Od autora: Opublikowano po raz pierwszy w czasopiśmie „Clepsydra” „Znajdź 10 różnic!” — obrazki z tego typu zadaniami znamy z dzieciństwa. Pamiętam, jak ciekawie było szukać różnic pomiędzy pozornie identycznie narysowanymi zwierzętami, ubraniami, drzewami i pomieszczeniami. I te różnice zawsze były jakoś ledwo zauważalne – czasem linii jest więcej, czasem mają różną długość, czyli dodatkowe detale, czasem kolor jest jakoś inny. Takie zadania rozwijają uwagę, obserwację i pamięć. Jeśli spojrzysz niedbale, niezbyt uważnie, to tak, jakby to było to samo zdjęcie! A jeśli przyjrzysz się uważnie, tu i ówdzie widać elementy niepozorne i różniące się od siebie. Czasem pozbawiali bohaterów tych obrazów życia, czasem jakichś znajomych rzeczy, których brak nie mógł nawet nikomu przyjść do głowy, bo te rzeczy były tak naturalne, że po prostu nie mogło ich zabraknąć. Powiedz mi, czy może być bałwan bez nosa? A może spodnie bez guzika? Wędka bez żyłki? Ryba bez ogona? Drzewo bez gałęzi? Święty Mikołaj bez brody? Dziś kontynuuję listę pytań dzieci zadawanych mi przez moich klientów z podobnymi dorosłymi. Pytania w istocie o rzeczy znane i naturalne, które od dawna nierozerwalnie łączą się w naszych głowach. Czy można być kobietą bez mężczyzny? A co z mężczyzną bez kobiety? Bliscy bez idealnego wyglądu? Czy może być szczęście kobiety bez małżeństwa? Rodzina bez dzieci? Miłość bez seksu? Oto młoda kobieta, cierpiąca z zazdrości, czekająca, aż mąż wróci późnym wieczorem do domu. Przywiązana do małego dziecka, rozdarta jest niemożnością podążania za nim, zapanowania nad jego długą nieobecnością i bolesnymi podejrzeniami wynikającymi ze zmiany w ich relacji, dostrzeganej przez jej kobiecą intuicję. Ale mojego męża nadal nie ma. Noc już nadeszła. I wreszcie słychać przekręcanie klucza w zamku drzwi! „Wracaj, łajdaku!” - jej serce bije niespokojnie. Mąż, świeży i zmarznięty od mrozu, mamrocze coś niezrozumiałego w odpowiedzi na jej nieśmiałe pytania, gdzie jest, dlaczego tak późno, dlaczego nie zadzwonił, szybko się rozbiera, idzie spać i odwraca się do ściany. A ona, z burzą w duszy i łzami zamarzniętymi w oczach, nie złości się, nie obraża, ale przytula go i zaczyna głaskać. Na plecach, na klatce piersiowej, we wszystkich jeszcze chłodnych miejscach ciała. "Czekałam na ciebie! Chcę ciebie!" – szepcze do niego. I nie ma znaczenia, że ​​tak naprawdę czuje tylko złość i urazę, że łzy ją dławią, że chce go nie głaskać, ale uderzyć, żeby poczuł się tak samo zraniony jak ona, stojąc samotnie przy oknie swojej sypialni... Tak mija dziesiątki minut, a mąż nie może tego znieść, odpowiada, zwraca się do niej, pozwala się kochać, sprawiać mu przyjemność. I chętnie próbuje! "On jest mój! On należy do mnie! On jest teraz ze MNĄ! Należę do NIEGO! Jestem JEGO kobietą! Jestem jego żoną!” – cieszy się, wsłuchując się w jego rytmiczne ruchy i nie zwracając uwagi na to, że jej nie całuje, nie przytula, nie stara się w zamian sprawiać jej przyjemności. Najgorsze jest to, że w tej chwili nie rozumie, że tak naprawdę nie chce przyjemności seksualnej, ale spać, odpoczywać, relaksować się lub płakać na piersi