Kiedy ktoś jest zły, przygnębiony lub zaniepokojony, ma tendencję do postrzegania swoich negatywnych myśli jako faktów. Na przykład: „On tak na mnie spojrzał, zdecydowanie mnie nie lubi”. W tym przypadku myśli to tylko domysły, interpretacje, pomysły. Tak, negatywne myśli mogą być prawdziwe. Ktoś naprawdę może nas nie lubić. Aby zrozumieć, czy negatywna myśl jest prawdziwa, czy nie, warto przeprowadzić małą analizę z myślami: Zidentyfikuj swoje myśli. Na przykład „on mnie nie lubi”. Porównaj je z prawdziwymi faktami, wypisz zalety i wady wiarygodności tej myśli. To, że ty coś myślisz, nie oznacza, że ​​jest to prawdą. W końcu tylko dlatego, że uważasz się za kota, jest mało prawdopodobne, że nim będziesz. Potrzebujemy obiektywnych dowodów, aby potwierdzić lub obalić negatywne myśli. Na przykład: „nigdy nie powiedział mi nic złego, często przychodził na ratunek, cieszył się, że nas spotkał itp.” Zastanów się, czy zawsze ufasz tej myśli? Czy ta myśl wydaje Ci się prawdziwa w jakimkolwiek stanie emocjonalnym? A może ta myśl ma największą moc w chwilach niepokoju, smutku, irytacji? Jeśli tak, czy można powiedzieć, że ta myśl jest prawdziwa, biorąc pod uwagę wahania zaufania do niej? Pamiętasz myśli, które pojawiają się dość często? Czy mieszczą się one w jakichś kategoriach zniekształceń psychicznych? Zniekształcenia psychiczne (poznawcze) to błędy w myśleniu, nieprawidłowo utworzone powiązania logiczne, które powodują błędne wnioski, oceny i działania. Zniekształcenia poznawcze wynikają z dysfunkcjonalnych przekonań. Osoba, która stale żyje w negatywnych przekonaniach i ufa irracjonalnym myślom, może popaść w depresję, niepokój, doświadczać prokrastynacji, zwątpienia i cierpieć z powodu fałszywego poczucia winy, wstydu i samotności. Jednak analizując myśli automatyczne, można zidentyfikować zarówno zniekształcenia poznawcze, jak i dysfunkcjonalne przekonania. Często zniekształcenia poznawcze zakorzeniają się i stają się soczewkami, przez które patrzymy na świat. W związku z tym postrzeganie rzeczywistości jest zniekształcone, co przyczynia się do tworzenia „alternatywnej rzeczywistości”, w której człowiek czuje się dość niekomfortowo. Czy zniekształcenia poznawcze są zawsze złe? NIE. Mózg upraszcza i kondensuje informacje, gdy jest ich za dużo lub gdy są trudne do zrozumienia. Pomaga to zaoszczędzić czas i energię. Ale ważne jest, aby nauczyć się określać, w jakich przypadkach zniekształcenia poznawcze ułatwiają życie, a kiedy już przeszkadzają i szkodzą. Czytanie w myślach: Myślisz, że wiesz, co myślą inni, nie mając na to wystarczających dowodów. Na przykład: „On uważa, że ​​jestem całkowicie głupi”. Przewidywanie przyszłości: Przewidujesz wynik wydarzeń, które jeszcze się nie wydarzyły. Na przykład: „Na pewno nie zatrudnią mnie na to stanowisko”. Katastrofa: Jesteś pewien, że wydarzy się najstraszniejszy ze wszystkich możliwych skutków wydarzeń i po prostu nie będzie można tego znieść. Na przykład: „Nie będę miał nic przeciwko, jeśli przegram w zawodach” lub „On nie odbiera telefonu, a jeśli zdarzy się wypadek?” Etykietowanie: Przypisujesz sobie i osobom wokół siebie globalne negatywne cechy i cechy. Na przykład: „Jestem przegrany” lub „On jest złą osobą”. Dewaluacja pozytywów: Wierzysz, że pozytywne wyniki i osiągnięcia Twoje (lub innych osób) są w rzeczywistości bezwartościowe. Na przykład: „Przyjaciele i tak powinni sobie pomagać, więc nie ma za co dziękować” lub „No cóż, każdy mógłby ukończyć studia z wyróżnieniem, nie sądzę, żeby to był mój sukces”. Filtr negatywny: Skupiasz się na negatywnych faktach i nie zauważaj tych pozytywnych. Na przykład: „Jeden ze słuchaczy wyszedł przed zakończeniem mojej prezentacji. Najwyraźniej byłem słabo przygotowany.” Nadmierne uogólnienie: wyciągasz globalne negatywne wnioski na podstawie izolowanych faktów lub wydarzeń. Na przykład: w przypadku pojedynczych niepowodzeń „Nic mi nie wychodzi”. Myślenie dychotomiczne: Postrzegasz zdarzenia w oparciu o zasadę „wszystko albo nic”..