Od autora: artykuł adresowany jest do rodziców, psychologów i wszystkich, którzy interesują się przyczynami i rozwiązywaniem problemów swoich dzieci. W poprzednim artykule rozmawialiśmy z Państwem o tym, że kolejność urodzenia jest ważnym czynnikiem powstawania problemów życiowych, ale nie jedynym. A znaczenie kolejności urodzenia wiąże się z bardzo wczesnym kształtowaniem podstawowych postaw osobowości. Pokrótce zbadaliśmy także psychologiczne cechy osobowości pierworodnych, najmłodszych, średnich i jedynaków w rodzinie. Zagłębiając się szczegółowo w psychologię pierworodnych, moje zainteresowanie związkami w kontekście kolejności urodzenia było próbą zbadania rodzajów problemów, z jakimi borykają się dzieci i ich rodzice, a także decyzji, jakie mogą podjąć, aby sobie z tymi problemami poradzić. Dzisiaj przyjrzymy się cechom psychologicznym i problemom drugiego (najmłodszego) i średniego dziecka. Co dzieje się z młodszymi dziećmi? Wydawać by się mogło, że są ulubieńcami, ich rodzice stają w ich obronie. Zwykle uchodzą im na sucho rzeczy, których starszemu dziecku by nie wybaczono. Szybko przyzwyczajają się do tego, że wszystko w domu należy do nich i wiedzą, jak za wszelką cenę zdobyć to, czego chcą. Skąd bierze się u nich poczucie niepewności? Dlaczego są tak rozpieszczane i kochane, tak niezadowolone z siebie? Młodsze dzieci często zaczynają rywalizować ze starszymi dziećmi i tak przyzwyczajają się do tych zawodów, że później wprowadzają je w dorosłość, rywalizując z zarządem, z małżonkiem, starszymi lub starszymi? bardziej skuteczny przyjaciel Młodsze dzieci, próbując udowodnić swoim rodzicom i starszym braciom i siostrom, że „nie są gorsze”, przyzwyczajają się do rywalizacji i ten nawyk przenosi się na dorosłość. Zdarza się to dość często. Przyczyną tej sytuacji jest to, że rodzice porównują swoje dzieci. Często można zaobserwować: „Sasza, spójrz, jaki jesteś brudny! Widzisz, Seryozha wrócił do domu czysty” lub „Twoja siostra jest dobrą uczennicą, a ty znowu dostałeś złą ocenę!” Ciągłe porównywanie swoich dzieci, a te porównania nieuchronnie prowadzą do powstawania i rozwoju takich uczuć, jak zazdrość i zazdrość. Co więcej, niezależnie od tego, które z dzieci wyróżnimy w sensie pozytywnym, wszyscy zaczynają mu zazdrościć i zazdrościć: i starsi, i młodsi. A co dokładnie powoduje te dwie negatywne emocje? Porównanie! Jeśli usuniemy porównania, zazdrość i zazdrość znikną same. Aby dzieci nie rywalizowały ze sobą, ale współpracowały, musimy porozmawiać o każdym z nich osobno, ciesząc się z ich odmienności, znajdując w każdym pozytywne cechy charakteru. Bardzo ważne jest, aby bracia i siostry od dzieciństwa uczyli się ze sobą dogadywać, czuli potrzebę siebie nawzajem i chcieli być razem. U młodszych dzieci można zaobserwować taką cechę, jak niechęć do podejmowania samodzielnych decyzji. Czekają, aż ta decyzja zostanie podjęta za nich. Ten nawyk utrzymuje się w życiu dorosłym. Szukają kogoś, kto się nimi zaopiekuje, weźmie na siebie odpowiedzialność, zaproponuje gotowe rozwiązania i poprowadzi ich po szczeblach kariery. Gdy uda im się znaleźć takie osoby, są bardzo szczęśliwi, ale jeśli nie, zaczynają się poważne problemy. Najbardziej negatywnym scenariuszem rozwoju wydarzeń jest sytuacja, gdy młodsze dzieci, nie znajdując w dorosłym życiu zastępstwa dla troskliwych rodziców, zaczynają myśleć, że nie są godne szczęścia, a ich samoocena znacznie spada, zaczynają pić i pić narkotyki. Zdarzają się przypadki, gdy w obawie, że nigdy nie zawrą związku małżeńskiego lub nie zawrą małżeństwa, decydują się na pierwszą zaproponowaną opcję małżeństwa. A potem to zależy. Niektóre z młodszych dzieci zaczynają poważnie chorować, a rodzice nie mają innego wyjścia, jak tylko ponownie zaopiekować się swoimi już dorosłymi pociechami. Jednocześnie rodzice często są zadowoleni z sytuacji bezradności swojego najmłodszego dziecka. Często łączy to samych rodziców, którzy poza układaniem życia młodszemu dziecku od dawna nie mają innych wspólnych zainteresowań. Młodsze dziecko ma jedną zaletę: ma dużą motywację do prześcigania starszych. Dzięki temu często staje się najszybszym pływakiem, najlepszym