matki i zasypiać w ramionach kochającej ją osoby A zmęczony mężczyzna odchyla się na swoją stronę łóżka, a kobieta zapłakana, wyczerpana cierpieniem triumfuje: „Moja wzięła! On jest mój!!! On jest ze mną!!!" Jeśli zapytasz ją w tym momencie, dlaczego tak zdecydowała? Skąd ona to wzięła? Co daje jej powód, aby tak myśleć? - Wiesz, co odpowie? Jestem pewien, że powie: „Przecież on uprawia ze mną seks! Czy to nie znaczy, że on mnie kocha?!” Zatem dla znacznej liczby kobiet seks i miłość to dwa pojęcia, których różnice między kobietami nie widzą, nie czują, a często nie chcą widzieć i czuć . Czy naprawdę są to różnice? Spróbujmy to rozgryźć. A jeśli należysz do tej małej kategorii kobiet, które oddzielają seks od miłości, nie musisz czytać dalej mojegorefleksje, cóż, choćby ze względu na ciekawość! Temat miłości i problemów w związkach miłosnych to najczęstsze prośby klientów zgłaszających się na konsultacje, zarówno kobiet, jak i mężczyzn. Brak ciepła emocjonalnego, ukryte niezadowolenie ze związków, niemożność bycia sobą, strach przed utratą partnera prowadzą człowieka do psychologa i zmuszają go do ciągłego zadawania podobnych pytań „Nie wiem, co zrobić ze swoim zazdrość." Jeśli mój chłopak i ja nie uprawiamy seksu przez kilka dni, zaczynam wariować” – narzeka młoda dziewczyna. - Wydaje mi się, że jeśli mnie nie chce, to znaczy, że przestał mnie kochać albo poznał inną kobietę. Interesuje mnie, jak długo się spotykają, jak długo są w bliskim związku , jak często się kochają - Jesteśmy razem już od sześciu miesięcy, na początku było dużo seksu - kilka razy dziennie! I czułam, że mnie kocha. A teraz nie chce mnie już codziennie! Może coś jest ze mną nie tak? Może przestał mnie kochać? – szlocha. A ja zaczynam mówić o tym, że proces budowania związku przebiega przez kilka etapów, że w okresie miłości częste stosunki seksualne są normalne, ale w miarę jak męska dominacja w orgazmie z tą konkretną kobietą słabnie (dr . Kurpatow o tym pisze) liczba kontaktów seksualnych maleje w sposób naturalny. Mówię o tym i rozumiem, że nawet jeśli teraz przyniosę encyklopedię i pozwolę klientce przeczytać o niej artykuł podpisany przez renomowanych autorów, to jej to nie uspokoi. Jej problem polega na tym, że pomyliła seks z miłością. „Czego najbardziej chcesz w związku seksualnym?” - Zapytałem ją. - Być przytulanym i pieszczonym? Uwolnienie seksualne, orgazm? A może poczucie przynależności do mężczyzny, kiedy czujesz, że on jest w tobie, a ty jesteś w jego ramionach? „Pierwsze i trzecie” – mówi zawstydzona – „ale nawet nie myślę o uwolnieniu i już ogólnie mam problemy z orgazmem” – kończy cichym głosem, stopniowo się rumieniąc. „Ale pierwszą i trzecią rzecz – uczucie i przynależność – można uzyskać bez kontaktu seksualnego!” - Zauważyłem. „I to nie tylko od partnera, ale przede wszystkim od własnych rodziców”. Teraz jej kolej na zdziwienie. Powiem Ci też, że największym organem naszego ciała jest skóra. I jak każdy organ potrzebuje własnego „odżywienia”. A to przede wszystkim kontakty dotykowe! Noworodek rozpaczliwie potrzebuje dotyku matki. Potrzebuje głaskania, drapania, uścisków, pocałunków, delikatnych, ale