Od autora: Artykuł mówi o tym, czym jest poczucie niekompletności lub „niepełnego gestalt” i proponuje technikę jego zamknięcia za pomocą „ cykl istnienia” Nic się nigdy nie kończy; wszystko pozostaje niedokończone – i pozostanie niedokończone na zawsze. Osho Bhagwan Shri Rajneesh Cała istota wie bez nauczania, widzi bez patrzenia i osiąga bez działania. Lao Tzu Niedokończone działania, niewypowiedziane słowa, niedoświadczone uczucia. Kto może tego nie znać? Z początkowego kursu matematyki wiemy, że nawiasy otwarte muszą być zamknięte. W języku rosyjskim uczono nas zamykać cudzysłów w podobny sposób. Z kursu fizyki nauczyliśmy się podstawowych praw zachowania. W terapii Gestalt analogię praw zachowania można uznać za taką właściwość psychiki, jak integralność postrzegania poszczególnych obiektów i zjawisk. Jeśli widzimy znajomy obiekt, któremu brakuje pewnych elementów, nasza świadomość stara się uzupełnić brakujące części. Specyficzne „pragnienie” psychiki uzyskania integralności objawia się nie tylko w takich „instrumentalnych” kwestiach rozpoznawania informacji w momencie, gdy pojawia się potrzeba (jakby Gestaltyści powiedzieli: postać na tle aktywności życiowej), wówczas nieświadomie otrzymujemy impuls, aby zacząć robić coś, aby ją zaspokoić. Pomyślne zakończenie procesu będzie analogiczne do „zamykania nawiasów” lub cudzysłowów. Jeśli jednak tak się nie dzieje, mamy poczucie niekompletności, niezadowolenia lub niepełnej gestalt. A. Maslow twierdził, że potrzeby mają hierarchię: od niższych fizjologicznych do wyższych, związanych z samorealizacją. Jest oczywiste, że niedokończone gestalty mogą mieć różne poziomy. Przykładowo niezadowolenie związane z uczuciem głodu będzie niewspółmierne do poczucia, że ​​nie zrobiliśmy w życiu czegoś ważnego dla własnego rozwoju. Istota wielu problemów psychologicznych ma swoje korzenie właśnie w niekompletności. Psychotraumy, niedokończone relacje, nieosiągnięte cele, niepowodzenia, żale, błędy... Często są to rodzaje niedokończonych gestów. Psychika nie przeżuła, nie przełknęła i nie przetrawiła pewnych zdarzeń, a raczej naszej reakcji na nie. Jak przywrócić integralność? 1. Przywrócić proces. Jeśli proces osiągania czegoś ważnego, co miało zaspokoić bieżącą potrzebę, został zakłócony lub przerwany, należy go przywrócić. Często istota problemu leży w zawężeniu ram percepcji. Rozwiązaniem jest poszerzenie tych granic, aby zobaczyć szerszą perspektywę. 2. Poziom wyżej. Rzecz w tym, że poziom rozwiązania musi być wyższy niż poziom, na którym pojawił się problem. Einstein mówił także o tym: „Nie da się rozwiązać problemu na tym samym poziomie, na którym powstał”. 3. Integracja z wyższym poziomem. Poprzedni akapit to dopiero pierwszy krok w stronę rozwiązania problemu. Nie wystarczy podnieść poziom, trzeba osiągnąć najwyższy i skoordynować zmiany na nim ze wszystkimi podstawowymi punktami. Jako ilustrację wszystkich wymienionych punktów proponuje się rozważyć zastosowany wzorzec „Cykl Bycia”. w neuroprogramowaniu integralnym (autorska metoda S.V. Kovaleva) Technika ta polega na sekwencyjnym poruszaniu się przez następujące elementy: Mieć → Robić → Wiedzieć → Powiązać → Być Niech niepełnym gestaltem będzie niezadowolenie na poziomie „Mieć”. Często przedstawia się to w formie „chcę, ale nie mam”: brak upragnionego związku, brak spokoju ducha, brak niezbędnych dochodów, brak radości, brak zdrowia itp. Kolejny krok wiąże się z udzieleniem odpowiedzi na pytanie : co będę musiał zrobić (aby stworzyć pożądane relacje, znaleźć spokój ducha, osiągnąć wymagany dochód, odzyskać radość i zdrowie). Takim pytaniem podnosimy poziom percepcji, oddalając się od kontekstu, w którym „czegoś nie mamy, a chcemy” się zachować, następnie robimy krok w stronę jeszcze bardziej abstrakcyjnego poziomu, zadając sobie pytanie: co robić Muszę wiedzieć (czyli jaką wiedzę, umiejętności i zdolności pomogą wdrożyć... ☼☼☼