muzykiem, najbardziej ambitnymstudent. Adler czasami mówił o „walczącym młodszym dziecku” jako o potencjalnym przyszłym rewolucjoniście. Zatem młodsze dzieci: – są przyzwyczajone do otrzymywania tego, czego chcą; – są niecierpliwe; starsze; - łatwo nawiązują kontakt z rodzicami; - czekają, aż ich problemy zostaną rozwiązane; - łatwo proszą o pomoc, nawet jeśli sami sobie z tym poradzą; - naśladują i zazdroszczą swoim starszym braciom i siostrom; często nie widząc własnej przydatności myślą, że są nikomu niepotrzebne. Co robić? Naucz swoje dzieci podejmowania niezależnych decyzji, dokonywania wyborów i brania odpowiedzialności. Zapytaj młodsze dziecko, co może zrobić, aby samodzielnie rozwiązać konflikt ze starszym, co może zrobić, aby rozmowa z nim była dla starszego przyjemna i interesująca. Należy stworzyć warunki, aby młodsze dziecko mogło przynieść realną korzyść i już od wczesnego dzieciństwa mogło wybrać obszar, w którym może się przydać. Jeśli różnica między najstarszym a kolejnym dzieckiem wynosi więcej niż 7 lat, wówczas rozpoczyna się drugie aby pokazać funkcje takie jak starszy i jedyny. Jeżeli różnica między najstarszym a średnim dzieckiem wynosi więcej niż 10 lat, to najmłodszy również wykazuje cechy jedynaka, z tą różnicą, że w przeciwieństwie do pierworodnego nie chce brać na siebie odpowiedzialności i nie jest skłonny do być „pionierem”. Wierzy we własną wyjątkowość, ale oczekuje, że o niego zadbają. Jest ambitny, ale sukcesy przychodzą mu łatwiej, bo chętniej przyjmuje pomoc. Pierworodny, pozbawiony wszelkich przywilejów jedynaka, stopniowo oswaja się z rolą najstarszego dziecka, a nawet zaczyna być dumny. z tego. Kiedy stajesz się odpowiedzialny nie tylko za siebie, ale także za swoje młodsze ja, stajesz się silniejszy, czujesz się mądrzejszy i zaczynasz siebie szanować. Starsze dzieci przyzwyczajają się do odpowiedzialności za młodsze, a gdy dorosną, często stają się liderami na różnych poziomach. Jednym z czynników wpływających na scenariusz życia drugiego dziecka jest to, czy pozostanie ono najmłodsze, faworytem, ​​czy też w rodzinie pojawi się więcej dzieci. Drugie dziecko, stając się środkowym dzieckiem, traci orientację w taki sam sposób, jak najstarsze, gdy przestaje być jedyne. Najstarsze dziecko pełni już rolę asystenta, „jest już dorosłe”, nadal jest pierworodnym. Ale średnie dziecko doświadcza całej gamy uczuć: straty, bezużyteczności, urazy, rozczarowania, wszystkiego, co czuł starszy, gdy przestał być jedyny, ale środkowe dziecko nie ma wsparcia w postaci poczucia dorosłości i odpowiedzialność za młodsze. Średnie dziecko pędzi, naśladując starsze, starając się być „dużym”, a następnie znów stając się „małym”. Wybór tego, kim powinien być, zależy od tego, do kogo bliższe jest średnie dziecko. W każdym razie kopiując brata lub siostrę, nie nabywa on własnej indywidualności i na to powinni zwracać uwagę rodzice, rozwijając w środkowym dziecku cechy, które odróżniają go od braci i sióstr, aby przyciągnąć uwagę rodziców, braci i sióstr, średnie dziecko musi wykazać się cudami elastyczności komunikacyjnej. Jeśli w domu nie grozi im palma, to starają się nadrobić straconą szansę na bycie liderem w szkole. Potrzeba radzenia sobie często pojawia się u średnich dzieci, ponieważ w domu stale spotykają się z sytuacją, w której starsze dziecko kontroluje młodsze, najmłodsze kontroluje rodziców, rodzice kontrolują wszystkie dzieci, a średniemu się to nie udaje , wydaje się, że pozostał bez przeznaczenia. Zadaniem rodziców jest pomóc średniemu dziecku zrozumieć jego rolę i tożsamość. Jeśli nie zrobi tego sam lub przy pomocy rodziców, to w miarę dorastania narasta w nim „niechęć do życia”, skupiając swoją uwagę na niesprawiedliwości, przez którą coś mu nie wyszło. To poczucie niesprawiedliwości pojawia się w dzieciństwie, kiedy nie wolno mu robić tego, co wolno starszej osobie, i wzmacnia się, gdy zostaje ukarany za to, co zostało przebaczone młodszemu. A potem, już jako dorosły, każdą swoją porażką szuka potwierdzenia tej „niesprawiedliwości życiowej”. Nawiasem mówiąc, częściej zdarzają się „nierozpoznani geniusze”.większość z nich występuje wśród