Od autora: Artykuł ten opowiada o tym, jak banalna i pozornie powszechna obawa przed popełnieniem błędów może wpłynąć nie tylko na jakość wystąpień publicznych, ale także na sposób dokonywania wyborów w życiu codziennym. Jak rozumieć przyczyny i zmień swoje nastawienie do negatywnych postaw, które uniemożliwiają zainteresowanie i zaangażowanie na wszystkich etapach wystąpień publicznych, włączając w to przygotowanie, oczekiwanie na wystąpienie, sam proces i jego analizę. Większość moich klientów można podzielić na dwie grupy: tych, którzy nie przywiązują dużej wagi do przygotowania i samego występu, oraz tych, którzy przywiązują do tego zbyt dużą wagę i tak bardzo boją się porażki, że nawet nie próbują. Obie te wewnętrzne postawy mają fundamentalne znaczenie, aby nie wygłaszać przemówień, które są jasne i interesujące. Takie trudności często pojawiają się na etapie przygotowawczym. Okres „Przygotowawczy” Kiedy dowiadujemy się, że musimy wystąpić publicznie, wolimy szybko zapomnieć o tej wiedzy. I pamiętajcie np. tylko o nocy poprzedzającej występ. Dlatego w ostatnich godzinach spieszymy się, aby naszkicować na kartce papieru przybliżoną mowę lub po prostu przewijać ją w głowie. Lub wręcz przeciwnie, drukujemy ogromną ilość różnych informacji w nadziei, że się zorientowamy i coś „przeliczymy”. I nawet jeśli nam samym nie podoba się ten sposób przygotowania i mowa, która z niego wynika, zwykle uspokajamy się myślą: „I tak się stanie”, „Będzie co ma być”, lub „Może tak się stanie” przechwalajcie się”, bo i tak nie ma czasu na przygotowania. Zwłaszcza studenci doskonale rozumieją, o czym mówimy. Nazywam to zjawisko „Życiem na szkicu” i wyjaśnię dlaczego. Bo kiedy spotyka się osobę o takim sposobie myślenia, wydaje się, że zrobi coś dobrze, jednak za każdym razem, gdy to odkłada, znajduje o wiele ważniejsze okoliczności. To tak, jakby myślał: „No cóż, teraz zrobię to w ten sposób, a potem zrobię to lepiej”. Ale nigdy nie zostaje znaleziony odpowiedni czas i miejsce, a człowiek żyje swoim życiem, nie zdając sobie sprawy ze swojego potencjału, „chroniąc” go do lepszych czasów. Można by pomyśleć, że jest po prostu leniwy, aby odpowiednio się przygotować. Jednak badając tę ​​trudność głębiej, widzimy, że sytuacja często wykracza poza zwykłe lenistwo i może wskazywać na głębszy problem. Przyczyn może być wiele. Jednym z nich jest trauma psychiczna, często z dzieciństwa. Na przykład rodzice, którzy nie aprobują dziecka lub dają mu do zrozumienia, że ​​tylko robiąc coś dobrze, może być wartościowe. Tak rozwija się perfekcjonizm, który sprawia, że ​​czekamy na idealne warunki do idealnego działania. To znaczy, jeśli nie poradzę sobie dobrze, lepiej w ogóle nie zaczynać. A to staje się barierą nie do pokonania w realizacji planu. A oprócz niemożności starania się nie o ideał, ale o wszystko, co możliwe ze względu na perfekcjonizm, pojawia się jeszcze jeden problem. Jeśli na przykład rodzice lub nauczyciele stosowali surowe środki w celu ukarania: bicie, zastraszanie, naciski itp. (zwykle rodzice są „pomysłowi”), wywołując w ten sposób u dziecka silne poczucie urazy, złości, bezradności, zależności itp. W tym wieku dziecko często nie potrafi się w takiej sytuacji obronić. Musi wytrzymać (pohamować), a negatywne emocje nie mają wyjścia i zdają się zamarzać. Zatem sytuacja pozostaje niedokończona dla osoby przez wiele lat. A kiedy sytuacja w teraźniejszości choćby minimalnie przypomina traumatyczną, wywołuje silne emocje tamtego czasu, które przerażają człowieka i z którymi nie jest on w stanie sobie poradzić, tak że musi całą swoją energię poświęcić na ich stłumienie. Dlatego, mając zawsze jedną nogę w bolesnych wspomnieniach, człowiek nie może w pełni zaangażować się w proces wystąpień publicznych, bez względu na to, jak bardzo tego chce. A wystąpienia publiczne, jak każdy inny biznes, wymagają zaangażowania i całkowitego zanurzenia. Tylko w ten sposób może być wysokiej jakości (ciekawy, zapadający w pamięć, jasny, smaczny). Co robić? W tej historii warto zacząć od tego, co ważne do zrozumienia – terazTo nie Twoja mama (tata, nauczyciel itp.) decyduje, kiedy i co robisz, ale TY. Jesteś dorosły i możesz WYBRAĆ, co o czymś myślisz. Nawet jeśli teraz ci się to nie wydaje, to tak jest za pomocą magicznej różdżki i pozbycie się bolesnych uczuć, które od dawna żyją w twojej duszy, jest niemożliwe; w tym celu będziesz musiał odejść przez długą trudną drogę przebaczenia, akceptacji, zakończenia tej sytuacji, a może nawet zwrócić się do specjalisty. Ale z własnego doświadczenia wiem, że osiągnięcie zmiany jest możliwe. Spróbuj tylko uświadomić sobie, jaką cenę płacisz za to, że nie potrafisz odpowiednio przygotować się do występu? Zatem jaką cenę płacisz, kontynuując przygotowania do wystąpień publicznych „w trybie szorstkim”?1. Stwórz sprzyjające środowisko, w którym Twoje podekscytowanie będzie rosło. Tak naprawdę, odkładając przygotowania na później, tracisz zaufanie do tekstu i do siebie. A pewność tego, co mówisz, jest podstawą wysokiej jakości mowy. Osoba jest zaprojektowana w taki sposób, że nieświadomie, wychwytując mikro ruchy, czyta informacje nie z tego, CO mówisz, ale z tego, JAK to robisz. To znaczy gesty, mimika, intonacja, barwa głosu itp. Cały haczyk polega na tym, że aby mówca przekazał znaczenie słów za pomocą przejawów niewerbalnych, on sam musi jasno wiedzieć, co mówi o czym mówi, rozumiał znaczenie wypowiadanych przez niego słów oraz był zaangażowany i pewny informacji, które przekazuje. W ten sposób przekaże swoją pewność siebie i zainteresowanie swoim ciałem. Jeśli tak się nie stanie, nawet zapamiętane, pięknie napisane przemówienie, wygłoszone bez wahania, będzie odebrane przez słuchaczy jako szare i niezrozumiałe. A więc cena: silne podekscytowanie, które słuchacze nieświadomie odczytują poprzez ciało i w efekcie , traci uwagę i zaufanie do Twoich słów. 2. Kto lubi czuć się niepewnie? Kilku ludzi. Ponieważ temu stanowi najczęściej towarzyszy napięcie, poczucie małości i często wstydu, każda z naszych emocji szuka ujścia: poprzez skurcze pewnych grup mięśni, wydzielanie hormonów itp. Czyli wszystko, czego doświadczamy, jesteśmy. wyrażać ciałem, niezależnie od tego, czy chcemy to okazywać, czy nie. Jeśli próbujesz ukryć lub stłumić nieprzyjemne emocje, aby nie być ich świadomym, wcale nie oznacza to, że nic nie czujesz i nie odbija się to w żaden sposób na ciele. Obserwuj siebie, gdy np. wstydzisz się, co się dzieje w organizmie? Najprawdopodobniej Twoje ramiona będą napięte, głowa będzie opuszczona i ogólnie będziesz chciała stać się mała i niepozorna. Dzięki temu wszystkie kończyny można mocno docisnąć do ciała, jakby je ściskając. A te często powtarzające się napięcia mięśni tworzą tak zwaną zbroję mięśniową, która później staje się nawykową i integralną częścią Twojego życia. I nawet jeśli spróbujesz kontrolować to napięcie i będziesz wyglądać bezczelnie i pewnie, mikro ruchy ujawnią Twoje prawdziwe uczucia , cena: Częste doświadczanie wstydu pociąga za sobą spadek poczucia własnej wartości w innych obszarach życia, a także może stać się Twoim nawykowym pancerzem mięśniowym. 3. Między innymi odmowa zaangażowania się w proces od początku do końca jest w rzeczywistości odmową przeżycia tej chwili. Kiedy zdecydujesz się nie czuć, nie myśleć ani nie czuć wszystkiego, co oferuje dana sytuacja, to tak, jakbyś stał z boku i czekał, aż sytuacja minie i cię nie zauważy. W ten sposób odmawiasz życia, którego przebieg jest niestety nieodwracalny. Zatem cena: odmowa przeżycia tej sytuacji jest odmową życia, którego czas upływa bezpowrotnie. Często nie przywiązujemy dużej wagi do przygotowania się do wystąpienia publicznego, zdając się na przypadek lub po prostu nie chcąc marnować cennej energii. Ale takie „oszczędzanie” jest iluzją. Wszystkie długotrwałe traumy wyczerpują nasze ciało, zamazują naszą świadomość, zmuszając nas do życia w przeszłości i tworzą muskularną skorupę, determinującą nasze zachowanie. Życie masz jedno, nie pozwól, aby przeszłość miała na ciebie wpływ. „Nie ma znaczenia, co mi zrobili, ważne jest to, co zrobiłem z tym, co mi zrobiono”.!