namacalnych. A jeśli kontakty dotykowe nie wystarczą, psychologiczny rozwój osobowości dziecka zostaje zakłócony. To dotyk, czuły i delikatny, daje dziecku poczucie matczynej miłości, a co za tym idzie bezpieczeństwa! W słynnych eksperymentach na małych małpach zabranych matkom dzieciom zaproponowano dwie pluszowe matki - jedna „matka” była miękka i puszysta, ale nie miała butelki mleka, a druga „matka” była zimną metalową ramką z butelką mleka. Jaka matka będzie bardziej atrakcyjna dla dzieci? Która potrzeba jest ważniejsza dla dziecka? Oto pytania, które zadali sobie badacze podczas eksperymentu. Małpy pobiegły do ​​swojej futrzanej matki! Mimo że byliśmy głodni. Chłód metalu, niemożność zanurzenia nosa w ciepłą i miękką wełnę zmusiły do ​​poszukiwania poczucia bezpieczeństwa. Miłość okazała się silniejsza niż podstawowa potrzeba jedzenia. Podczas II wojny światowej odkryto zjawisko, które psychologowie nazywają „szpitalizmem”. Dzieci, które straciły rodziców, umieszczone w szpitalach, wyschnięte i nakarmione, nagle umierały. Jak się okazało, zmarły te dzieci, których z jakiegoś powodu nianie czy pielęgniarki nie podnosiły, nie dotykały, nie przytulały, nie przytulały. Pozbawione miłości i przynależności te dzieci nie mogłyby dalej żyć. Aż strach sobie wyobrazić, ale nawet dzisiaj są matki, które nie dotykają swoich dzieci. Może tego nie chcą, może uważają to za niepotrzebne. Wkładają butelkę mleka do ust leżącego w łóżeczku dziecka – i zastanawiają się nad swoją misjązakończony. Później takie dzieci, odczuwając dotykowy głód, próbują go zaspokoić na różne, czasem wypaczone, sposoby. „Nie głaszczą mnie, nie przytulają, nie dotykają, ale dają klapsa, biją, biją!” Rzeczywiście, kary cielesne są także sposobem na zaspokojenie głodu dotykowego. Dziecko raz za razem prowokuje swoich spragnionych dotyku rodziców żartami, nieposłuszeństwem, histerią lub jawnym chuligaństwem. Tym samym głód kontaktów zamienia się w nienasyconą potrzebę miłości, a same kontakty fizyczne stają się miłością, czyli. miłość, surogatka! Straszliwe fakty dotyczące pedofilii i dziecięcej prostytucji wynikają nie tylko z wypaczonych pragnień dorosłych, ale także z faktu, że dziecko po traumie postrzega każdy kontakt fizyczny jako miłość. Namiętne pragnienie otrzymania miłości na wszelkie możliwe sposoby, nieznajomość normy miłości macierzyńskiej, naturalny kontakt cielesny między kochającym rodzicem a dzieckiem prowadzi do tragedii. Losy się łamią, pozostawiając na zawsze niezagojone rany i blizny w ludzkiej psychice. Pozbawienie (pozbawienie) matczynej miłości wpędza nastoletnie dziewczęta do więzienia, co prowadzi do wczesnych związków seksualnych i rozwiązłości. Kiedy dziewczęta mylą seks i miłość, uwewnętrzniają postawy, które niszczą ich życie emocjonalne. Ich wyobrażenia na temat wartości rodzinnych – miłości, intymności, wzajemnego ciepła i wsparcia – zostają rozbite. Postrzeganie dotykania siebie jako miłości, penetrowania siebie jako przynależności może wiele kobiecie odebrać - prawdziwe uczucia, radość z macierzyństwa, zdrowie fizyczne, a nawet życie. Kiedy