiewa, ten śpiewa i tańczy”. Bardzo źle jest, gdy w małżeństwie spotyka się dwójka dziecinnych, nieodpowiedzialnych, łatwo irytujących się małych dzieci. Głównym celem życia jest dobra zabawa, a nie stres. A zdarza się, że są dobrzy rodzice, którzy są w stanie zapewnić takiej parze wygodne życie przez wiele lat. I czasem zdarza się cud - ktoś w wieku 35-40-50 lat dorośnie. Ale jeśli cud się nie stanie, taka para się rozwiedzie - z powodu wzajemnych pretensji, roszczeń i złości. Przecież oczekiwania były inne. Przecież bardzo chciałam, żeby mój partner – nieważne, czy to mąż, czy żona – opiekował się mną jak matka. Żeby nie żądał, tylko cierpliwie czekał lub delikatnie prosił, jak matka. Rozumieć. Wybaczyłem wszystko. Był protekcjonalny. W milczeniu znosił obelgi. Wszystko zniósł. Zrozumiałem wszystko. czekałemtak długo, jak potrzeba. Ale nawet matka doświadcza bezwarunkowej miłości oksytocyny do swojego dziecka najwyżej przez trzy miesiące – a potem raczej przenosi swoją irytację, złość i niezadowolenie gdzie indziej. Ale nikt nie zgłosił się, by przeciwstawić się leniwemu, nieodpowiedzialnemu, ale bardzo inteligentnie i logicznie myślącemu dziecku z zębami mądrości. A potem para przychodzi na terapię – ze wzajemnymi oskarżeniami i wyrzutami. Co z nimi zrobić? I naprawdę nie można im powiedzieć: „Chłopaki, każdy z Was musi dorosnąć”. Bo zgodnie z prawami gatunku osoby o mniej więcej tym samym poziomie dojrzałości najczęściej spotykają się w parach. Terapia jest często procesem dorastania. Tak jak wcześniej na Rusi „dzieciaki” w jeszcze ciepłym piecu, tak teraz PSYCHOLOGI „REZERWUJĄ” swoich wilgotnych PARTNERÓW. Czasami się rozgotowują, a czasem „rozgotowują” - a wtedy w środku osoba jest nadal surowa i nieodpowiedzialna, ale na zewnątrz jest twarda skórka. Wytrenowany w mówieniu właściwych słów o swoich granicach, obwinianiu partnera i rzucaniu się na innych swoimi uczuciami, nie uczy się najważniejszej rzeczy – SŁUCHANIA INNYCH. „Ja”, „ja”, „moje” - to jest cudowne, ale nie wtedy, gdy głodne dziecko płacze w domu, trzeba płacić za prąd i media, pomagać w odrabianiu zadań domowych, porządkować. Dlaczego ludzie w wieku 25 lat -35-45 wciąż „surowi”, nawet dzieci wiedzą: nadmiernie kochający rodzice, funkcjonalni rodzice, nadopiekuńczy rodzice, bogaci rodzice, biedni rodzice... Nie ma znaczenia którzy - ale czasami te dorosłe dzieci nie mają podstawowej wiedzy na temat jak żyć razem i dzielić się kocem, a nie tylko ciągnąć go do siebie. Te dzieci nie rosły jak chleb. Albo drożdże nas zawiodły, albo ciasto było rozgotowane i chleb opadł, albo produkty nie były zbyt odpowiednie (biologia też ma wpływ - ze złego nasienia nie można oczekiwać dobrej rasy, ale w dobie hipertolerancji oczywiście nie będziemy o tym rozmawiać, pomyślimy tylko, czy wiele pokoleń alkoholików, którzy porzucają swoje dzieci, może wyrosnąć na cudowny kwiat o niezwykłych zdolnościach Brat mojej przyjaciółki ożenił się kiedyś z dziewczyną z sierocińca – jej alkoholiczką? rodzice zostawili ją na tydzień w zamkniętym mieszkaniu, gdy miała 4 lata. Kilka lat życia rodzinnego, a ona zaczęła chodzić, pić, awanturować się... I żadna dobra rodzina, żadna miłość jej nie pomogła. Była trudna i znudzona - dziecko, dom, mąż... Nie była przyzwyczajona do takiego życia - ale wniosek ogólny: jeśli nie nauczyła się mieszkać z kimś do 18 roku życia - to bardzo trudno się jej na nowo nauczyć). -100 lat temu ludzie żyli krócej i wcześniej dojrzewali. Życie było zupełnie inne – przynależność do klanu, rodziny, służenie bliskim uznawano za normę. Wychowali i ukarali cały świat, istniało sumienie zbiorowe, wszyscy żyli na oczach wszystkich. Oczywiście nawet wtedy nic nie było idealne, ale ludzie zrozumieli, że „lepiej być potrzebnym niż być wolnym”. Zmieniły się zasady – można żyć samotnie, można żyć dla siebie, nie można zawrzeć żadnego małżeństwa i pozostać usatysfakcjonowanym i szczęśliwym. Wiele osób zapomina, że małżeństwo to poważny projekt. Jest to praca całodobowa na wiele lat bez prawa rozwiązania umowy w przypadku posiadania dzieci. Dzięki Bogu ludzie zaczęli rozumieć i przestali zawierać małżeństwa w okresie dojrzewania, który, nawiasem mówiąc, w Europie został wydłużony do 25 lat. A lepiej sprawdzić kompasy, sprawdzić swoje oczekiwania przed jego zakończeniem. A swoją drogą, czy wiesz dlaczego ludzie się rozwodzą, BO MOGĄ? Bo często nie chcą się przystosować, cierpieć, nie spać, dzielić się zasobami ... Albo na początku chcą - a potem zmieniają zdanie. Chociaż to, co należy zrobić przed ślubem, to zadać sobie pytanie: jaki jest mój poziom dojrzałości? Główne kryteria są bardzo proste: Czy potrafię uczyć się nowych rzeczy i przystosowywać się? Czy rozumiem swoje doświadczenia i doświadczenia innych ludzi w normalnym stanie i w stanie stresu. Czy potrafię być świadomy i odpowiednio wyrażać swoje uczucia? doświadczenia, nawet gdy jestem bardzo niespokojny i zmartwiony? Zdolny Czy jestem zaangażowany w bliskie relacje, troskę o innych i empatię nawet w trudnych momentach życia. Czy potrafię zastanowić się nad swoimi działaniami i wyciągnąć odpowiednie wnioski ze swojego zachowania? realistyczne zrozumienie tego, kim jestem i jaki jestem. Czy mam?.