Od autora: Brak siły woli? Lenistwo? Kunktatorstwo? Objadanie się? Aj, tak, tak, jakim złym, niewłaściwym człowiekiem jesteś. Cóż, przyjdź do mnie szybko, teraz cię poprawię. Prośby w duchu „braku siły woli” zajmują około 20% całkowitej liczby problemów w mojej praktyce, a to całkiem sporo. Ale czy myślisz, że jako psycholog mogę zwiększyć siłę woli danej osoby? Na razie zachowaj odpowiedź dla siebie. Porozmawiajmy o głównych problemach, które zdaniem klientów wynikają z ich nierozwiniętej siły woli. Weź pod uwagę prokrastynację i przejadanie się – dwa najczęstsze problemy. A zacznijmy od prokrastynacji, teraz prokrastynacja jest w modzie, wszyscy się z nią borykają, odbywają się szkolenia i webinary na ten temat, a za wszystkie grzechy śmiertelne obwinia się kunktatorstwo: niedokończone prace dyplomowe, prace dyplomowe. niemożność dotarcia na siłownię, niska wydajność pracowników, a nawet problemy gospodarcze krajów. Ale czy to naprawdę takie straszne i jakie „mięso” kryje się za strasznym znakiem „zwlekanie?” Najpierw sugeruję obejrzenie wspaniałego odcinka programu „Wszystko jest jak zwierzęta” z Evgenią Timonovą (opcjonalnie, to nie jest konieczne) W tym wspaniałym filmie, na swoich ilustrujących przykładach (choć okropnych z punktu widzenia zrozumienia psychologii ludzkiego prokrastynacji) Evgeniya podaje definicję prokrastynacji podaną przez Danilę Gulyaev, psychoterapeutkę, którą głęboko szanuję. Definicja jest następująca: „Zwlekanie to bunt niedocenianych działań przeciwko przewartościowanym”. I wszystko w tej definicji jest idealne. Od metafory buntu, którą kocham najbardziej, po wskazanie wartościowych fundamentów ludzkich zachowań. I być może nie najlepiej nadaje się do interpretacji zachowań zwierząt, które w przeciwieństwie do ludzi w dużej mierze kierują się instynktami. Ale dla naszego rozumowania pasuje to idealnie. Zatem z punktu widzenia Dani poza dyskursami społecznymi nie ma i nie może być prokrastynacji, ponieważ ocenę tego czy innego zachowania jako mniej lub bardziej wartościowego dokonuje nam społeczeństwo i właśnie ono. otrzymanymi z niej wyobrażeniami na temat poprawności swojego zachowania kierujemy się, gdy nazywamy coś prokrastynacją. Do jakich wniosków to prowadzi? Staramy się nie zauważać tego, co dla nas cenne – odpoczynku, komunikacji z innymi ludźmi, otrzymywania nowych, ciekawych informacji, skoro uważamy, że docenianie tych rzeczy teraz i podążanie za ich wartością w działaniu byłoby błędne. A to ma jedną wymierną konsekwencję - kryzys szacunku i niewdzięczności wobec siebie w przypadkach, gdy nie uda nam się zapobiec „buntowi działań niedowartościowanych przeciwko działaniom przewartościowanym”. Co więcej: Nieumiejętność respektowania naszych wartości i niezadowolenie z naszych działań prowadzi do tego, że zmartwienia i neurotyczne myśli o naszej niskiej jakości na tle wymagań społeczeństwa tworzą wewnętrzny zakaz zaspokajania wymagań naszych wartości, nawet kiedy w końcu ich śledzimy, a potem się zaczyna, siedzimy na Facebooku i nie mamy dość, jemy i nie mamy dość, leżymy w łóżku i nie możemy wstać z łóżka. Dlaczego, bo nieświadomie rozumiemy w tej sytuacji, że nie potrzebujemy tego, ale żeby się zaspokoić, pochwalić się za to, że pomagamy sobie odpocząć, utrzymujemy kontakt z kimś dla nas ważnym itp. nie możemy. Zatem problem nie leży w samym „zwlekaniu”, ale w wewnętrznej blokadzie, która nie pozwala nam cieszyć się tym, co robimy. Ponieważ tylko ciesząc się, możemy być usatysfakcjonowani i przestać „zwlekać”. Jak wyjść z tego błędnego koła? Jak rozumiesz, żadna „siła woli” tu nie pomoże; wręcz przeciwnie, przymusowe odgradzanie się od satysfakcji prowadzi do rozwoju strategii kompensacyjnych - mogą pojawić się nowe metody działania, aż do powstania kompleksów zachowań zależnych, w co to samo występuje obsesyjnie i patologicznie (alkoholizm - ludzie piją i nie zauważają, jak bardzo są pijani, uzależnienie od jedzenia, w którym!