opowiadam o tym moim młodym i niemłodym klientom, są zdumieni. Mieszanie miłości i seksu stało się dla nich tak znajome. Ogromna liczba kobiet w dalszym ciągu pozostaje w destrukcyjnych związkach, przywiązanych do partnerów uzależnieniem seksualnym. W ciągu dnia żyją tam, gdzie są zranieni, gdzie są odrzuceni i poniżani, gdzie nie ma ciepła i troski, a nocą starają się zrekompensować ten ból relacjami seksualnymi, które czasami też nie przynoszą przyjemności i radości. Pewna mądra kobieta powiedziała kiedyś: „Jeśli naprawdę chcesz odejść od byłego męża, przestań w końcu z nim uprawiać seks”. Niestety rzeczywistość jest taka, że ​​przez wiele miesięcy, a nawet lat po rozwodzie, byli małżonkowie spotykają się, aby uprawiać seks. Jeden z moich znajomych jest rozwiedziony od siedmiu lat. Jej były mąż jest alkoholikiem, który nigdy nie pracował i nigdy nie dbał o żonę ani dzieci. Od dawna starali się nie mieszkać razem. Mówiąc dokładniej, stara się z nim nie mieszkać. Ale! Co jakiś czas w życiu tej kobiety przychodzi taki moment, kiedy gardząc wszelkimi konwenansami, łamiąc złożone sobie obietnice, udaje się do byłego męża. "Po co?" - ty pytasz. Tak! Dla tego! Za nim - na seks! A kiedy ją pytam - DLACZEGO??? — przewraca oczami marzycielsko i opowiada mi, jakim niesamowitym kochankiem jest jej były mąż, jak tylko on wie, jak sprawić jej przyjemność, jaki niezwykły seks uprawiają!!! A ja... chciałbym w to wierzyć, ale nie mogę w to uwierzyć. Raczej zaryzykowałabym twierdzenie, że sama myśl o nowym związku wywołuje u mojej przyjaciółki wiele niepokoju i strachu, a przeszłe traumatyczne przeżycia powodują rozpacz i bezsilność. Ale nawet jeśli jej były mąż jest naprawdę niesamowitym kochankiem, czy tylko w stosunkach seksualnych kryje się prawdziwa miłość między mężczyzną i kobietą? Czy troska o rodzinę, żonę i dzieci, dawanie im męskiego ciepła, zapewnianie kontaktów społecznych i ochrona nie jest także wyrazem miłości? Prawdziwa miłość? Wydaje mi się, że moje pytanie jest retoryczne. W jednym ze wspaniałych amerykańskich filmów „Zaklinacz koni” występują główni bohaterowie, mężczyzna i kobieta. I jak można się spodziewać po dobrym filmie, rodzi się między nimi uczucie miłości. Są zbyt różni. Mieszka w mieście i prowadzi szybkie, gorączkowe życie, całkowicie zajęta własną karierą i biznesem. Dopiero tragedia, jaka przydarzyła się jej córce, zmusza ją do porzucenia na chwilę normalnego życia. Jest wolny, bliskonaturę tak bardzo, że może godzinami stać obok chorego konia, żeby go nie spłoszyć westchnieniem czy szelestem, żeby poczekać, aż zwierzę w końcu pozwoli się dotknąć. Każdy bohater ma swoje życie, nie do pogodzenia z życiem drugiego, ogromną liczbę obowiązków wobec innych. Ale jak to może zatrzymać ludzkie serce, ludzką duszę?! Czy można zabronić narodzin miłości??? Miłość się rodzi, a widz staje się świadkiem tego sakramentu. Pod koniec filmu bohaterowie tańczą razem i tylko w tym momencie mogą opowiedzieć sobie o miłości. Nie słowami, nie! Ulotne akcenty, społecznie dozwolone i akceptowane. A w ich tańcu, w tym, jak dotykają się rękami i policzkami, jest więcej miłości