Lubisz chodzić do kina? Przyjrzyjmy się komunikacji w parze na przykładzie filmu „Barbie” w reżyserii Grety Gerwig. Główne role zagrali Margot Robbie, Ryan Gosling, Kate McKinnon i inni. Pomimo tego, że lalka ta początkowo przedstawia dorosłą dziewczynę, film wyraźnie pokazuje, że dla mieszkańców wyimaginowanej Barbielandu mówimy o tzw. pseudogender” bez głębokiej świadomości siebie, swoich wartości i w konsekwencji partnera. Nie chodzi nawet o to, że dominujący feminizm stawia mężczyzn na drugim planie, w Barbielandzie umiejętności społeczne bohaterów kształtują się początkowo na poziomie powierzchownej komunikacji „fatycznej”: pozdrawiają się, przechwalają swoimi osiągnięciami, w tym „przejawem komunikacji”. w swojej pracy zarówno emocje, jak i inteligencję, co tylko czyni kobietę silniejszą” – organizujemy wieczory panieńskie. Kiedy bohaterowie znajdują się w realnym świecie na spotkaniu zarządu producenta lalek Barbie Mattel, reżyser wypowiada strategiczne hasła: „tworzymy nie tylko lalki, ale marzenia, wyobraźnię, kobiecą podmiotowość”. pracując z parą, doceniamy wartość wyobraźni jako elementu refleksji, nie bez powodu jedna z projektantek Babri w tej historii, matka dziewczynki, której pola emocjonalne są „zablokowane” z Barbie i fuzja doszło (konfluencja, termin z terapii Gestalt), podąża właśnie ścieżką poszerzania spektrum emocjonalnego, uwalniając „Barbie w depresji”. Podczas konsultacji możemy zaproponować parze Koło Emocji Roberta Pluchika, ale Kenowi początkowo wyraźnie brakuje subiektywność. Będzie musiał przezwyciężyć uzależnienie od miłości, aby doświadczyć doświadczenia osobistej przemiany. Po zabawie z wyimaginowanym militaryzmem, rakietami tenisowymi i konikami-zabawkami Ken powie: „walczyliśmy tylko dlatego, że sami się nie znaliśmy”. Nie ma w tym cienia analogii politycznej. Reżyser bardzo subtelnie pokazuje, że mówimy o przejaw uwarunkowanej agresji poprzez oddzielenie od stanu „narcystycznej ekspansji [1)” – Ken został pomyślany jako uzupełnienie Babriego. Według słów C. G. Junga „emocje objawiające się w małżeństwie nie są odizolowane od reszty świata, ale są logiczną kontynuacją głębi budowania wszystkich innych kontaktów społecznych” – i widzimy to u bohaterów, Barbie uczy się swoich emocji, ucząc się obserwacji i rozpoznawania stanu psychicznego innych. Na przykład Barbie widzi starszą kobietę na przystanku autobusowym i czuje jej wewnętrzne piękno, samowystarczalność i godność, uśmiecha się i komplementuje. Widzi myślącego mężczyznę pogrążonego w melancholii i na nowo odkrywa własny smutek. Jak w książce Francoise Sagan „Hello Sadness”, kiedy to właśnie ten stan w pewnych momentach staje się zaradny. Czyż nie jest prawdą, że w pewnym sensie ścieżkę Barbie można metaforycznie porównać do księcia Siddharthy Gautammy, jego świadomości siebie i świata zewnętrznego. pałac? Początkowo postać miała specjalną funkcję „Dziwna Barbie” (Kate McKinnon). W filmie wciela się w rolę psychoterapeutki i mediatora społecznego, naprawiającego innych i dysonanse w ich postrzeganiu siebie właśnie dlatego, że sama potrafiła zintegrować w formie interpretacji niejednoznaczne, sprzeczne i po części okrutne doświadczenie interakcji ze światem rzeczywistym , rozważymy podejście kandydata nauk psychologicznych M.Yu Durnevy, które w interesujący sposób łączy terapię Gestalt i koncepcję strefy rzeczywistego i najbliższego rozwoju L.S. Frustracja w kontakcie z rzeczywistością, „przerwy” w dynamicznym stereotypie nawykowych wzorców zachowań, to potencjalne obszary rozwoju. I właśnie tutaj ważna jest drugoplanowa postać konwencjonalnie „dorosłej”, jaką jest Dziwna Barbie i – jak wiemy – „Dziwna Barbie”. możemy dodać od siebie, małżonków dla siebie, a czasem psychologa dla małżeństwa, gdy przeżywają one kryzysy. Dla bohaterów filmu zderzenie z rzeczywistością następuje zarówno podczas podróży z wyimaginowanej rzeczywistości Barbielandu do Kalifornii , i po powrocie, kiedy Barbieland zmienił koncepcję na patriarchat, i