jedynaków lub dzieci średnich. Dziecko średnie charakteryzuje się orientacją na osiągnięcia. Aby osiągnąć dominację, stosuje zarówno metody bezpośrednie, jak i pośrednie. Adler uważał również, że przeciętne dziecko może stawiać sobie nieuzasadnione wysokie cele, co w rzeczywistości zwiększa prawdopodobieństwo ostatecznej porażki. Warto zauważyć, że sam Adler był środkowym dzieckiem w rodzinie. Zatem średnie dzieci: - dobrze się komunikują, potrafią negocjować zarówno ze starszymi, jak i młodszymi - mają trudności z określeniem, czego dokładnie chcą i do czego są potrzebne ; - są przyzwyczajeni do „walki” o terytorium; - są przyzwyczajeni do dzielenia się, wiedzą, jak to robić dla własnej korzyści; - wielu z nich uczy się od dzieciństwa, że ​​„trzeba kochać wszystkich” i okazywać tę miłość, oraz okazują tę miłość, aby otrzymać niezbędne korzyści od życia; - zazdroszczą także starszym i młodszym - jeśli coś nie wychodzi, starają się, aby stało się to z przyczyn od nich niezależnych, bo „życie”. jest niesprawiedliwe.” Zadaniem rodziców jest umożliwienie średnim dzieciom bycia liderami w domu. A co najważniejsze, pamiętajcie, że wszystkie dzieci w równym stopniu potrzebują czułości, opieki i uwagi rodziców, niezależnie od wieku i kolejności urodzenia, aby starsze i młodsze dzieci mogły się ze sobą dogadać, aby relacje między rodzicami i dziećmi były harmonijne! , zbudowane na wzajemnym zrozumieniu, koordynacji działań i wzajemnym wsparciu, trzeba te relacje budować tak, jak to się dzieje w zespole. Zespół to grupa ludzi zjednoczona dla osiągnięcia wspólnego celu. Wspólny cel jest tym, co jednoczy ludzi i stwarza szansę na powstanie zespołu. W szkole klasa staje się zespołem, gdy pojawia się wspólny cel: wygrać jakąś rywalizację między klasami. Każdy lubi być zwycięzcą, a dzieci z łatwością gromadzą się w imię zwycięstwa, zostają po szkole, trenują lub mają próby oraz wspólnie doświadczają sukcesów i porażek. Kiedy dobiegły końca rywalizacje międzyklasowe, pozostał żal, że skończył się wspólny temat, który tak bardzo zbliżył do siebie kolegów z klasy, a zaczęło się na nowo zwykłe, codzienne życie szkolne. Dzieci, które zaznały już radości z bycia razem, osiągania sukcesów jako zespołu, cieszyli się wspólnymi treningami i próbami, problemy z interakcją w zespole nie pojawiają się w dorosłym życiu w pracy. Poczuli smak wspólnoty idei, osiągnięć i będą starali się czuć go na nowo. A potem, jeśli naprawdę chcemy być zespołem, sami musimy stworzyć do tego warunki. Konieczne jest stworzenie atmosfery w zespole. Mama lub tata mogą przejąć rolę organizatora i stworzyć warunki dla jedności rodziny. Musisz porozmawiać z każdym członkiem rodziny osobno o tym, co lubi robić i jak dokładnie chciałby spędzić weekend z rodziną. Z dezaprobatą można spotkać się także na wspólne weekendy, organizując spotkanie rodzinne. Tutaj bardzo ważne jest, aby zachować dyskrecję i dyplomatyczność, aby nie „posunąć się za daleko”. Można zaproponować spotkanie rodzinne przy obiedzie lub kolacji, czyli wtedy, gdy cała rodzina spotyka się i robi dla wszystkich coś przyjemnego. W tym sensie wspólny posiłek nadaje się do proponowania i omawiania nowych tradycji, ponieważ jedzenie jest przyjemnością i stwarza podstawę do bezkrytycznego podejścia do nowych rzeczy. Wspólne zakupy tego, co niezbędne dla wszystkich członków rodziny, przyczyniają się do jedności rodziny. Bardzo przydatne jest, aby dzieci brały udział w dyskusji nad tym, jakie meble najlepiej zainstalować we wspólnym pokoju. Kiedy tata i syn naprawiają instalację elektryczną, a mama i córka przygotowują niedzielny obiad, dzieci czują się wartościowe dla rodziny, angażują się w sprawy rodzinne, a rodzina jednoczy się wieczorem z całą rodziną rysując zbiorowe rysunki. Aby to zrobić, musisz wziąć papier Whatman, farby i markery. Rysunki można zadedykować przeszłości: „Jak latem pojechaliśmy nad morze” lub „Jak całą rodziną kupiliśmy żyrandol”. Możesz rysować sny, przyszłość... Ważne jest, aby w procesie rysowania uczestniczyli wszyscy członkowie rodziny, nawet mali Sami. Kupuj gry, w które może grać cała rodzina: lotto, scrabble, monopol. To też jest ważne.