niż w tysiącach szczerych scen, w których bohaterowie z pożądaniem rzucają się na siebie i jęczą w nieznośnej ekstazie... Ale nie myśl, moja droga czytelników, że jestem przeciwna seksowi lub dewaluuję jego znaczenie w dorosłym życiu. W żadnym wypadku! Oświadczam z całą odpowiedzialnością, że szanuję i szanuję tę podstawową potrzebę człowieka. Apeluję tylko, żebyście nie mylili seksu z miłością! Ale tak naprawdę, jaka jest różnica między tymi dwiema sferami ludzkiego życia? Znany psycholog i psychoterapeuta egzystencjalny Alfred Langle powiedział podczas swojego publicznego wykładu w Moskwie: „Kiedy mówimy o miłość, że kochamy coś lub kogoś, to znaczy, że jest on dla nas bardzo cenny. Jeśli kochamy muzykę, mówimy: to jest dobra muzyka. Jeśli czytamy książkę i kochamy danego autora, to ten autor lub ta książka ma dla nas wartość. To samo dotyczy sytuacji, gdy kogoś kochamy. Jeśli kocham jakąś osobę, to znaczy, że jest ona dla mnie bardzo ważna, bardzo wartościowa i ja to czuję. On jest moim skarbem, mój ukochany. Ma bardzo dużą wartość i mówimy: mój skarb”. Langle wierzy, że kiedy kochamy, chcemy żyć bardziej. A najważniejsza różnica polega na tym, że miłość nie jest presją potrzeby. Co to znaczy? Oznacza to, że miłość jest na wyższym poziomie. Jeśli kocham, mogę się w jakiś sposób powstrzymać, mogę w jakiś sposób pokonać siebie, przypominając sobie, jak wielką wartość miała dla mnie osoba, którą kocham, kilka lat temu moja przyjaciółka, z którą byliśmy na grupie terapeutycznej razem, wypowiedzieli słowa, których znaczenie jest niesamowite. Była wtedy zamężna od 18 lat, kochała męża, razem wychowywali dzieci. Opowiadając o swojej relacji z mężem zauważyła: „Jeśli zauważam, że zaczęłam zwracać większą uwagę na innych mężczyzn, to świadomie wracam do relacji z mężem, zaczynam spędzać z nim więcej czasu, chodzimy gdzieś, chodzić do miejsc, coś razem. I to jest dla mnie bardzo ważne.” Mówię swoim klientom, że na świecie jest zbyt wielu atrakcyjnych ludzi, zarówno kobiet, jak i mężczyzn, a pociąg seksualny możemy odczuwać do każdego partnera, który nas uwodzi. Jeśli jednak odpowiedzialnie podchodzimy do naszej miłości, musimy nauczyć się powstrzymywać się od przyciągania. Jak mówią Gestaltyści, nie wchodź w kontakt ze swoim podnieceniem seksualnym. Bo jeśli tak się stało, to my sami ponosimy za to pełną odpowiedzialność! Radzę przeczytać o tym w interesującej książce Martela Brigitte „Seksualność, miłość i gestalt”. Kolejną ważną cechą miłości jest to, że miłość ma jasne stanowisko. Oto jak Langle mówi o tym: „Kochająca osoba nie tylko martwi się, że mogłaby zrobić drugiemu coś dobrego, ale chce zrobić drugiemu coś dobrego. Miłość można opisać jako pewną postawę lub postawę ludzką. To bardzo proste: chcę dla Ciebie jak najlepiej. Jeśli nie czuję tego od innej osoby, jest mało prawdopodobne, że mnie kocha. Miłość to nie tylko słowa. A przede wszystkim nie słowa Miłość to czyny! Ktoś, kto kocha, zawsze udzieli prawdziwej pomocy, wsparcia, nie pozostawi Cię w rozpaczy i naprawdę zaopiekuje się. Kochanek nie „przerzuci” całej swojej odpowiedzialności za swoje życie na partnera.?