tutajmożemy zwrócić uwagę na moment zmiany płci. W tym sensie film odpowiada na pytanie: być sobą, to zachować swoją płeć i tożsamość, pozostając poza stereotypową dychotomią płci. Kolejnym źródłem osobistej przemiany jest spotkanie Barbie z pierwotną autorką pomysłu tej lalki. Ruth Handler, a raczej jej duch, ucieleśniający życzliwy i akceptujący archetyp wielkiej matki, dający poczucie bezpieczeństwa. Film wyraźnie pokazuje, że nie ma to nic wspólnego z ideą dominującego femanizmu, ale pozwala poczuć emocje spokoju, wyciszenia i samoakceptacji. Ciekawy jest także następujący aspekt: ​​czy przyjaciel Kena, Alan, dostał w warunkowo realny świat wraz z projektantką lalek i jej córką, można by uniknąć etapu agresywnego proto-stanu płci, obrać inną drogę. Alan bowiem symbolizuje mężczyznę inteligentnego i wrażliwego, trochę nieśmiałego, ale w przeciwieństwie do Kena, bez narcystycznego radykała w swoim charakterze. Reżyser jednak nie rozwija tego posunięcia: uwolnienie motywacji Alana do samopoznania kończy się małą sprzeczka z robotnikami drogowymi. Podobnie jak w prawdziwej psychoterapii i korekcie psychologicznej, nie wiemy, czy para zdecyduje się pozostać razem po przemianach osobistych i pracy nad sobą, podobnie reżyserka Greta Gerwig nie daje jednej odpowiedzi: czy Barbie i Ken są parą po tym, jak brutalnie oderwali generatywną i społeczną stronę samooceny. Jednak zadaniem psychologa w celu ustalenia harmonii w parze jest umożliwienie im poczucia prawdziwego siebie i włączenia tego w strukturę osobowości. Film pokazuje początkowo warunkową sytuację braku genitaliów, co otwiera drogę do wzajemne poznanie. Ken uprawia sport „są genitalia”, ale dla Barbie pojawiają się one dopiero w wyniku duchowej przemiany – pod koniec filmu po raz pierwszy udaje się do ginekologa, dlatego początkowo para unika kontaktu seksualnego jako takiego: przez jazda na rolkach, poznawanie różnorodności realizacji płci w społeczeństwie Na przykład Ken bardzo interesuje się różnymi zawodami (chce spróbować swoich sił jako lekarz lub menadżer firmy). Jednocześnie reżyserka Gretta Gerwig podkreśla, że ​​a priori brak szacunku ze strony kobiet „Ken nie jest fajny” jest dla mężczyzny bardzo bolesny. Z drugiej strony właśnie w tym objawia się uzależnienie Kena od miłości – uzależnienie od uwagi jego partner. Potrzeby samoafirmacji bohaterów są odmienne, dlatego nie interpretują w ten sam sposób kierowanej do nich uwagi o zabarwieniu seksualnym: Barbie jest zawstydzona i zawstydzona, Ken zaś uradowany, podziw staje się dla niego namiastką prawdziwego samorealizacja To jednak dopiero początkowe etapy nawiązania kontaktu Kena z nim samym ze sobą, a później z ukochaną, jego struktura osobista stopniowo pokonuje „zalew” emocji i krystalizuje się. W przypadku Barbie zachodzi symetryczny proces: poznaje ona swoje lęki, stara się zrozumieć, co tak naprawdę znaczy być ucieleśnieniem piękna, o ile służy to ideom dobra w sensie społecznym. Podczas pracy psychologicznej z małżeństwem odpowiednia jest dla nas metoda psychoterapii narracyjnej. Jakie są zadania psychologa: 1) „Doprowadzić do poziomu świadomości każdej pary, gdzie jest tu i teraz, czy przechodzi kryzysy i etapy osobistej transformacji 2) Zmniejszyć dystans pomiędzy strefami rzeczywisty i natychmiastowy rozwój. Psycholog pomaga parze uświadomić sobie, że oni sami są w pewnym sensie ekspertami w swoim związku i pomaga każdemu członkowi pary uwierzyć w siebie. Jednocześnie psycholog pozostaje w pobliżu podczas trudnej sytuacji życiowej pary. Nie bez powodu kryzys chińskiego charakteru oznacza jednocześnie niebezpieczeństwo i szansę. 3) Małżeństwo, według słów akademika Oparina, to system dynamicznie rozwijający się. W tym sensie psycholog staje się facylitatorem, pomagającym parze wejść na nowy poziom relacji, jakości życia w ogóle, a co ważnym elementem tego jest odnalezienie harmonii seksualnej, która nierozerwalnie wiąże się z postrzeganiem siebie jako osoby pełnoprawne i pożądane społecznie