Ci, którzy pracowali według specyfikacji technicznej (specyfikacji technicznej) zetknęli się zapewne z następującą historią: Patrzę na specyfikację techniczną – tu wszystko jest jasne – robię to – pokazuję do klienta - odpowiedź klienta: „NIE TAK”. Albo inna historia: do specyfikacji technicznych dopiszę coś jeszcze, bo tak będzie wygodniej/lepiej. Ale ostatecznie okazuje się to niewygodne dla klienta i niepotrzebne. I staje się to obraźliwe za marnowanie czasu, a klient okazuje się niewdzięcznym głupcem. To samo dzieje się w relacjach z bliskimi. Wydaje nam się, że wiemy, co jest najlepsze dla drugiej osoby, czyli czego by sobie życzył. Robimy coś, nie pytając partnera, czy tego potrzebuje. Okazuje się, że partner tego nie potrzebuje i oboje są rozczarowani. Ten mechanizm „przemyślania” za drugą osobę nazywa się projekcją. Projektujemy nasze doświadczenia na inną osobę. Projektujemy nasze myśli na inną osobę – myślimy, że jeśli my pomyślimy/zrobimy to, inni zrobią to samo. Możemy skorzystać z tego mentalnego mechanizmu, bo boimy się różnić od innych, boimy się zauważyć różnicę drugiej osoby, bo wtedy możemy zostać sami. Dzieje się to nieświadomie i szybko. Bez terapii może być trudno zauważyć w momencie, że projektuję swoje doświadczenie na inną osobę. Na przykład projekcja może również objawiać się zwrotami „każdy to robi”. Ale nie każdy tak robi, ale osoba, która to mówi, tak. Powiedzenie „Ja to robię, ale nie wiem jak inni” również może być przerażające. Oznacza to wzięcie odpowiedzialności za swoje wybory, za swoje życie. Odpowiedzialność jest dla dorosłych. Bycie dorosłym jest przerażające, dlatego używamy słów „my”, „wszyscy”, „osoba” lub „ty”, aby podzielić się tą odpowiedzialnością. Spróbuj porozmawiać o swoich pomysłach na temat innych osób w pierwszej osobie. Być może to niektóre z Twoich przekonań. Na przykład nie „mężczyźni nie chcą poważnych związków”, ale „Ja nie chcę poważnego związku”. Nie „wszystkie kobiety lubią wydawać pieniądze”, ale „ja lubię wydawać pieniądze”. Nie „każdy chce być bogaty”, ale „chcę być bogaty”. Będziesz miał własne przykłady. Czy mówienie w pierwszej osobie sprawia Ci trudność? Jakie uczucia i emocje powstają podczas projekcji? Oznacza to, że projektujemy doświadczenie jednej osoby na drugą. Na przykład widzimy napakowanego faceta w nowej firmie i myślimy: „no cóż, i tak to głupi sportowiec”. Opisałem tylko kilka przykładów przejawów tego mechanizmu mentalnego. Mogą być inne. Ważne jest, aby zrozumieć, że za pomocą projekcji nie poznajemy prawdziwej osoby, nie poznajemy prawdziwego świata. Żyjemy we własnym świecie fantazji, w którym wszyscy robią i myślą tak samo jak my. Na tym świecie jest bezpiecznie (na razie), ale w takim świecie zdecydowanie nie da się rozwijać i żyć tak, jak się chce.