PARADOKSY PRAGNIENIA Każdy ludzki problem zaczyna się od słów „Chcę, ale…”. Podobnie jak kudłata skóra Balzaca, pragnienia pożerają ludzkie życie. Społeczeństwo aktywnie karmi nas mitem, że szczęście to konsumpcja. Nawet miłość, małżeństwo, narodziny dzieci stały się jednym z towarów w supermarkecie - nabycie (konsumpcja) jakiegoś dodatkowego statusu Pożądanie jest oznaką niezadowolenia. Człowiek jest niezadowolony z chwili obecnej i z nadzieją patrzy w przyszłość – istnieje obiekt jego pragnień, którego posiadanie kojarzy mu się z satysfakcją. Ale gdzie „umiejscowione” jest życie? Życie toczy się zawsze tu i teraz, w teraźniejszości. Dlatego przywiązanie do pragnień jest zaprzeczeniem własnego życia! Jest to pożyczka wieczna, która zawsze kończy się bankructwem. Co zrobić? Czy wszyscy możemy zostać mnichami, joginami i buddystami jednocześnie? Wycofać się ze świata i zabić swoje pragnienia? Jedyną zdrową alternatywą jest ścieżka Duszy, ścieżka Przeznaczenia. Kiedy nasza uwaga skupiona jest na realizacji naszej misji, na stworzeniu, wówczas nasze pragnienia zajmują w psychice odpowiednią, podrzędną pozycję. Mówiąc najprościej, spełniają się „same z siebie”. A te, które się nie spełniają – jak mówią, pochodzą „od złego” – są naciągane i szkodliwe. Tak, to prawda. Pragnienia, które nie spełniają się na ścieżce Przeznaczenia, prowadzą jedynie do negatywnych konsekwencji. Bez nich – te, które spełniły się „sami”, czyli na drodze Duszy. Stąd kolejny paradoks. Osoba nie będzie w stanie podążać ścieżką Duszy, dopóki nie uświadomi sobie, że jego głównym zadaniem jest zmiana siebie. Z natury każdy człowiek jest konsumentem, rozpieszczonym dzieckiem. A dzieci, cokolwiek by nie powiedzieć, mają pasożytniczą psychikę. Dla mnie, dla mnie, daj to, daj to. Co z tego będę mieć?... Społeczeństwo jest zainteresowane, abyśmy tacy pozostali przez całe życie. Jesteśmy oszukiwani niczym klienci restauracji, zapewniani, że „klient ma zawsze rację”. Klient tak naprawdę nigdy nie ma „racji”, klient zawsze konsumuje tylko w ustalonym dla niego kontekście, a bajka o jego „słuszności” jest tylko pułapką, aby zostawił więcej swoich ciężko zarobionych pieniędzy - zmniejsza rozmiar swojej „szarej skóry”. Dorosły człowiek fizjologicznie nie jest w stanie cieszyć się z aktów konsumpcji. Dorośli (a właściwie dzieci) są naprawdę szczęśliwi tylko wtedy, gdy TWORZĄ, a nie konsumują. Stworzenie jest istotą człowieka, to jest droga Duszy. Ale jak często widzisz i słyszysz tego przykłady? Ludzie uważają za „normalne” przechwalanie się przed sobą swoją konsumpcją, czyli tym, że ich nieszczęście udaje szczęście. Czyż nie jest to paradoks? Dlatego konieczna jest bezwarunkowa samoakceptacja (miłość do siebie)! Nie po to, żeby być dumnym ze swojej rozpieszczonej, konsumenckiej natury, ale po to, żeby przestać jej bronić i usprawiedliwiać! Aby móc się ujawnić, konieczna jest samoakceptacja! Jeśli nie odkryjesz siebie – swojej fałszywej osobowości, nie odnajdziesz swojej Duszy, swojej prawdziwej ścieżki życia! Jednostka pozbawiona samoakceptacji będzie do ostatniego dnia bronić wszystkiego, co zostało w jego życiu okłamane, swojej PERSONY, maski, którą kiedyś stworzyła, gdy była bardzo młoda, przystosowując się do zbyt niedoskonałego świata dorosłych Ponownie. Miłość własna to umiejętność, bez osądzania siebie, demaskowania swojej fałszywej osobowości – wiecznej ofiary – konsumenta niezdolnego do prawdziwego stworzenia. Człowiek musi stać się tym, do czego został powołany, musi stać się większy i lepszy – twórcą. Ale w tym celu konieczne jest nie ulepszanie swojej osobowości, ale usunięcie jej z siebie, oddzielenie jej od siebie. To pierwszy kamień węgielny na ścieżce indywiduacji – odnalezienie Duszy. Dwie ścieżki – dwie dominujące cechy, dwa nawyki. Dominującemu charakterowi konsumpcji towarzyszy chroniczne niezadowolenie i poczucie winy egzystencjalnej. Dominantą twórczości jest poczucie sensu, kompletności i doniosłości własnego życia. To jest nasz główny paradoks i wybór.